Assenpoester

hoofdstuk 5

'Oh mijn god, ik dacht al dat ik nooit eten zou krijgen!' Zei Annabel overdreven. Ik negeerde haar opmerking en dekte snel de tafel. 'Ben jij op je pantoffels naar het dorp geweest? Waar slaat dat nou weer op?' Vroeg Miranda uit de hoogte. Ik voelde het bloed naar mijn hoofd stijgen en toen kwam Magda opeens binnen lopen. 'Ik heb Assenpoesters schoenen verbrand, samen met haar cape en handschoenen. Die had ze zelf vies gemaakt dus ze verdient het niet om die spullen te hebben.' Ik ben haar nog nooit zo dankbaar geweest, ik zou niet weten wat ik zou gezegd zou moeten hebben. Annabel knikte trots naar haar moeder,Miranda glimlachte een beetje maar ik zag in haar ogen dat ze toch een beetje medelijden met me had. Miranda was altijd een zachtere versie van Annabel geweest. De leukere helft van de tweeling zeg maar, niet dat ze leuk was, gewoon iets liever. Ze waren een jaar jonger dan ik, en meenden zich 5 keer zoveel als mij.
Toen de tafel gedekt was pakte ik mezelf ook een sneetje brood, zonder beleg en ging ik het opeten boven op mijn zolderkamertje.

Paardenhoeven. Ik hoorde paardenhoeven en gedempte stemmen. Ik keek door mijn raampje en zag dat het 2 dorpswachters waren, zoals ik al dacht. Magda zei dat ze vandaag langskwamen dus ik was hierop voorbereid. Maar ik was zo ontzettend zenuwachtig. Misschien moest ik maar naar onder gaan, het zou vreemder zijn als ik me zou opsluiten op mijn kamer. Dus liep ik de trappen af, op mijn pantoffels en probeerde zo zelfzeker mogelijk over te komen.
Er werd gedrukt op de deurbel en Magda deed open. 'Goedemiddag heren, welkom. Waar kan ik jullie mee helpen?' Vroeg ze met een zoete stem. 'Wij hebben toestemming gekregen van de koning om ieder huis in Starbrook te doorzoeken in verband met de vermissing van meneer Jones, het blijkt om een moord te gaan.' Antwoordde de oudste dorpswachter ze waren met 2. De man aan het woord had al een paar rimpels in zijn gezicht en hij had een strenge uitdrukking op zijn gezicht. Zijn collega naast hem daarentegen zag er vriendelijk uit en was ook een heel stuk jonger, ik gok dat hij 18 jaar is. Hij was knap, hij had lichtbruine haren en had overdreven mooie blauwe ogen. Ondanks dat er een vermissing was in het dorp, bleef hij glimlachen waardoor je schattige kuiltjes in zijn wangen kon zien.

De strenge dorpswachter liep binnen zonder pardon en begon alles al heel grondig te doorzoeken. 'Vladimir, ga jij boven maar alles doorzoeken!' Zei hij bijna schreeuwend. De knappe jongen heette dus Vladimir, niet de naam die ik had verwacht, maar nu weet ik ten minste zijn naam. Blijkbaar was ik niet de enige die hem knap vond want 1 meter verder van mij stonden Miranda en Annabel te giechelen. Ik schaamde me een beetje, Miranda en Annabel zagen er zo verzorgd uit en ik droeg een versleten jurk met pantoffels die er niet meer uit zagen, pff.
Opeens kwam de strenge man binnenlopen met het potje waar de assen van meneer Jones inzaten. 'Wat mag dit dan wel niet zijn, mevrouw?'