Assenpoester

hoofdstuk 6

Deze keer was het mijn beurt om Magda eens een keer te redden, zoals ze ook bij mij deed met mijn schoenen. 'Dat zijn de assen van mijn vader, meneer. Hij is 8 jaar geleden gestorven.' Mijn vader is inderdaad 8 jaar geleden gestorven maar zijn assen zijn uitgestrooid in de zee, dat wou hij graag.
'En hoe kunnen wij weten of dat waar is, denkt u?' Vroeg de man met een frons op zijn gezicht. 'Dat kunt u inderdaad niet weten, maar ik weet wel dat dit de waarheid is. En ik weet ook dat niemand in dit huis meneer Jones ooit iets zou aandoen, hij was altijd zo sympathiek en we kunnen zijn brood niet missen.' Ik zag dat de man twijfelde en net op dat moment kwam Vladimir de trap aflopen. 'Boven heb ik niks gevonden.' Zei hij, en mijn God, zijn stem klonk zo aantrekkelijk. De man gaf het potje aan mij, en ze vertrokken weer. Voor Vladimir de deur dicht deed knipoogde hij naar mij en mijn mond viel open. Was dit echt?
Ik zette het potje terug in de kast en Miranda en Annabel vroegen vrijwel meteen: 'wou je vader niet uitgestrooid worden in de zee? Ik heb dat potje hier nog nooit eerder gezien hoor.' Ik antwoordde terug, 'Ik wou hem liever hier dicht bij mij hebben.' De tweeling keek me even veroordelend aan en liepen weg, ze gingen shoppen met Magda, ik mocht natuurlijk niet mee. Ik zou naar buiten gaan en de dieren wat verzorgen zoals altijd. Ik zou doen alsof er nooit iets gebeurd zou zijn.
Voordat ze vertrokken schonk Magda me nog een minachtende blik, en toen was ik de hele dag alleen tot 7 uur 's avonds en dat maakte me zo gelukkig. Ook al voelde ik me slecht...