Na een onverwachte ontmoeting met een "oude bekende" voelt Eva de leegte van een al reeds lang aanwezig gemis. Als ze besluit hier wat aan te doen, zou dit zomaar eens haar hele leven op zijn kop kunnen zetten.
Maar gevoelens van schaamte en onzeke...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
woensdag 1 november, 19u04
'Dus als ik het goed begrijp, is het eindelijk zover!'.
De hoge klanken in Marion's stem verraadde haar enthousiasme terwijl haar vriendin de voordeur achter haar sloot.
'Ja! Ongelofelijk toch! Gisteren kregen we het bericht. En dan vrijdagavond is het zover, dan komt ze.' kirde Eva enthousiast terwijl ze achter Marion de trap naar de keuken afdaalde. 'Hoi Wolfs!' begroette Marion haar collega die zoals altijd druk in de weer was achter het fornuis. 'Hoi Marion! Ik hoor dat Eva je het goede nieuws al heeft verteld.' 'Ja, ze vertelde het net! Jullie krijgen dit weekend jullie eerste pleegkind in huis!' 'Inderdaad. Het gaat wel maar om een tijdelijke crisisopvang. Ze blijft maar tot volgende week vrijdag, maar goed. Het geeft het meisje de tijd om even op adem te komen en hopelijk vinden de hulpverleners snel een manier om haar langdurig verder te helpen. Ik ben best zenuwachtig, maar we zullen ons best doen om haar zo goed mogelijk op te vangen, toch Eva?' 'Nou en of!' grijnsde Eva die nu langs Marion heen naar haar partner liep. Tevreden over hun gezamenlijk enthousiasme streelde ze teder met haar hand langs Wolfs' onderrug. Wolfs beantwoordde haar lieve aanraking met een warme knipoog en ging toen snel verder met het roeren in de saus. Marion grinnikte. 'Nou, blijkbaar zijn jullie er beiden dolgelukkig mee.' Eva glimlachte breed. Ze keek op in de twinkelende ogen van haar huisgenoot en knikte. 'Ja! We zijn er klaar voor, toch?'. Uitdagend bleef ze in de ogen van Wolfs staren terwijl ze ondeugend de houten lepel uit de saus nam. Ze bracht hem naar haar mond, sloot genietend haar ogen en likte speels de saus van de lepel. 'Mmmm... het is heerlijk, Wolfs!'. 'Is het dat dan niet altijd?' grijnsde deze breed. 'Oh jawel hoor! Maar vandaag smaakt 'ie nog lekkerder dan anders! Zit er één of ander geheim ingrediënt in?' Wolfs ontwaarde de guitigheid in Eva's vragende blik en grinnikte. 'Misschien smaak je vandaag nét dat extra beetje liefde?' Wolfs knipoogde, maar voelde hoe zijn hoofd verkleurde. Ook Eva keek hem plots als een door een magische toverspreuk gegrepen tomaat aan. 'Heuheum.' Marion schraapte haar keel. Ze grijnsde als een krankzinnige en deed haar best om niet uit te roepen hoe ontzettend schattig ze haar twee collega's wel niet vond. 'Jullie zijn schattig samen...' grinnikte dan ze dan toch maar. Ze kon het echt niet laten. En het was niet omdat de twee desbetreffende personen maar niet wilden zien hoe stapelgek ze van elkaar waren, dat zij moest doen alsof ze niet wist dat het wel zo was. 'Ja, euh...nou, euh... we laten Wolfs maar verdergaan met het avondeten. Kom Marion, je moet maar eens komen kijken naar onze nieuwe bank.' stamelde Eva verlegen. Marion bleef nog even veelbetekenend naar het duo voor haar grijnzen, maar toen ze Eva achter de voorraadkasten zag verdwijnen, snelde ze nieuwsgierig achter haar vriendin aan. En wat ze daar verderop in de kelder vond, had ze werkelijk nooit verwacht. Al zolang Marion haar vriendin én collega kende, schuwde deze elke vorm van huiselijkheid. Een huis moest volgens Eva vooral praktisch zijn. Niet gezellig. Niet huiselijk. Zeker niet sinds ze er alleen met Wolfs leefde. Het leek alsof Eva zichzelf tegen de aanwezige gevoelens van liefde en verlangen probeerde te beschermen door ervoor te zorgen dat haar huis zo weinig mogelijk die gevoelens tot uiting bracht. En Wolfs leek dat al die tijd wel goed te vinden. Marion vond het raar. Ze had het altijd al raar gevonden. Maar nu zag ze iets wat ze zelf nooit voor mogelijk had gehouden. Wat vroeger, verscholen achter voorraadkasten, een donkere hoek van de kelder was geweest, was nu een sfeervol verlichte ruimte. Waar tot voor kort oude caféstoelen -inclusief spinnenwebben- gestapeld stonden, lag nu een donzig, hoogpolig grijs tapijt. Daarop stonden twee kleine tafeltjes met donkere houtstructuur. O, jeetje! Er staan zelfs kaarsen op het tafeltje! Dezelfde felrode kleur van de kaarsen kwam terug in het zachte dekentje dat verspreid op de mooie stoffen hoekbank lag. Terwijl Marion enkel maar 'Wauw!' kon uitbrengen, liet Eva zich breed grijnzend in de grijze kussens vallen. 'Daar moet het tv-scherm nog komen.' mompelde Eva terwijl ze naar de muur recht tegenover haar wees. 'Mijn God, Eva! Het is prachtig! Hoe... hoe komen jullie hierbij?' De schouderophalende reactie van Eva was nog nooit zo ontspannen geweest als nu. 