Vlinders // BxB {herschrijvend}

2.

P.o.v. Bran

Ik rijd mijn fiets de tuin uit en wacht aan het einde van mijn straat. Ik hoop maar dat Finn op komt dagen. Na het incident van gister leek hij afwezig en de reis terug naar huis was stil en ongemakkelijk. Ik heb de halve nacht wakker gelegen, de dag opnieuw en opnieuw analyserend. Ik was verward over Finn's reactie. Al bijna ons hele leven waren we vrienden en voor zo ver ik weet hebben we geen geheimen voor elkaar, dus als hij op jongens zou vallen zou ik dat toch wel weten? Waarom raakte die opmerking hem dan zo? Ik schrik op uit mijn gedachten door het geluid van een fietsbel. Het is Finn. Mijn hart maakt even een sprongetje, blij dat hij er is. Hij lacht naar me.
"Slecht geweten?" grapt hij. Ik rol mijn ogen en grinnik. Ik ben blij dat hij weer normaal doet, ik zou niet weten wat ik zonder hem moet. Ik bijt zenuwachtig op mijn lip.
"Zullen we gaan?" Hij knikt en glimlacht nog eens. Een raar gevoel vormt zich in mijn buik.
"Goed ge slapen?" vraagt hij.
"Ja heerlijk" jok ik.
"Zeker gedroomd over al die leuke meiden die achter je aan zitten" grapt hij, maar in zijn stem schemert nog wat door. Het lijkt wel een soort,,, jaloezie? Ik schud onopvallend mijn hoofd om de gedachte weg te jagen.
"Zin school?" vraag ik, om gan onderwerp te veranderen.
"Uhu" antwoord hij sarcastisch.
"Same" zeg ik en rol mijn ogen. Vandaag beginnen de echte lessen.

"Welke les heb jij nu?" vraagt Finn terwijl hij op zijn rooster kijkt.
"Duits" zeg ik. Finn maakt een kokhalzend geluid. Ik schud lachend mijn hoofd.
"Zo erg is het toch niet?"
"Wel om mee te beginnen! Arme jongen" roept hij uit. Ik weet dat hij een pesthekel heeft aan Duits.
"Wat heb jij dan?" vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen.
"Eco" zegt hij schouderophalend.
"Alsof dat veel beter is" zeg ik. Hij zucht.
"Alles beter dan Duits."

De bel gaat en Finn geeft me een ongemakkelijke boks voordat hij weg loopt.
"Ik zal je missen" roep ik hem na en hij schud zijn hoofd. Ik kan zijn gezicht niet zien maar ik weet dat hij glimlacht. Ik begeef me naar mijn lokaal, waar Saar en Lieke al op me staan te wachten.
"Bran!" roept Lieke, "Wat toevallig dat jij ook nu Duits hebt!" Ik haal mijn neus op en zet een glimlach op. Heel toevallig Lieke, net alsof je niet je hele rooster op dat van mij hebt afgestemd. Begrijp me niet verkeerd, Lieke is zeker een van de mooiste meisjes die ik ken, maar ze lijkt een beetje te obsessief te zijn. Saar begint een verhaal over haar vakantie en ik probeer het mee te krijgen, maar mijn gedachten blijven afdwalen naar Finn.
"...en toen duwde hij me gewoon omver! Toch, Bran?" Ik schrik op bij het horen van mijn naam. Ik heb geen idee waar het gesprek over ging dus ik knik en glimlach maar gewoon. Lieke haalt een hand door haar haar en glimlacht haar witte tanden bloot. Saar port in mijn zij.
"Je staart" sist ze tussen haar tanden door. Snel draai ik mijn hoofd weg. De deur van het lokaal gaat open en snel lopen we naar binnen om een goed plekje te claimen. Het beste is om in het midden aan de zijkant te gaan zitten want daar let de docent het minst op. Saar komt naast me zitten en Lieke voor ons. De docent herken ik van vorig jaar en ik sluit me af van zijn lul verhaal over wie hij is. De tijd tikt langzaam voorbij en zodra de bel gaat spring ik op. De volgende les heb ik weer met Finn en ik ben nog nooit zo blij geweest hem weer te zien.

