Remus legde de grote koffer van zijn dochter op tafel, die dit jaar voor het eerst naar Hogwarts ging. Even bekeek hij de knalroze, volgepropte koffer en zuchtte toen even. Allebei zijn kinderen zouden nu naar Hogwarts gaan, en aangezien hij zelf les gaf was zijn vrouw bijna het hele jaar alleen thuis. ‘Het komt goed, ik red me wel,’ glimlachte Dora terwijl ze haar hand op de schouder van haar man legde, ‘ik ben niet alleen, Sirius, Lily, James, die leiden me wel af,’ Remus draaide zich om en grijnsde. ‘Ik weet wel dat je het redt, we komen in de vakanties gewoon naar huis, en ik kan nu ook een oogje in het zeil houden op onze kinderen.’ Quinty kwam de trap af bonken. ‘Nou, we zijn ook nooit van jullie af, hè, er is altijd 1 iemand in de buurt die mij en Ted de gaten kan houden, ik word er gek van!’ Even keken Remus en Dora hun dochter stomverbaasd aan, maar toen grijnsde Quinty. ‘Geintje, ik zou niet zonder jullie kunnen, Defence against the dark arts word sowieso mijn beste vak,’ zei ze met een knipoog naar haar vader. Remus haalde zijn wenkbrauwen even op, ‘Daar twijfel ik ook niet aan,’ hij wierp een snelle blik op de klok die aan de muur hing, ’10 uur, op naar London! TEDDY! WE GAAN!’ Riep hij daarna naar zijn zoon, het was even stil en daarna hoorden ze gestommel en kwam Edward naar beneden rennen. ‘Pa, please, noem me geen Teddy. Echt, wat is dat voor naam, het is niet eens mijn voornaam, jullie zijn gek,’ zuchtte hij, kijkend naar zijn moeder. ‘Nymphadora, ik bedoel, daar heb je een hekel aan, had dan een normale naam voor mij verzonnen.’ Hij pakte zijn koffer van de grond en ging bij de deur staan. ‘Zullen we?’ Dora keek haar zoon aan en maakte een licht grommend geluidje. ‘Nu voel je mijn pijn,’ zei ze dramatisch en met een lage toon in haar stem. Quinty lachte. ‘Ik wil gaan, straks zijn we nog te laat en dat kan écht niet in het eerste jaar,’ Edward, die nu naar het 4e jaar ging, trok de deur open en stapte naar buiten. Remus tilde de koffer van Quinty op en liep achter hem aan, terwijl Dora Quinty’s hand pakte en haar mee naar buiten nam.
Mari Luz liep alles voor de zoveelste keer nog even na, had ze al haar boeken, haar kleding, haar wand, haar veren en perkament. Toen ze er zeker van was alles te hebben deed ze haar koffer voorzichtig dicht. Toen tilde ze hem met moeite op en begon hem over de gang, via de trap naar beneden te slepen. ‘Lukt het?’ vroeg haar moeder, die al klaarstond met haar tas. Zuchtend zette Mari Luz haar koffer neer in de gang en streek haar lange haar uit haar gezicht. ‘Ja, ja, prima,’ reageerde ze bot, en ze plofte in de lekkere stoel in de huiskamer neer. Haar moeder rolde met haar ogen. ‘Je hoeft je nergens druk over te maken, je komt bijna zeker weten in Gryffindor en verder ontmoet je echt wel leuke vrienden. Kom, doe niet zo chagrijnig en ga mee, het is al laat.’ Mari stond op en keek naar haar moeder. ‘Ik kom wel echt elke vakantie naar huis,’ zei ze, en haar moeder glimlachte. ‘Tuurlijk kom je dat, dan maken we er een gezellige tijd van,’ ze gaf haar dochter snel een knuffel en liep naar buiten. ‘Kom, kom, maak je klaar om te verdwijnselen,’ ze stak haar arm uit en wachtte tot Mari die vastpakte. ‘Klaar?’ ‘Jep,’ antwoordde Mari.
Overal door de kamer lagen kleding, boeken en papieren, Lisanne griste alles snel bij elkaar en pakte haar hutkoffer uit de hoek van de kamer. Snel gooide ze alles erin en ze stopte haar wand, waarmee ze al veel had geoefend deze zomervakantie, in haar zak. Een lok haar viel voor haar gezicht en ze sloeg hem weg. Nadat ze al haar boeken en kleding in de koffer had gepropt ritste ze hem dicht. Haar zwarte kat stak nieuwsgierig zijn kop om het hoekje en miauwde zacht. ‘Fer, bek dicht, ik heb stres,’ snauwde Lisanne naar haar kat, plots bedacht ze zich nog iets. ‘Shit, shit, waar is het?’ siste ze, en ze pakte snel haar tekenblok van haar bed af toen haar oog erop viel. ‘LISANNE!’ werd van beneden geroepen. ‘Ja, mens, ik kom eraan!’ Ze greep het handvat van haar koffer en tilde hem naar beneden. Yaxley, waarbij ze al zo’n beetje haar hele leven woonde, zat aan de keukentafel te wachten. ‘Jezus, kind. Het is half 11, je moet opschieten,’ Lisanne, die druk bezig was met haar jas aan te trekken, wierp hem een dodelijke blik. ‘Hoe ga ik eigenlijk? Aangezien jij te bang bent om mee te gaan,’ snauwde ze Yaxley toe, en ze besefte zich dat ze dat niet had moeten zeggen. ‘Ik bedoelde niet te bang, je snapt wat ik bedoel,’ zei ze zachtjes terwijl ze haar kat oppakte. ‘Sorry.’ Yaxley liep naar haar toe en opende de voordeur. ‘Je gaat met Lucius mee, hij word niet gezocht,’ Yaxley knipoogde sarcastisch naar Lisanne en duwde haar toen de deur uit. ‘Je weet wat we hebben afgesproken, mond houden over waar je woont en bij wie, verzin maar gewoon wat, je hebt genoeg fantasie’ ‘Ja, ja,’ zuchtte Lisanne en ze liep de weg over met haar koffer, naar Malfoy Manor, waar Draco en zijn ouders op haar zaten te wachten.
