Güneşin Battığı Yer

boş ev

    Eve geliyorum. Bomboş.
Önce derin bir soluk alıyorum. Yalnızlık kokusu dolmuş. Bu koku biraz da benden geliyor galiba.
"Anne! Baba!" diye çağırıyorum anahtarı kilide sokarken.
Sessizlik.
Yemek kokusu gelmiyor burnuma.
Televizyon sesi yok. Işığı vurmuyor artık babamın yaşlanmış yüzüne.
Minderler düzenli değil. Halılar uzun zamandır yıkanmamış.
Çöküyorum sandalyeye zorlukla. Dizlerim uyuşmuş ayakta durmaktan.
Ekmek getireceğim eve eli boş dönüyorum yine.
Yiyecek kimse yok.
Kurulacak hayaller tükenmiş.
"Yaşlandığımızda bize bakacak mısın?" demeler yok artık.
Onların sesi yok.
Onlar yok.