Meer dan twee

6. Twee vorken

dinsdag 26 september, 22u17

Terwijl hij zijn overhemd over zijn hoofd trok, hoorde Wolfs luidruchtige voetstappen op de gang. Met een flinke zwaai werd zijn kamerdeur open gegooid. Abrupt, en met alleen nog zijn armen in zijn mouwen, keek hij op.
'Ss... sorry... kon niet kloppen... de kom... is heet.' verontschuldigde zijn partner zich met een brok vol zenuwen in haar keel. Haar haren waren los en zaten helemaal in de war. Ze droeg een kort pyjamabroekje en een los zwarte shirt waardoor haar knalrode hoofd nog flatterender bij haar stond dan anders het geval was. Wolfs staarde haar aan. Eva staarde ongemakkelijk terug. Haar ogen gingen als vanzelf naar zijn ontblote bovenlichaam en in één oogopslag was ze de ruzie vergeten. Alsook waarom ze nou weer als een bang vogeltje in zijn kamer stond. Wat is die man toch knap! Nou, hij heeft geen sixpack ofzo, geen ontzettend strakke borstspieren. Maar gewoon... hij is... hij is... ruw, woest behaard, zijn huid lijkt zo zacht en hij ruikt zo onbeschrijfelijk lekker. Zonder zijn ogen van Eva af te wenden, probeerde Wolfs zijn handen uit de mouwen van zijn overhemd te krijgen. Dat wilde natuurlijk maar niet lukken en uiteindelijk keek hij even weg. Eva ontwaakte uit haar trance. Om zich een houding te geven, besloot ze zich maar zo vastberaden mogelijk voor te doen. Met een enorme theatrale zucht en alsof ze dit elke dag deed, plofte ze neer op zijn bed. Ze nestelde zich tegen het hoofdeinde, legde haar benen languit op het bed en zette de hete kom Nasi op haar schoot.
Wolfs wist niet wat hem overkwam. Hij staarde haar aan alsof ze een spook was en leek maar geen woorden te vinden voor de vragen die nu in zijn hoofd rond doolden.
Ondertussen viel Eva met een vork haar Nasi Singapore aan en met een volle mond keek ze naar de flitsende beelden op het televisietoestel verderop in de kamer.
'Wat kijk je?' vroeg ze wijzend naar het scherm. Ze klonk zo overdreven luchtig dat Wolfs er bang van werd.
'Nou niets eigenlijk... euh...ik... ik... kijk naar jou.' stotterde Wolfs.
Eva grinnikte alsof hij iets grappigs had gezegd en bleef met haar ogen aan het televisiescherm gekluisterd. Wolfs bleef nog even ongemakkelijk staan, maar besloot toen toch ook zelf maar op het bed te gaan zitten.
Met een onbehagelijk gevoel nam hij naast haar plaats. Ook hij probeerde zich luchtig en met gespeelde interesse op een documentaire van National Geographic te concentreren. Maar het scheen hem minder makkelijk af te gaan dan zijn partner. Net toen Wolfs er genoeg van kreeg en zijn mond wilde openen om te vragen wat dit in hemelsnaam moest voorstellen, stak Eva de tweede vork omhoog. Met een ruk draaide ze haar hoofd haar hem toe.
'Niet vragen, Wolfs! NIET VRAGEN.' beet ze hem weer staalhard toe. Maar net zo vlug als haar scherpe blik kwam, ging deze ook weer. Opeens keek ze weer zo zacht en kwetsbaar als een klein meisje van vijf dat op het punt stond van haar vader straf te krijgen.
'Eet gewoon met me mee? Alsjeblieft?' Haar stem klonk minstens even kwetsbaar en bang als hij zich voelde en overspoeld door de hoeveelheid aan emoties, pakte Wolfs de vork uit haar hand. De kom werd tussen hen in op bed gezet en in stilte schepten de twee vorken de inhoud leeg.

