Δεν είναι όλες τους ίδιες

Κεφαλαιο 25

Οπως παντα, το ξυπνητηρι εκανε τον Steve να πεταχτει απο το κρεβατι σαν ελατηριο. Εριξε μια ματια στο κινητο του. Η ωρα ηταν 7:30 το πρωι. Εξω ο καιρος το πηγαινε για βροχη. Παρεμεινε στο κρεβατι για να συνελθει απο τον υπνο και να ακουσει μουσικη. Αυτη τη φορα θα ειχε ενα διαφορετικο τραγουδι να ακουσει. Κατι πιο χαλαρο, κατι ρομαντικο. Εψαξε τη λιστα του και εβαλε μια μπαλαντα των Avenged Sevenfold. Στο πρωτο ακουσμα κιθαρας/ντραμς/μπασων ηρεμησε απολυτα.

Απευθειας θυμηθηκε οσα εγιναν χθες. Πως γνωρισε τη Stacy, τη μικρη -μεν- αλλα ενδιαφερουσα συζητηση τους και προπαντων, το χαμογελος της. Αδυνατουσε να πιστεψει πως αυτη η κοπελα του αρεσε. Μπορει και να την ειχε ερωτευτει. Δεν ηξερε. Επρεπε να μαθει καποια πραγματα γι' αυτη. Αλλα πως? Επαφη δεν κρατησαν. "Μαλακα", σκεφτηκε "γιατι δεν ζητησες το κινητο της?". Πως θα μπορουσε εξαλλου απο τη στιγμη που ειχε απορροφηθει πληρως και κοιτουσε το προσωπο της? Ισως αν ηταν τυχερος να την συναντουσε ξανα σε καποιον αγωνα. Μικρη η πιθανοτητα ομως.

Με ολες αυτες τις σκεψεις δεν καταλαβε ποτε τελειωσε το τραγουδι που ακουγε. Σηκωθηκε γρηγορα και πηγε στο μπανιο για να πλυνει το προσωπο του. Πηγε να ψαξει για τα ρουχα του, αλλα ξεχασε πως τα φορουσε ηδη. Το προηγουμενο βραδυ ειχε πεσει ξερος στο κρεβατι για υπνο. Εβαλε λοιπον τις σαγιοναρες του και κατεβηκε στη τραπεζαρια για να παρει το πρωινο του.

Η τραπεζαρια ειχε ελαχιστο κοσμο. Μερικοι τουριστες ηταν διασκορπισμενοι στα τραπεζια, ενω σε μια γωνια βρισκοταν μια οικογενεια. Τα βλεμματα των γονιων και του μικρου κοριτσιου εκεινης της οικογενειας διασταυρωθηκαν με το βλεμμα του Steve. Απευθειας χαμηλωσαν τα βλεμματα τους.

Με γοργο βημα, o Steve προχωρησε προς τον μπουφε για να σερβιριστει. Εκει τον προλαβε ο Jason που εφτασε στη τραπεζαρια λιγο μετα τον Steve.

-Καλημερα Steve, ειπε ο Jason. Ο τονος της φωνης του εδειχνε πως ηταν πολυ κουρασμενος.

-Καλημερα coach, απαντησε o Steve με πολυ πιο ζωντανο υφος.

-Κοιμηθηκες καλα?

-Εξαιρετικα θα ελεγα. Ημουν τοσο πτωμα που κοιμηθηκα σε δευτερολεπτα.

-Οι υπολοιποι κατεβηκαν?

-Ναι. Ειναι εκει, ειπε ο Steve και εδειξε το τραπεζι κοντα στο οποιο καθοταν η οικογενεια με το μικρο κοριτσακι.

-Αντε, παω σιγα σιγα προς τα εκει, ειπε ο Jason και κατευθυνθηκε προς τα παιδια.

Λιγο αργοτερα και ο Steve πηγε πηγε προς τα παιδια.