Artık sevmek ya da sevilmemek zerre umrumda değil. Kendimle ilgili birçok şey de dahil herşeyi es geçtim. Derler ya, "olmayacak" koyveriş, "olmadı" emek cümlesidir. Ben gücümü verdiğim emeklerde kaybettim. Emeğinin boşa çıkması da ayrı yoruyormuş insanı. O emek için üçer beşer çıktığın merdivenleri, tutunarak indiğinde anlıyorsun. Öyle ya, seni sevmeyeni kolundan tutup getiremeyeceğin gibi, sen de ona gidemezsin. Anladığım kadarıyla benim devrim kapanıyor. Herkes eninde sonunda hakettiği şeye kavuşur derlerdi. Yanımdayken bile seni hakedemedim mi? Oysa sadece beni anlamanı istiyordum. Mademki gidecektin, neden söz verdin? Tut ki sen haklısın, ne eksilecek acılarımdan? En ufak mimiğimden anlayan sen, affet diye yalvardığım gecelerde bile duymadın mı çığlıklarımı? Seni görünce hep çocukluğum gelir aklıma.Öyle masum...Öyle içten sevmiştim seni halbuki.
Şimdi yoksun, buralarda herşey çok derinden ve sessiz. Sanırım herşey çok sevmekten. Akıl yolum hasarlı. Sürdüğüm mücadele sadece depresif bir savaş. Hayatın elimden çaldığı çok şey var. Sevdan sanırım 4 duvar. Kaçamıyorum...
Hayat öyle hain ki, bir insana son kez ne zaman veda edeceğinizi bilemiyorsunuz. Eğer son vedamı henüz etmediysem, elbet bahsedeceğim sana unutmak istediğim aylardan. Tek suçum sana anlatılacak bir şeyler biriktirmek miydi? Sadece yüzünü ve kokunu istemiştim senden. Beni fotoğraflarınla ve anılarınla beraber çıktığımız yolda bir başıma güçsüz bıraktığın için son kez teşekkürler Bal. Haluk Levent'in Elfidası gibi, hep aklımda kalacaksın. Ama şunu bil ki, nefes olsam sana kıyamazken bile en azından ciğerini tekmeler, vicdan azabı çektirirdim. İnsanları kırmanın marifet sayıldığı bu Dünyada, keşke ikimize gönül alınacak başka bir Dünya yaratabilseydim. Özür dilerim Bal. Şimdi Neşet Ertaş'ın 'Kirpikleri ok ok cana batarken' dediği dizelerde duvarları yumrukluyorum.
