Meer dan twee

4. Gevangene

dinsdag 26 september, 16u15

Wolfs nam plaats op de wankele stoel en ging met zijn handen zenuwachtig heen en weer over het koude tafelblad. Het tafeltje voor hem was klein, koel en ongezellig. Het stond er enkel om een zekere afstand te bewaren. Een afstand tussen hem en zijn dochter. Een afstand tussen een vrij man en een gevangene. Er was geen lichamelijk contact toegestaan, maar dat kon hem echt geen zier schelen. Floris Wolfs deed altijd exact wat híj wilde en ook hoe híj het wilde.
Behalve dan bij Eva... .
De deuren richting het cellenblok gingen open en druppelsgewijs kwamen de gevangenen de bezoekersruimte binnengewandeld. Zenuwachtig stond hij op en toen hij zijn dochter met een scheve grijns zag naderen, kon hij die dag eindelijk voor het eerst lachen.
Snel sloeg hij zijn armen rond Fleur en al even snel werd er vanuit de hoek van de kamer: 'geen lichamelijk contact!' geroepen. Wolfs nam afstand van zijn dochter en rolde demonstratief met zijn ogen alvorens het tweetal elk aan hun eigen kant van de tafel ging zitten.
Wolfs vouwde zijn handen in elkaar op het tafelblad en staarde ernaar. Normaal gesproken begon hij Fleur nu meteen de kleren van haar lijf te vragen over hoe het met haar ging, of ze hier wel goed werd verzorgd, of ze wel genoeg te eten kreeg en dat soort dingen, maar vandaag bleef het stil. Hij keek naar zijn handen en zat met zijn gedachten meteen bij die andere vrouw in zijn leven.
Mijn lieve Eef... of ja... gewoon... Eva.
In eerste instantie vond Fleur haar vaders' zwijgzaamheid niet zo erg. Zacht gniffelde ze om zijn vreemde gedrag . Maar toen Wolfs zelfs niet op haar zachte lach reageerde, begon ze zich toch wel een beetje zorgen te maken. Onderzoekend bleef ze hem aankijken. Zijn ogen stonden grauw, zoekend, onrustig. Alsof hij probeerde om iets in deze wereld te veranderen, een onmogelijkheid toch mogelijk te maken, maar steeds weer leek te stuiten op zijn onmacht. Ze herkende die blik als geen ander. Hij had dezelfde blik als toen ze net opgepakt was voor de moord op Daan. Dezelfde blik als bij zijn eerste bezoeken na haar veroordeling.
Hij moet zich bij iets neerleggen waar hij zich maar niet kan bij neerleggen. En als dat niets met mij te maken heeft, heeft het te maken met... .
'Pap?' begon ze zacht.
'Hmmm' bromde Wolfs afwezig terug.
'Wat is er met Eva?' Fleur hoorde zelf hoe haar stem een beetje oversloeg. Ze moest toegeven dat zij en Eva niet meer de beste vriendinnen waren zoals voorheen, maar als er iets met Eva aan de hand was, maakte haar dat oprecht ongerust. Niet in het minst omdat ze wist hoeveel Eva voor haar vader betekende.
Wie aan Eva komt, komt aan papa. En dus ook aan mij.
'Wat? Wat vroeg je, lieverd?' schrok Wolfs op uit zijn gedachten. Met een gespannen blik keek hij haar aan.
'Ik vroeg wat er met Eva aan de hand is.' herhaalde Fleur zacht.
Wolfs boog zijn hoofd en snoof diep in. Hij zuchtte en zei:
'Is dat dan zo duidelijk dat ik aan Eva denk... .'
Fleur glimlachte fijn en haalde haar schouders op 'Nou ja... jij denkt altijd aan Eva dus dat is niet zo moeilijk te raden. De vraag is waarom je er zo verdrietig bij kijkt... .'
De luchtigheid van Fleur deed hem eventjes goed en ook Wolfs moest nu even lachen. Maar al snel verstrakte zijn blik weer. De pretlichtjes in zijn ogen doofden weer uit.
