Assenpoester

hoofdstuk 2

'Is het gelukt?' Vraagt Magda met meer opwinding dan ooit. Ik laat haar het potje met zijn assen zien en begin te huilen, zoveel tranen. Ze grist het potje heel enthousiast uit mijn hand en grijnst breed. Ze ziet er voor de eerste keer in haar leven trots uit, trots op mij. Totdat ze ziet dat ik maar 1 schoen aan heb. 'Waar is je schoen?'
'Ik verloor mijn schoen toen ik wegrende en kon niet terugkeren omdat de dorpswachters aan kwamen, mevrouw.' 'Dom, dom wicht!' Ze slaat me recht in mijn gezicht en ik slaak een gil. 'Stil! Miranda en Annabel slapen!' Ik kijk haar aan en mijn verdriet ebt weg en maakt plaats voor woede. Miranda en Annabel, die arrogante krengen, mochten alles, kregen alles, waren alles. Ze wisten niet eens dat ik deze moord moest plegen. Magda was in hun ogen de perfecte moeder, ze zagen wel dat ze gemeen was tegen mij (niet dat hen dat iets boeide), maar dat Magda tot zoiets in staat zou zijn zouden ze nooit verwachten. Ik kijk haar heel kwaad aan en ren de trappen op naar mijn kleine zolderkamertje. Het tochtte er heel erg, het ronde raampje ging niet meer helemaal dicht, en ik hoorde de wind suizen langs mijn oren. Ik deed mijn cape en handschoenen uit, die hingen natuurlijk vol met bloedspetters, ik zou die morgen wel wassen. Ik deed mijn kleed uit, waar vreemd genoeg geen bloed op te zien was, en trok mijn witte nachtjapon aan. Toen ging ik slapen, op mijn matras, want een bed had ik niet eens. 'Het is crisis voor iedereen, je mag al blij zijn met je matras.' Zegt Magda de weduwe die in een hemelbed slaapt net zoals haar dochters.

Ondanks dat ik een koelbloedige moord gepleegd had kon ik heel goed slapen. Ik viel na misschien 5 minuten al in een diepe, vaste slaap. Ik walgde van mezelf.