DARK TERRITORY: THE BATTLE

Chapter 13

Gideon POV

Death Blast, 10:00 pm

The darkness of night that blaze upon us.

With our eyes seeking for the light.

In alert for the presence of our enemies.

Our bodies are in great preparedness, ready for the possible attacks.

We arrived at Death Blast beyond the given time.

With no eyes to witness.

With no voice to cheer.

And without the light as a judge.

This night is a tough and a fair game.

Like a wind, passing through the air, shuriken wake up our hungry souls.

Hungry from the sweetness of blood and hungry from the tears of sweat.

Even it is very dark, we remain calm and at peace.

We swayed and danced our bodies to avoid those shurikens that being thrown to us.

I heard the growls of our companions.

Moaning from pain and howling from annoyance.

For we didn't know where our enemies are.

I try to close my eyes and concentrate.

Clouds of memories pass through in my mind.

Memories of our training as an agent.

We were once trapped in this kind of situation.

Same scenario, same situation.

"Relax your mind and your body.

Feel the direction of the wind.

Sway and tumble your bodies.

Dance your feet and walk straight."

Ang malakas na sigaw na iyon ni Commander Bob sa aking isipan ang gumising sa mga natutulog kung nerves sa katawan. Ramdam na ramdam ko ang bayolenteng pagdaloy ng dugo sa aking mga ugat. Tela itong agos ng tubig na pupuksa sa malagablab na apoy.

Kahit na napakadilim ay memoryadong-memoryado ko ang bawat sulok ng Death Blast. Kung pupunta ako sa left wing ay tiyak kung mapapailaw ko ang boung palisyo. Kung sa right wing naman ako pupunta ay sigurado akong makakalabas ako ng buhay. Pero dahil ako ay isang mandirigma, kailanman'y hindi umaatras sa kahit anong pilegro ng buhay.

The friction of the shurikens in the air give me a notice where it come from. Kayat walang pag-aalinlangan kung tinungo ang direksyon kung saan nagmumula ang mga lumilipad sa hangin na mga makamandag na armas. Ang dulo ng armas na ito'y napakatulis. Ngunit, kahit anong tulis man ng isang armas kung ang kasagupaan nito'y tulis ng tapang ay tiyak kong patas lang ang laban.

I don't know what drives me to chase the shurikens, it is just my instincts that tell me to go forth. Without the light, to lighten my way, I run as fast as I could. Without knowing what could be my next move. Unaware of what might the other members doing to survive and win the game. I still manage to follow its direction because of the sounds that come from the air.

But like an insane creature who don't know his prey, I felt like I am chasing an illuminated monster with an unknown ability. It crosses in my mind, this battle must be a race between finagling and be outwitting. The darkness will become the light and jury of this clash.

Danill POV

I cannot move. My body was poisoned with numbness. My feet were glued to the ground. Nonetheless, I can still fell the presence of my team. I can hear their grievance howling. I can sense the malicious laughter of our opponent. I can tell that this is a treacherous fight.

I need to find a way to get out in this dangerous ground. My mind isn't working, corrupted by an anonymous feeling. So, what should I do? Heart, tell me what to do. I am trapped and I need you to release me. Help me to solve this puzzling and mind-blowing tactic.

I didn't anticipate that the Eroxs can do this thing. Did I over understatement them all throughout the years? Did they plan this all along? So many questions folded in my strange mind but the question that really bothers me---Is the Eroxs behind all of this things? Are they the real culprit? If not, who is our foe?

Like a lighting striking in the heavy rain, my heart response to my request. The beat of my heart, lub dub lub dub, sounds like the growls of the thunders. It wakes me up and my entire body answers for it.

The reality of darkness comes in a light for me. With a dark low vision, I can now figure out what was happening in my surrounding. We are not just trapped. We are held captive by a manipulative illusionist.

Degran POV

The illuminated light that surrounds the Death Blast gives a great impact on our eyes. Like the brightness of the sun, making us blind for too much light. We are at the entrance of the hall where the shuttle bus stops and drop its passengers. The shuttle bus is being controlled by a computer system. It doesn't need a wheelman to control the wheel. Reason: It is to give privacy and relaxation for the owners.

Ang entrada ay hindi naman ganoong kaliwanag noon. Kukunti lang ang mga ilaw at naka dim pa ang mga ito. Sinadya siguro nila ito para sa aming pagdating. Isang malaking patibong ito kung ganoon. Tiyak kong kung susugod sila ay hindi kami agad makakalaban dahil sa tutok na tutok sa amin ang kaliwanagan

"Pangulo, ano ang ating gagawin? Mukhang planado nila ito. Mali atang pinaunlakan natin ang kanilang imbitasyon." Pahayag ni Derijie, isa sa aking magiting na kasa-kasama.

"Labanan ninyo ang sinag ng liwanang at pakiramdaman ang paligid. Sa ngayon ay magiging dihado tayo dahil sa labis na liwanag pero alalahanin ninyong hindi tayo matatalo." Nakangising wika ko sa aking mga kasama.

Dahil kailanma'y hindi matatalo ng dilim ang liwanag!

Unti-unting nasasanay ang aking paningin sa liwanag. Parang isang bagong silang na paslit na sinasanay ang sarili sa kapapasok na ilaw sa mga mata. Sa halos limang minutong dumaan, kung anong posisyon namin noong dumating kami ay ganoon pa rin. Hinaharangan ng aming mga braso ang aming mga mata para hindi gaanong masinag sa liwanag. Hindi gumagalaw pero nakikiramdam.

Lumipas na ang ilan pang minuto pero wala pa ring aksyon na nagaganap. Inip na inip na ako at gusto ko ng matapos ang kahunghangan na ito.

"Get ready to move!" I burst with full of authority and eagerness.

Ngunit kasabay ng mariing pagsigaw ko ay ang pagpatay sindi ng mga ilaw na nakapalibot sa amin. Animong nagsho-shoot kami ng movie na ang tema ay horror ang dating. Napakabilis ng mga pangyayari. Naririnig ko ang mga dahing ng aking mga kasapi. Dahing sa sakit na di mawari. Dahil pinaglihi ang aking mga mata sa agela ay kitang-kita ko kung paanong kumilos ang salarin. Ang bilis nito'y parang kidlat na tela di paawat. Maihahalintulad ko ang bilis kay Flash, isa sa mga karakter ng Marvels.

Hindi man lang ako makakilos para tulungan ang aking mga kasama. Para akong naimbaldabo na hindi makagalaw sa kinatatayuan, sinasabayan lang ang kanyang mga galaw at sunod na pag-atake. Ramdam ko ang pagkakapulupot ng aking katawan sa rehas. Rehas na hindi ko man lang makita. Gustuhin ko mang sumigaw dahil sa pakirot na pakirot na pagkakatali nito ay hindi ko magawa dahil ayaw kung mag-alala sa akin ang aking mga kasama. Sa ngayon ang kaligtasan ng bawat isa ang aking iniisip. Winawaglit ang sariling sakit na dinadamdam.

"Vyene!" Matigas na hinahing ko sa pagtawag sa aking matalik na kaibigan. Dahil tiyak kong siya lang maliban sa akin ang makakapantay sa bilis ng aming kalaban.