'Nou, we moesten ons huis toch een beetje klaarmaken voor een gezinsleven? Ik denk niet dat die puber die vrijdag haar opwachting maakt, graag een hele avond op een houten stoel in de keuken blijft zitten. Die zal wel lekker willen chillen.' 'Ja...' grijnsde Marion 'dat wil die puber zeker! Maar waarschijnlijk wel het liefste in haar eigen kamer, in bed, alleen met Netflix. Geloof me, ik ken wat van pubers. Die zitten heus niet het liefste gezellig met mama en papa op de bank.' Maar zelfs het gegrinnik van haar vriendin, kon Eva echt niet uit haar goede humeur brengen. 'Gelukkig zijn Wolfs en ik niet haar echte mama en papa , toch?' grijnsde ze vervolgens breed. Lachend schudde Marion haar hoofd. Haar rode krullenbos ging vrolijk heen en weer en ze keek haar vriendin genietend aan. 'Je bent gelukkig, hé?' Haar stem klonk zacht. Het was eigenlijk zelfs geen vraag. Het was gewoon een vaststelling. 'Nou, kijk eens hier dames, ik heb voor jullie alvast een aperitief.' Wolfs' vrolijke gezicht verscheen van achter de kasten en met een overdreven charmante buiging, zette hij de glaasjes bessensap voor hen op het tafeltje neer. Eva knipoogde speels en voor ze het wist gooide ze hem een kushandje toe. 'Dankjewel, wat ben je toch een ontzettende lieverd .' Oh nee! Waarom klinkt mijn stem zo zwoel en zeemzoet? Zo vol belofte en tegelijkertijd verlangend? Het is net of ik onbeschaamd met hem aan het flirten ben! Misschien ben ik dat ook. Jeetje! Wolfs gooide al even onbeschaamd een kusje terug. 'Voor zo'n prachtig mooie vrouw én tevens de moeder van mijn toekomstig kind, doe ik alles.' 'Je bedoelt: "voor de toekomstige pleegmoeder van je toekomstig pleegkind?", toch?' Eva kon het niet laten. Ze wiebelde uitdagend met haar wenkbrauwen, boog zich naar hem toe en keek verleidelijk op in zijn oceaanblauwe ogen. Op Wolfs' vuurrode wangen verscheen nog een extra versiering. Lachrimpeltjes vormde zich langzaam tot ze uiteindelijk werden opgetild door een grijns die niet meer breder kon. 'Inderdaad, dat is nou precies die prachtig mooie vrouw die ik bedoel.' knipoogde hij. Intuïtief boog hij zich over haar glimlachende gezicht, stak zijn wijsvinger uit en tikte er speels, maar vertederend mee op het puntje van haar kleine neusje. Marion perste haar lippen op elkaar om niet in lachen en tegelijkertijd in huilen uit te barsten. Ze was getuige van iets dat zo mooi en zo puur was dat het bijna pijn deed om te beseffen dat níet zíj de factor was die verhinderde dat hier een stomende vrijpartij kon plaatsvinden. De spanning tussen haar twee collega's was zo hoog opgelopen dat dit tafereel eigenlijk een niet te miskennen voorspel op een zwoele nacht was. En toch wist Marion zeker dat die zwoele nacht er niet meteen zou komen. Zelfs niet als ze nu discreet naar huis zou vertrekken. Zij was niet de reden waarom deze twee rechercheurs elkaar de kleren nog niet van het lijf hadden gescheurd. Maar wat in hemelsnaam is die reden dan wel? Wolfs beet nog één keer verleidelijk op zijn onderlip. Toen haakte hij zijn ogen uit de vastklampende blik van Eva en draaide zich gespeeld nonchalant maar met een vervelende krapheid in zijn broek terug naar de keuken. Eva voelde hoe Marion's blik op haar schaamrode wangen bleef rusten en wendde haar blik verlegen naar de grond. 'Eva... dit kan toch zo niet langer.' fluisterde Marion. Voor enkele seconden bleven Eva's ogen naar het tapijt onder haar gericht. Mijmerend schudde ze met haar hoofd. En toen opeens schoot haar hoofd terug recht. Ze staarde richting de doorgang van de keuken en knikte opnieuw hevig met haar hoofd. Ze ademde nog éénmaal diep in en opende haar mond. Haar stem klonk beverig, fluisterend, maar beslist. 'Dat kan het wel, Marion. Jij begrijpt het misschien niet, maar dit is hoe het moet zijn. Ik ben er niet fier op en ook niet blij mee, maar dit is wél het gelukkigste dat ik me ooit heb gevoeld. En ik ga dat geluk niet verpesten door meer te willen. Meer van dit lijkt zo dichtbij en zo gelukzalig... Wolfs is zo... .' Haar adem stokte. En ze verloor het gevecht tegen die ene, opdringerige traan. Maar toch schudde ze vastberaden haar hoofd. 'Jij begrijpt het niet, maar ik weet zeker: ik moet er tegen vechten. En ik ga er nooit aan toegeven! Ik heb hem nodig. Echt nodig. Als mijn huisgenoot, mijn werkpartner en de vader van mijn pleegkinderen. Ik mag geen enkel risico nemen. Ik kan hem niet verliezen, Marion, écht niet.' Met een spijtige en verdrietige blik schudde haar roodharige collega haar hoofd. Na nog een bemoedigend kneepje in Eva's schouder stond Marion op en liep opnieuw naar de keuken.
A/N: Ik maakte waarschijnlijk enkele mensen heel nieuwsgierig met deze titel. Niet dus. Soms ben ik slecht. Mijn niet zo oprechte excuses hiervoor. ;-) :-p
