Δεν είναι όλες τους ίδιες

Κεφαλαιο 34

Επιτελους ο Steve γυρισε πισω. Το πρωτο πραγμα που ηθελε να κανει, ηταν να ξεκουραστει. Αυτοι οι τρεις μηνες ηταν το κατι αλλο. Βεβαια, τα γεγονοτα αυτα ανηκαν πλεον στο παρελθον, καθως τον ενοιαζε περισσοτερο να μιλησει με την Anastasia. Αφου λοιπον ξεκουραστηκε, της εστειλε μηνυμα και κανονισαν να βγουν για να τα πουν. 

Συναντηθηκαν στο παρκο, εκει που συνεβησαν ολα. Ηταν απογευμα. Η Anastasia εφτασε πρωτη. Παρατηρουσε τις κινησεις γυρω της. Ειχε την περιεργεια να μαθει τι ηθελε να της πει ο Steve.

Τον ειδε απο μακρια να ερχεται και κατευθυνθηκε προς το μερος του. Τα βλεμματα τους διασταυρωθηκαν για μερικα δευτερολεπτα, και στιγμαια σχηματιστηκε ενα χαμογελο στα προσωπα και των δυο.

-Γεια..., ειπε διστακτικα η Anastasia.

-Γεια σου..., απαντησε ο Steve. Ηταν πιο χαρουμενος και πιο χαλαρος, τουλαχιστον προσωρινα.

Για λιγο δεν μιλησαν. Ανταλλαξαν μερικες διερευνητικες ματιες. Εξαλλου, ειχαν να μιλησουν τρεις μηνες.

-Πως περασες; Πως ηταν οι αγωνες;, ρωτησε η Anastasia ανοιγωντας τη συζητηση.

-Ολα καλα. Ηταν ωραια μπορω να πω. Και αν παρουσιαζοταν η ευκαιρια, θα το εκανα και παλι.

Ξανα ησυχια. Η Anastasia αρχισε να παιζει με το τελειωμα της μπλουζας της. Ο Steve κοιταξε το εδαφος. Αυτος ηξερε τι ηθελε να πει, αλλα δεν ειχε το θαρρος να της το πει, ενω η κοπελα δεν ειχε ιδεα τι θα του ελεγε. Κανενας απο τους δυο δεν φαινοταν προθυμος να μπει στο θεμα.

-Ηθελες να μιλησουμε απο κοντα... για κατι..., του ειπε η Anastasia δειλα δειλα. Ο Steve τιναχτηκε.

-Ναι... ηθελα να μιλησουμε για κατι σοβαρο..., απαντησε και εκεινος διστακτικα.

-Για πες μου...

Ο Steve σαστισε. Δεν περιμενε τοσο γρηγορη αποκριση.

-Να... ξερεις... οσο ελειπα... σκεφτηκα μερικα πραγματα... και ειπα πως... να... σου φερθηκα πολυ σκληρα... μετα απ' οσα εγιναν..., ειπε ο Steve. Η κοπελα τον κοιταξε αποσβολωμενη.

-Εγω φταιω γιατι εκανα λαθος και σε πληγωσα..., απαντησε η Anastasia.

-Και παλι, πιστευω πως δεν επρεπε να σου φερθω ετσι. Θελω να σου ζητησω συγνωμη, ειπε ο Steve σκυβωντας το κεφαλι του. Η Anastasia βουρκωσε και τον κοιταξε χωρις να ξερει τι να πει.

Ο Steve περιμενε να παρει καποια απαντηση. Δεν σηκωσε το βλεμμα του. Αυτο ηταν το πρωτο πραγμα που ηθελε να της πει. Εμενε ενα ακομα. Αλλα δεν μπορουσε να της το πει αν δεν επαιρνε απαντηση.

Σηκωσε το βλεμμα του για ενα δευτερολεπτο και την ειδε που ειχε δακρυα στα ματια της. Την πλησιασε και με τα χερια σου σκουπισε τα δακρυα της.

-Συγνωμη..., του ψιθυρισε η Anastasia και τον αγκαλιασε. Ξεσπασε σε λυγμους. Ο Steve την αγκαλιασε σφιχτα.

-Ηρεμα. Ολα ειναι καλα τωρα..., της απαντησε ο Steve και την φιλησε στο μετωπο. Σηκωσε το βλεμμα της και του χαμογελασε.

-Το σκεφτηκα σοβαρα και θελω να ξαναπροσπαθησουμε..., ειπε. Η κοπελα τον κοιταξε με ενα αστραφτερο χαμογελο.

-Μιλας σοβαρα;, ρωτησε. Ο Steve κουνησε το κεφαλι του χαμογελωντας.

-Μα γιατι;, συνεχισε η Anastasia.

-Γιατι δεν μπορω να αφησω ετσι αυτη τη σχεση. Και μου ελλειψες, απαντησε ο Steve. Αλλα θα πρεπει πρωτα να σου πω μερικα πραγματα για να ξερεις.

-Πες μου, ειπε με ανυπομονησια η Anastasia.

-Μην περιμενεις να ειναι τα πραγματα σαν να μην χωρισαμε ποτε. Ειναι μια νεα αρχη. Επισης, θα εκτιμησω ιδιαιτερα αν εισαι ειλικρινης. Συμφωνοι;, ξεκαθαρισε την θεση του ο Steve

-Συμφωνοι, ειπε η Anastasia και τον αγκαλιασε. Κοιταχτηκαν στα ματια και ανταλλαξαν ενα απαλο φιλι.

-Και παλι συγνωμη..., ειπε η Anastasia.

-Δεν θα πω περασμενα ξεχασμενα, αλλα θα σου πω να μην κοιταζεις πισω. Κοιτα το παρον, της ειπε ο Steve και ακουμπησε το χερι του στο προσωπο της.

Ηταν ξανα μαζι, αλλα αυτη τη φορα εκαναν μια νεα αρχη. Ισως λειτουργουσε, ισως παλι οχι. Παντως φαινοταν πως και οι δυο ηθελαν να δοκιμασουν. Κανενας δεν αφηνει ετσι μια σχεση δυο χρονων. Εξαλλου, οι ανθρωποι μπορουν να αλλαξουν. Οπως και η γνωμη τους για κατι. Ο Steve καταλαβε επιτελους. Επισης, ηταν μικρος για να πει κατι τετοιο. Ναι μεν τον δικαιολογουσε το νεαρο της ηλικιας του, καθως ηταν απειρος σε πολλα πραγματα, αλλα ηταν τουλαχιστον απαραδεκτος. Παντως, σημασια ειχε οτι εμαθε. Ισως στο κοντινο μελλον να ελεγε ξανα "Σ' αγαπαω" στην Anastasia. Μπορει ακομα τα πραγματα να εφταναν σε ενα σημειο καλυτερο απο το προηγουμενο. Κανεις δεν ηξερε.

Ειχε βραδιασει για τα καλα. Πιαστηκαν χερι χερι και αργα, μα σταθερα, ξεκινησαν για να πανε στα σπιτια τους. Με ενα χαμογελο και ενα αισθημα ευχαριστησης μεσα τους...

ΤΕΛΟΣ