'Eva heeft een vriend.'
'Een vriend? Als in "haar vriend"? ' herhaalde Fleur ongelovig.
'Ja.' antwoordde haar vader kleintjes.
'Oh, wat goed nou, Pap! Zijn jullie eindelijk samen? Ja toch? Proficiat!  Eindelijk zeg, ik wist natuurlijk wel dat het ooit ging gebeuren, nou ja, zoiets hou je toch niet tegen, eigenlijk hebben jullie het al te lang...'
'Ze heeft een ANDERE vriend, Fleur.' onderbrak Wolfs zijn dochter kil.
Fleur keek ongelovig naar haar vader. Eventjes keek die op van de tafel. Zijn ogen waren ondertussen rood doorlopen en hij snoof even diep om zijn tranen binnen te houden.
'Maar nou... hoe kan dat nou?' stamelde Fleur ongelovig.
Wolfs haalde zijn schouders op. Hij wist het ook echt niet meer.
'Dat kan toch niet, Pap!' begon Fleur hoofdschuddend.
'Blijkbaar wel, lieverd!'
'En hoe heet die gozer dan? Vanwaar kent ze hem? Hoelang al?'
Wederom haalde Wolfs zijn schouders op als teken dat hij het ook allemaal niet wist.
'Maar je moet toch iets weten? Wat heeft ze gezegd? Ze moet hem toch wel aan je hebben voorgesteld?'
'Nee nou nee... ik mocht het zelfs niet weten. Ze is de laatste tijd gewoon zo vaak afwezig, ik bedoel, met haar gedachten er niet bij. En ze zit ook héél vaak op haar laptop de laatste tijd. En elke keer als ik wil weten waarmee ze bezig is, word ik afgewimpeld en verdwijnt haar laptop naar haar slaapkamer. Ook haar mobieltje houdt ze angstvallig dicht bij haar, alsof ze bang is dat ik toevallig zou zien wie ze belt of met wie ze appt. Ik heb haar al wel eens met iemand horen bellen. Ze zei iets van "dat ze veel interesse heeft en er ook naar uitkijkt". En gisteravond moest ze weg en ze zei dat ze naar Marion ging, maar dat bleek niet zo te zijn. Ze had een afspraakje, ik ben er zeker van!'
'Hoe weet je dat?'
'Gewoon... ik heb dat gevoel. Ik weet het zeker. Ik ken Eef. Ze is anders, doet anders, ik zeg het je! Dus ik heb haar gezegd dat ik met vrienden naar de kroeg was geweest en daar Marion zonder haar was tegengekomen en ze deed niet eens de moeite om het te ontkennen.'
'En was je Marion ook tegengekomen?'
'Nee natuurlijk niet, maar waar het om gaat is dat zij meteen begon over dat zij toch het recht had uit te gaan met wie ze wou en dat ze daar best over mocht liegen als haar dat even wat makkelijker uitkwam. Godverdomme.'
'Ze heeft wel gelijk...' merkte Fleur voorzichtig op.
'Wàt? Dat ze mag liegen als het haar goed uitkomt?'
'Nee , dat niet, alhoewel jij dat blijkbaar ook zonder blikken of blozen doet. Jij loog toch ook zomaar tegen haar, Pap? Maar wat ik eigenlijk bedoelde, is dat ze wel mag weggaan met wie ze wil.'
'Ja dat weet ik ook wel.' zuchtte Wolfs zacht.
'Je beseft toch dat jij haar ook hebt belogen?'
'Ja.' antwoordde hij kleintjes 'ja, en ik had het niet mogen doen, maar Fleur ik... ik kon niet anders... ik werd gewoon gek! Ik heb mij een hele avond zo zitten opvreten omdat ik wist dat ze daar ergens met één of andere gozer rondliep die god-weet-wat met haar van plan was.' Wolfs was duidelijk weer overbezorgd geweest. Fleur vond dat haar vader steeds overdreef in zijn bezorgdheid. Zowel naar haar toe als naar Eva toe, maar ze wist dat dit niet gewoon bezorgdheid was.
