Na een onverwachte ontmoeting met een "oude bekende" voelt Eva de leegte van een al reeds lang aanwezig gemis. Als ze besluit hier wat aan te doen, zou dit zomaar eens haar hele leven op zijn kop kunnen zetten.
Maar gevoelens van schaamte en onzeke...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
maandag 12 november, 13u25
Eva tikte zenuwachtig met haar laarzen op grind van het wandelpad. 'Denk je echt dat jouw informant nog komt?' vroeg ze met opgeheven wenkbrauwen aan Romeo. Romeo knikte en nam een slokje van zijn blikje ice-tea. Vervolgens zakte hij nog een beetje verder door op het bankje waarop ze keurig naast elkaar hadden plaatsgenomen. 'En als jij nou eens zou kappen met dat opzichtig tikken met je voeten, dan zou het niet eens opvallen dat we van de politie zijn. ' Eva rolde met haar ogen. 'Het is niet omdat je vandaag je uniformpje aan de kapstok mocht laten hangen, dat je me meteen moet zeggen hoe ik mijn werk moet doen.' Romeo zuchtte. Hij wist wel dat hij het kattige gedrag van Eva niet persoonlijk moest opvatten, maar hij kon er ook weinig aan doen dat Wolfs nog steeds was geschorst. Daardoor had Romeo Eva vanmorgen moeten helpen met een zaak rond enkele aanrandingen in het stadspark. Bij één van die aanrandingen had het slachtoffer zich verweerd. Hierop had de dader haar drie messteken in haar buik gegeven, waardoor ze in kritieke toestand in het ziekenhuis lag. Mechels had nog geopperd die zaak tijdelijk aan andere rechercheurs door te geven, aangezien het onderwerp "aanranding" na dat gedoe met Wolfs nogal moeilijk lag. Maar Eva was Eva natuurlijk niet als ze niet koppig voet bij stuk had gehouden. Dus het enige wat Romeo eigenlijk kon doen was haar zo goed en kwaad mogelijk helpen. Als er incidenten waren in het stadspark, had hijzelf wel enkele vaste contactpersonen. Een soort van informanten. Meestal druggebruikers of daklozen die maar wat op straat rondzwierven, maar daardoor meer wisten van wat er zoal in het park gebeurde dan van die kleinburgerlijke buurtbewoners die enkel maar de straat opkwamen om hun vuilnis buiten te zetten. Het probleem was echter dat je die zwervers moest weten te vinden. En dat ze niet meteen enthousiast reageerden op een geüniformeerde agent. Althans niet eentje die ze niet kenden. Die hen niet al tientallen keren helemaal lazarus van de straat hadden gehaald en hen naar een opvangcentrum hadden gebracht voor een goed kop koffie en een warm bed. Romeo dacht dat één van die zwervers, Aadje, hen misschien zou kunnen helpen. Aadje zwierf hier vaak 's nachts rond. En ook elke middag. Het was gewoon een kwestie van geduld voor hij hier voorbij kwam. 'Is het momenteel niet moeilijk voor je? Ik bedoel: die aanrandingen... .' Eva trok haar neus hooghartig op, maar negeerde verder de vraag. 'Kom op, Eva.' probeerde Romeo nogmaals 'Het moet toch niet makkelijk voor je zijn. Nu met heel die aanklacht tegen Wolfs...' Eva draaide dreigend haar gezicht naar hem toe. 'Ten eerste: de aanklacht tegen Wolfs is onterecht. Ook de Rijksrecherche heeft dat ondertussen begrepen. Het is dus maar een kwestie van tijd voor die gehele zaak volledig van de baan is en hij terug aan het werk mag. Ten tweede: het enige wat moeilijk voor me is, is het feit dat ik hier met een gewoon agentje als jij moet zitten wachten op een informant die niets zal zeggen, terwijl ik met Wolfs de zaak al lang had afgerond.' ' "Een gewoon agentje al ik?". Dus jij vind jezelf beter dan ik? Dus jij denkt dat ik zulke zaak gewoon niet aankan. Je voelt je wel erg superieur, Eva. Waar haal je eigenlijk dat lef vandaan?' riep Romeo verbouwereerd uit.
