Zoraki Evliliğim •BİTTİ•

•ZE 15.Bölüm Final•

8 Ay sonra...

Kilolarım ve karnım yüzünden ne rahat uyuyabiliyordum ne de rahat oturabiliyordum. Ama kızımı bekliyordum. Son 1 Ay.

1 Ay sonra...
Çok acı çekiyordum. Ikına ıkına bir olmuştum Batu yavaşça beni arabaya bindirdi ama eli ayağına dolaşıyordu. Gözlerim kararıyordu ama acıdan geri açılıyordu. Batu bir yandan arabayı sürerken telefonu aldı ve hemen Tuğçe'yi aradı. "Cansu doğuracak sanırım, hemen hastaneye gelin!" Aldığımız o pembe küçük ayakkabılar, zıbınlar aklıma geldi ilk gülümsedim sonra yine bağırmaya başladım. "DAHA HIZLI GİT BE ADAM! AHHH"

Hastaneye girer girmez hemen doğumhaneye aldılar beni. Doktorun endişesi beni korkutuyordu. "Ikının!" Her ıkındığımda sanki tüm kemiklerim kırılıyor damarlarım patlıyormuş gibi hissediyordum. Soğuk terim vücudumu sırılsıklam etmişti. Aniden bir titreme geldi ve kimseyi duyamıyordum. Ne oluyordu? Bebek ağlama sesini duyuyordum sadece. Elime baktım ve birinin elimi tuttuğunu gördüm. Kafamı kaldırdığımda annemi gördüm, "Özür dilerim biriciğim." Neden özür diliyordu. Yan tarafımda ki makinedeki çizgiler bir anda dümdüz olmuştu. Bir kaç kişi kafama toplanmıştı. "Bebeğimi görmek istiyorum! Bebeğim." Niye kimse beni duymuyordu. Allah'ım ne oluyor? Beyaz bir çarşaf kafama doğru örtüldü ve herkes doğumhaneden çıktı. Sanırım yeni anlıyorum...

Batu'nun Ağzından
Doktor doğumhaneden çıkınca koşarak yanına gittim. "Cansu nasıl? Kızımız nasıl?" Doktor çok sakin bir şekilde "Kızınız iyi fakat eşiniz...." Fakat mı? Fakat mı? Dalgamı geçiyor bu benimle fakat ne?! "...hayatını kaybetti." Dizlerimin üstüne oturdum hayatını kaybetti ne? O benim hayatım, nefesim.  Ben ne yaparım onsuz. Lütfen rüya olsun lütfen lütfen. Rüya bu gerçek olamaz. "CANSU BENİ BIRAKMAZ! ÖLEMEZ O! KIZIMIZ OLCAKTI BİZİM!" Haykırışlarım hastanede yankılanıyordu. Kafamı çevirdiğimde Tuğçe Semih'in göğsüne kafasını koymuş çığlık atarak ağlıyordu. Doğumhanenin kapısı açıldı sedyenin üstünde beyaz çarşafla kapatılmış birisi girdi. Bu o. Bu Cansu. Yerden kalkarak sedyeyi durdurdum ve çarşafı kaldırarak Cansu'nun solmuş yüzüne baktım. Saçlarından öptüm. Sarıldım. Onu son görüşüm olmasın diye dualar ediyordum...

6 Yıl Sonra...
"Hadi Buğlem okula geç kalacaksın servis bekliyor." Buğlem yavaşça bana yaklaştı ve "Babacığım annem nerede?" Elinden tutarak "Annen gökyüzünde bizi izliyor."