Vlinders // BxB {herschrijvend}

17

Pov Finn

Ik haal even diep adem en stap dan het school gebouw binnen. Niet dat ik verwacht dat er iets gaat gebeuren, ik neem niet aan dan mensen weten dat het uit is, maar ik wil gewoon even niet in dezelfde ruimte zijn als Bran. Langzaam loop ik naar de kluisjes en haal even opgelucht adem als ik hem daar niet zie. Tobias komt naar me toe terwijl ik mijn spullen in mijn kluisje stop.
"Hey alles goed?" Vraagt hij. Ik kijk hem aan.
"Ja, hoezo?"
"Nee gewoon, ik dacht ik vraag het even."
"Ah." Tobias knikt ongemakkelijk en krabt even aan zijn achterhoofd. Net wanneer ik hem wil vragen welke vakken we als eerst hebben, komt Bran de hoek om gelopen. We maken even kort oogcontact voor ik haastig wegren. Ik hoor Bran nog zachtjes mijn naam zeggen, maar ik reageer niet. Ik stop mijn oortjes in mijn oren en zet de muziek op hoog volume. Dan maar doof. Ik ga aan een studietafel zitten en zie Bran vanuit mijn ooghoek aan komen lopen. Snel kijk ik op mijn telefoon. Hij tikt me aan en boos kijk ik hem aan.
"Je ziet toch dat ik bezig ben?" Snauw ik. Hij lijkt te schrikken, maar laat dan iets vallen op de tafel. Het zijn mijn kluissleutels. Ik voel dat ik rood word terwijl Bran doorloopt. Hij mag uit mijn buurt blijven. Maar aan de andere kant wil ik in zijn buurt zijn. Natuurlijk. Ik ben nog lang niet over hem heen. De deur van het lokaal gaat open en ik slenter naar binnen. Ik wil aan een tafel gaan zitten, maar precies dan gaat Bran daar zitten. Ik rol met mijn ogen en loop naar de andere kant van het lokaal. Ik ga naast een tafeltje staan.
"Kan euh ik hier zitten?" Vraag ik. Ze kijkt me verveeld aan en knikt. Ik kijk richting Bran en voel tranen in mijn ogen opkomen. Zo onopvallend mogelijk veeg ik ze weg en pak mijn telefoon erbij. Ik log in op mijn "geheime" instagram accounten ga naar Brans profiel. Op mijn normale account heeft hij me namelijk geblokkeerd. Ik klik op zijn verhaal en zie een foto van ons samen met daaroverheen de aankondeging dat het uit is. Want dat is natuurlijk iedereens buissines. Maar dat betekend dat mensen het dus wel weten. Boos sta ik op, mijn brein kan even niet bevatten dat er nog andere mensen zijn.
"Wat gaan we doen?" Vraagt de docent.
"Naar de wc" verzin ik snel en gebaar dat Bran mee moet komen.
"Oh ze gaan vast even konteneuken in de wc's" roept iemand door de klas. Boos kijk ik hem aan en steek mijn middelvinger op.
"Finn! Ga je maar melden" zegt de docent. Woest pak ik mijn tas en stamp het lokaal uit. Wauw dat was weer lekker dramatisch. Ik haal een verwijderbriefje bij de receptie en sluit me daarna op in de wc. De tranen rollen inmiddels over mijn wangen. Ik ga op de wcpot zitten en leg mijn hoofd in mijn handen. Mijn telefoon gaat af. Het is Bran. Blijkbaar heeft hij me dus gedeblokkeerd. Ik hang op. Nog een keer. Weer hang ik op. Bij de derde keer neem ik op.
"Waar ben jij?" Klinkt zijn stem. Daar gaat weer een traan.
"Waar jij niet ben" snik ik. Kom op, verman je.
"Kunnen we even praten?"
"Nee"
"Open je wc deur"
"Hoe weet je waar ik ben?"
"Ik kan je horen huilen schat"
"Noem me geen schat"
"Schat"
"Ga nou godverdomme niet lopen doen alsof jij onschuldig bent. Jij hebt het uitgemaakt"
"Open je fucking deur"
Met lichte twijfel draai ik de deur van het slot. Daar staan Bran. Hij ziet eruit alsof hij elk moment kan instorten.
"Heb je wel geslapen?" Vraag ik bezorgd. Ohnee dat gingen we niet meer doen.
"Ik bedoel ik vraag het alleen om aardig te zijn natuurlijk."
"We kunnen toch gewoon nog normaal met elkaar om gaan? En nee ik heb niet geslapen"
"Nee"
"Nee?"
"Dit heb ik gister al gezegd. Nee"

Oeloeloeloe ik mis tøp en ik wol mijn geld want dan kan ik merch kopen