Hij is zo jaloers als wat en hij beseft het zelf niet eens.
'Je bent niet met vrienden naar de kroeg geweest, hé. Je bent Eva gaan zoeken.' grijnsde Fleur nu breed.
'Ja ja, het is al goed, wijsneus. En het was gewoon om een oogje in het zeil te houden, weet je wel. Je weet toch nooit waar zulke mannen, die je nu massaal op Tinder tegenkomt, toe in staat zijn. Stel je voor wat er haar allemaal kan overkomen!'
'Pap, je bent gewoon stikjaloers!' riep Fleur nu lachend uit.
'Dat ben ik niet!' bracht die er stellig tegenin. Maar toen hij zijn dochter grijnzend één wenkbrauw naar boven zag trekken en hem uitdagend aanstaarde, begon hij zelf ook wel in te zien dat zijn reactie wat overdreven was.
'Nou ja, en wat dan nog... stel: ik ben een beetje jaloers, dat mag toch? Ik bedoel: Eva en ik zijn héél héél erg goede vrienden.'
Met ingehouden lach knikte Fleur overdreven met haar hoofd.
'En als zij dus een nieuwe man in haar leven heeft, betekent dat dat ik ga moeten verhuizen. Dat ze met hem gaat samenwonen en ik... nou ja... buiten jou niemand meer heb. Eva en ik zijn gewoon zulke goede... zulke ... nou, gewoon, wij zijn twee handen op één buik. Wij zijn altijd bij elkaar. Als dat verandert, mag ik daar toch best even verdrietig om zijn?'
Met dezelfde grijns knikte Fleur weer met haar hoofd en ze bleef haar vader uitdagend aanstaren. Wolfs werd zenuwachtig onder de blik van zijn dochter en vroeg uiteindelijk geïrriteerd:
'Wat nou? Dat is toch gewoon normaal?'
Fleur kon haar lach nu echt niet meer inhouden. Haar vader zo van de wijs zien, was eigenlijk wel sneu maar ook echt zo aandoenlijk. Zachtjes schudde ze haar hoofd en greep naar zijn samengevouwen handen op de tafel. Wolfs vocht weer tegen zijn tranen en boog zijn hoofd.
'Pap? Kijk me nou even aan.'
Met één traan op zijn wang hief Wolfs zijn hoofd weer een beetje omhoog zodat hij in de ogen van zijn dochter kon kijken.
'Pap. Jullie zijn niet zomaar vrienden. Ook niet zomaar twee handen op één buik. Jullie zijn gewoon gek op elkaar. Jullie houden van elkaar. Zeg niet dat het niet zo is, want dan lieg je. En je hebt, denk ik, de laatste tijd al genoeg gelogen. En misschien moet je je eens even bedenken dat Eva ook om zoiets onbenulligs kan hebben gelogen. Want wat weet je nou eigenlijk écht? Heb je échte aanwijzingen dat ze een vriend heeft? Nee, je hebt alleen het gevoel dat ze iets verbergt en je hoofd heeft daar dan maar meteen het worst-case-scenario van gemaakt. Want dat is het toch of niet soms? Dat Eva verliefd wordt op iemand anders, zou het ergste zijn wat jou zou kunnen overkomen, toch?'
Die laatste zin deed nog meer tranen over Wolfs' wangen lopen en al snikkend knikte hij kort.
'Maar hé Pap, zover is het nog niet, hoor.' fluisterde Fleur aanmoedigend. In de verte hoorde Wolfs de bel die aangaf dat de bezoektijd afgelopen was.
Eventjes kneep Fleur in zijn hand en voorzichtig keek hij opnieuw naar haar op.
'Praat met haar. Ze heeft vast helemaal niemand anders. Ze wil alleen maar jou, Pap. Dat weet ik zeker.'
Fleur knipoogde nog één keer naar haar vader en liet toen zijn handen weer los. Ze stond op en verliet de bezoekersruimte.
Wolfs liet zijn hoofd op de tafel neervallen en begon door zijn ingehouden machteloosheid te huilen.