Limon & Yaban Mersini

O Geldi.

Marinette gözlerini beyaz ışığa açtı ve bir süre öylece tavana baktı.

Sonra yattığı yatağa, bulunduğu yere baktı.

"Burası..."

Pencerenin diğer tarafında 2 kişinin konuştuğunu gördü.

Biri çok uzun boyluydu ve bembeyaz bir görüntüye sahipti.

Diğeri ise Marinette'in boylarında, sarı saçlıydı.

"Hastane mi?"

Jaluzi perdenin neredeyse
tamamen kapalı olmasından dolayı göremiyordu fakat kendisine başını çeviren 1 çift yeşil göz fark etti.

Doğrulmaya çalıştı; "Limon!?
Bu sen misin!? Ah!"

Canının yandığını anlayınca
kendini yatağa bıraktı ve kapı Limon tarafından kırılmak isteniyormuşcasına sertçe açıldı.

"Yaban Mersini!"

Limon yanındaydı.

Ama o...

Kendini gizlemişti.

Hızla yatağa oturdu ve Marinette'in elini tuttu.

"İyisin değil mi!?"

İkisi de ellerine baktı; "Özür dilerim! Sadece bakacağımı söylemiştim!"

"Limon... Oyun sona erdi"

"Ne?"

Marinette bir eliyle siyah gözlüğü, diğer eliyle ise Limon'un giymiş olduğu siyah hırkanın kapşonunu indirmek için tuttu.

Limon ise tam o anda Marinette'i ellerinden tutup durdurdu.

"Henüz değil, öğrenemezsin..."

"Kim olduğu bilmediğim birine güvenemem! Her şeyimi biliyorsun! En iyi arkadaşımı! Sevgilimi! Sevgilimin bana hediye ettiği kolyeyi ve zamanını! Okulumu!
Sınıfımı! Adımı! Her şeyimi!
Ben ise sadece aynı okulda olduğumuzu, sarışın olduğunu!
Seni tanımıyorum! Seni tanımıyorum ve korku-"

"Sakın onun devamını getirme!"

Marinette sustu ve elleri havada yavaşça yatağa indirdi.

"Ben sana asla zarar vermem, benden korkmana gerek yok. Ben seni yıllardır tanıyorum. Ama sen değil. Çünkü... Çünkü asıl korkan kişi benim!"

"Ne?"

"Seni kaybettim. Şansımı 'Ya bana karşı bir şey hissetmiyorsa? Ayrıca bana, benim hayatıma uyum sağlayabilir mi? Acılarıma dayanıp ortak olabilir mi?' diyerek kaybettim ben. Korkaklığımın bedelini seni 3 ay önce o teklife karşılık verdiğin anki gözlerinde oluşan neşeyi görerek ödedim. O günden sonra, sadece izledim.
Sadece seni izledim , başkasını değil. Sadece seni sevdim, başkasını değil..."

3 ay...

"Sen bana bu kadar yakınken... Ben nasıl oldu da fark edemedim?"

"Çünkü o mutlu olduğun, gülümsediğin, sevdiğin dünyadan seni, duvarlarını yıkarak ayırmak istemedim. Korktum. Kalbini öldürmekten. Ama o, ben sana bu kadar zarar vermemeye çalışırken elindekinin değerini bilemedi, kalbini kırdı. O an anladım ki, senin kadar narin bir meleğe o bu şekilde zarar veriyorsa, ben sana en fazla ne yapabilirim ki?
En fazla yaşadıklarım için üzülürsün. Fiziksel değil, zihinsel olur acıların..."

"Sen neler yaşadın?"

"Annemi kaybettim."

Marinette'in gözleri dolmuştu.

Kendisiyle o şekilde mesajlaşan birinin ego ve özgüven sahibi olduğunu düşünmüştü.

Yanılmıştı.

"Ve babam için hep işinden sonra geldim, okula gitmeme zar zor izin verdi, benimle sanki evinde misafir olarak yaşıyormuşum gibi konuştu. Piyano, eskrim, fotoğraf çekimleri... Ne yaparsam yapayım en iyisi ve anneme layık bir evlat olmalıydım. Ama bu bile onun gözüne girebilmem için yeterli değildi... Mesela annem öldükten sonra 1 tane doğum günü kutladı mı sor bakalım..."

"Limon sen... Sen ölmüşsün..."

"?"

"Buna-buna yaşamak denmez, denemez, evinde misafir olarak ne demek ya!? Sen resmen evine hapsedilmişsin! Bunları duyup üzülmemi mi istemedin!? Bu muydu korktuğun şey!?"

"Tam olarak, buydu" diyerek başını eğip Marinette'i işaret etti.

Yani, gözyaşlarını...

"Seni bu şekilde görünce boğazıma bir yumru giriyor, nefes alamıyorum. Sırf sen üzülme, zarar görme diye..."

"Aptalsın! Aptal, aptal Limon!"

Ona sıkıca sarılıp hıçkırıklar içinde ağlamaya başladı.

"Bir sevgilin var..."

"O zaman neden beni seçtin!? Neden!? Neden korktun!? Böyle saçma bir şey yüzünden mi!? Neden sen, bu kadar güzel severken, ben seni göremedim!? Neden neden neden!?"

Marinette pencere ardından gördüğü mavi saçlarla hızla ayrıldı.

"Olamaz!"

Ayağa kalkmaya çalışırken onu durdurup "Henüz iyileşmedin" demesine karşılık kalkarak çıktı ve etrafına baktı Marinette.

Koridorda yürüyüp gitmek üzere olan kişiyi gördüğü an ardından bağırdı; "Dur! Bekle! Luka!"