De zomervakantie vloog voorbij, Lisanne en Draco waren veel samen in Malfoy Manor, vooral in de bibliotheek. Quinty ging met haar ouders en broer vaak op zoek bij Sirius, James en Lily, waar hun ouders goed bevriend mee waren. Sanne bracht veel tijd door bij Hagrid, zoals elke andere zomervakantie en ging met hem naar London en andere plaatsen in Engeland. Mari en Nouka spraken veel af, en hun ouders raakten bevriend met elkaar, maar het werd 1 September, en hun tweede jaar begon. Op perron 9¾ begroetten ze elkaar, en nadat ze hun spullen hadden ingeleverd, zochten ze met elkaar een plekje in de trein. Ze zochten twee coupés uit, tegenover elkaar. In de ene zaten Fred en George, Lisanne en Quinty. In de ander zaten Mari, Nouka en Draco. Mari leunde met haar hoofd tegen het koude raam en voelde de koelte tegen haar huid, Draco zat stilletjes naar buiten te kijken. In de andere coupé was het drukker. Quinty en de tweeling zaten druk hun vakantie te bespreken en Lisanne lachte af en toe om de grapjes die ze maakten.
Ondertussen, al op Hogwarts, liep Sanne door het bos te dwalen. Ze wachtte op de trein, die over ongeveer een uur aan zou moeten komen op het perron bij Hogsmead. Van achter hoorde ze getrappel van paardenhoeven, ze draaide zich om en Ban kwam op haar af rennen. ‘He, Sanne, ga je nog even mee jagen? Voordat de trein aankomt?’ Sanne knikte glimlachend, ‘ik kom eraan,’ zei ze en ze draaide zich om en liep naar de boom waar ze haar boog altijd verstopte. Toen ze met haar hand in de boom tastte stuitte ze op iets hards, haar hand klemde zich eromheen en ze haalde een boek uit de boom. Sanne fronste haar wenkbrauwen en draaide het boek rond in haar hand. ‘Wat is dit?’ vroeg ze zichzelf hardop af. Voorzichtig opende ze het boek en bladerde er doorheen, niks. Het hele boek was leeg. Ze deed het boek weer dicht en gleed met haar hand over de ruwe zwarte kaft. Er stond een naam op een goud naamplaatje op de voorkant; “Tom Marvolo Riddle,” even bleef ze starend naar het dagboek kijken, maar toen ze weer getrappel achter haar hoorde, gooide ze vlug het boek in de boom en pakte haar pijl en boog. ‘Kom je nog?’ vroeg Ban en Sanne knikte, Ban gebaarde dat ze achterop moest springen en dat deed ze.
‘Hey, beter gaan we ons omkleden, want we zijn er zo,’ zei Quinty en ze pakte haar uniform uit haar handbagage. De rest knikte en deed hetzelfde. Na een halfuurtje begon de trein vaart te minderen. ‘Wij gaan alvast bij de deur staan,’ zeiden Fred en George, en Quinty knikte. Zij en Lisanne pakten stilletjes hun spullen in, ‘hoe gaat het met je?’ vroeg Quinty en Lisanne keek op, ‘Goed, hoezo?’ glimlachte ze en ze sloeg de band van haar rugtas over haar schouder. ‘Nou, met thuis enzo, ik mag me best zorgen maken nu ik dat allemaal heb gehoord,’ Lisanne stond even stil en gaf haar toen een knuffel, ‘dankjewel,’ glimlachte ze, ‘maar het gaat goed, ik ben het gewend en ookal denk ik op sommige momenten dat ik het liefst iemand anders wil zijn, ik zou geen ander leven willen,’ Quinty keek haar even aan, ‘dus je gaat het doen?’ ‘Wat?’ Quinty keek even naar haar linkerarm, ‘je weet wel,’ Lisanne’s gezicht betrok, ‘oh, dat. Ik denk het wel, ik ben ermee opgevoed, ik zou niet weten wat ik anders moet doen en ik wil denk ik ook niets anders doen, maar maak je geen zorgen,’ Lisanne boog zich even naar Quinty toe, ‘ik zal jullie niet vermoorden,’ ze begon te lachen en liep naar de andere coupé, waar Draco op haar stond te wachten. Quinty pakte langzaam haar tas en wachtte op Nouka en Mari, haar hoofd stroomde vol met gedachtes, ze besefte eigenlijk nu pas dat een van haar vriendinnen misschien wel een Death Eater zou worden, en eigenlijk al vanaf haar geboorte ermee was opgevoed dat het goed zou zijn om een Death Eater te worden. Zou dat niet te gevaarlijk worden? Maar ze gaf Lisanne gelijk, die zou hen vast niks aandoen.. toch?
Een paar dagen gingen voorbij en ze hadden al een paar lessen en Quidditch-trainingen achter de rug. Quinty en Sanne zaten in de Ravenclaw common room te praten op luie stoelen. Quinty zuchtte even en keek om zich heen of de common room leeg was. Dat was ie, want het was 2 uur ’s middags op zaterdag, en het was warm, dus iedereen was buiten. ‘Je zit ergens mee, of niet,’ vroeg Sanne, die net met haar gedachtes was bij het boek, wat ze later uit de holle boom had gehaald en nu onder haar bed had liggen. Quinty keek naar Sanne. ‘Je doet al de hele week niet zo vrolijk,’ zei ze en Quinty knikte. ‘Eerst moet je me beloven dat je niks zegt, echt niks. Ik ben bang dat als ze erachter komt wat ik nu tegen je gaat zeggen ik volgende week dood ben,’ Sanne fronste haar wenkbrauwen, ‘wie is ze?’ Quinty trok haar benen op de stoel. ‘Lisanne, ze heeft me wat dingen verteld aan het einde van vorig schooljaar. Ik mag het eigenlijk niet vertellen maar ik kan het niet voor me houden, ik moet het er met iemand over hebben. Lisanne heeft geen ouders meer, dat weet je. Maar ik weet de reden waarom ze ze niet meer heeft,’ Quinty stopte even, ‘vertel!’ zei ze en ook zei keek even schichtig om zich heen, of er niet iemand binnen was komen lopen. ‘Haar ouders zijn vermoord omdat haar ouders Lisanne niet wilde afstaan aan de Death Eaters, het hele idee was dat haar ouders hun kind zouden afgeven zodat die kon worden opgevoed als een hightech Death Eater zeg maar. En ik heb het er vanmorgen nog met haar over gehad, ze wil het wel worden. Wat ik snap, als je nooit iets anders hebt geweten, maar alsnog ik moet hierover praten,’ Quinty besloot niet alles te vertellen, over het Parselmouth en verraden en bij wie ze woont gedoe, maar dit wel. Sanne’s mond stond open. ‘Wow, gek, dat had ik nooit verwacht,’ zei ze en het was even stil. ‘Maar vermóórd? Wat zielig, heeft ze dat gezien?’ Quinty trok haar schouders op, ‘ik weet het niet, ik kan het wel aan haar vragen, maar nogmaals, als je hier ooit wat over zegt waar zij bij is, ze vertrouwt me nooit meer,’ zei ze dwingend en Sanne knikte, ‘ik hou m’n mond,’ hoop ik, dacht ze erachteraan.