De docent heeft vaste plekken gemaakt voor ons dus ik eindig naast een jongen wiens naam ik niet ken. Finn is twee tafels achter mij neergezet. Ik scheur een hoekje van mijn schrift af en schrijf:
'hangen na school?' Ik vouw het briefje en vraag aan de persoon achter me het door te geven aan Finn. Hij vouwt het open en steekt zijn duim naar me op. Ik glimlach en draai me weer naar mijn werk.

Na de bel gaat en geeft aan dan de eerste echte schooldag voorbij is. Finn en ik lopen zij aan zij naar de uitgang, pratend over wat we hebben mee gemaakt in de lessen waar de ander niet bij was. De gangen vullen zich langzaam met kinderen en het geluid van de drukte verspreid zich snel door het hele school gebouw. Iemand komt tussen mij en Finn lopen. Verbaast kijk ik opzij en glimlach als ik zie dat het Lieke is.
"Hey" zegt ze vrolijk.
"Hey" zeg ik terug.
"wil je afpreken?" Vraagt ze snel. Ik zeg bijna uit automatisme ja, maar bedenk me op tijd.
"Nee sorry ik ga al met Finn" zeg ik. Teleurgesteld knikt ze.
"Misschien mag je mee?" Zeg ik en ga weer naast Finn lopen.
"Hey is het goed als Lieke ook meekomt?" Vraag ik hem. Hij kijkt even bedenkelijk en knikt dan.
"Sure". Ik glimlach. Dat is nou zo geweldig aan hem. Hij vind heel veel goed en is open voor nieuwe dingen.

Finn en ik pakken onze fiets en lopen naar de voorkant van de school waar we op Lieke wachten. Ze zegt haar vrienden gedag en komt naar ons toegelopen. 'Laten we gaan' zegt Finn en ik knik. Met z'n drieën fietsen we richting mijn huis. Als we binnen zijn ploft Finn gelijk op de bank. Lieke blijft staan in de huiskamer. Ik schenk voor ons alle drie drinken in en gebaar dat ze mee kunnen lopen naar boven. Finn rent voor ons uit de trap op en ploft neer op mijn bed.
"Ik ben moehoeee" zeurt hij. Lieke lacht. Ze gaat op de grond zitten. Ik ga op mijn bed zitten, op de buik van Finn. Zijn shirt schuift een stukje omhoog waardoor je zijn lichte sixpack goed kan zien. Heel even kijk ik ernaar en kijk dan naar Lieke, die doet alsof ze het niet ziet. Finn probeert me van zich af te duwen maar hij is te slap.
"Ga weheg" mompelt hij.
"Nee" zeg ik vastberaden. Hij begint te wormen en weet zich uiteindelijk uit onder me vandaan te wringen. Hij gaat op de grond zitten en ik ga ernaast zitten.
"Wat gaan we doen?" Vraag ik. Finn haalt zijn schouders op. Lieke zegt niks.
"Lieke als je een idee hebt mag je het zeggen" zeg ik. "Ik weet het niet" zegt ze schouderophalend.
"Ik ga even naar de wc, bedenken jullie maar wat leuks" zegt Finn en hij loopt de kamer uit. Ik kijk hem na en wend me weer tot Lieke. Voorzichtig buigt ze naar voren. Als ik door heb wat ze van plan is doe ik het zelfde. Langzaam raken onze lippen elkaar. Na een korte aanraking trek ik weg. Het voelt niet zoals ik gehoopt had. Iemand kucht.
"Zal ik dan maar gaan?" Het is Finn in de deuropening. Ik voel het bloed naar mijn wangen stijgen en kijk naar de grond. Langzaam knik ik.

Snel staat Lieke ook op.
"Ik moet gaan" zegt ze. Ik knik en loop met haar mee naar beneden. Ik kijk hoe ze weg fietst en loop dan terug naar mijn kamer. Ik laat me vallen op mijn bed en staar naar het plafond. De scène van net blijft zich herhalen in mijn hoofd tot dat Lieke langzaam verandert in Finn en ik het pas door heb na dat het een paar keer is gebeurd.
"Ik ben gewoon moe," mompel ik in mezelf, "niets anders".