De aftiteling rolde over het scherm en Wolfs hield zijn adem in. Via zijn ooghoeken probeerde hij te achterhalen in welk humeur zijn huisgenote zich momenteel bevond. De twee vorken lagen al lang in de lege kom tussen hen. Dus om het ijs te breken, besloot hij deze alvast op het tafeltje naast zijn bed te plaatsen. Eva bleef echter bewegingsloos naar de televisie staren. Wolfs nam weer naast haar plaatsen zuchtte geërgerd want hij wilde nu eindelijk wel eens weten wat er precies aan de hand was. Met een angstig gevoel voor wat komen zou, pakte hij de afstandsbediening. Met zijn ogen op Eva gericht, zette hij het televisietoestel uit. Alsof Eva nu opeens haar tranen moest verbijten, zag hij haar slikken.
'Eva...' sprak hij zacht.
'Ja ik weet het,' onderbrak ze hem met een trillende stem 'ik moet gaan.'
Ze wilde rechtstaan, maar Wolfs greep haar bij haar arm waardoor ze opnieuw op het bed viel. Even bleef het stil.
'Dat moet je niet.' zei Wolfs schor.
Eva keek op in zijn bezorgde ogen en zag hem ter bevestiging met zijn hoofdschudden.
'Wat wil je dan van me, Wolfs?'
'Niets. Maar jij kwam bij me op bed Nasi eten. Het lijkt me dan dat JIJ wat van MIJ wilt.'
Beschaamd keek Eva naar haar handen die zenuwachtig in elkaar gevouwen in haar schoot lagen. Ze haalde haar schouders op.
'Zeg het mij nou, Eef...'
'Wat?' vroeg ze klein.
'Wat dan ook... gewoon wat er in je hoofd speelt.'
Wolfs' stem klonk zo warm en vertrouwd. Het bracht de vreselijke vlinders in Eva's buik weer helemaal tot leven. Ze had weer de reflex om ze weg te schreeuwen, er boos om te worden, maar ze had simpelweg de energie er niet meer voor.
'Het spijt me dat ik loog...' zei ze dus zacht. Ze had niet verwacht dat die zin er zo makkelijk zou uitrollen.
Wolfs' mondhoeken krulde omhoog.
'Het spijt me ook... dat ik loog... ik weet niet wat me bezielde. Ik wilde je niet controleren, ik wilde gewoon... het spijt me.' zei hij met een rauwe oprechtheid.
Eva keek terug op en glimlachte een beetje.
'Maakte het je bang?' vroeg ze nu hoopvol.
Wolfs slikte hoorbaar en keek meteen naar beneden. Hij knikte kort, maar kon niets zeggen. Dan zou zijn stem verraden hoe bang het hem precies maakte en dat wou hij haar niet tonen.
Dat maakt het nog pijnlijker.
'Waarvoor...?' bleef Eva volhouden.
'Eva, het spijt me, OK?' viel Wolfs opeens fel uit. Hij kon zijn emoties op geen enkele andere manier controleren. Het was boos worden of de waarheid uitschreeuwen, dus koos hij voor het eerste.
Eva verstarde. Eventjes twijfelde ze, maar ze kon niet anders dan de vraag stellen. Ze schraapte haar keel en met een kille, maar bange stem vroeg ze:
'Ben je bang dat ik een vriendje heb?'
Wolfs haalde diep adem en kneep zijn lippen strak op elkaar.
'Ben je jaloers?' deed Eva er nog een schepje bovenop. Ze voelde hoe haar hele lichaam van deze ene vraag begon te trillen.
In een ruk draaide Wolfs zijn gezicht haar kant op. Hij vond haar blauw-grijze ogen en leek totaal van de kaart.
Betrapt!
Om zijn woede en angst te controleren, blies hij zijn ingehouden adem door zijn tanden naar buiten en hoopte dat Eva de luchtverplaatsing tot op haar gezicht zou kunnen voelen. Hij wilde dat ze wist hoeveel pijn deze vraag hem deed. Hij wilde dat ze gewoon wist hoe ongelofelijk onthutsend zijn antwoord zou zijn. Hij wilde dat ze zijn antwoord wist, maar hij ging het haar écht niet vertellen.
Ik kan het je niet vertellen... Eef...alsjeblieft?
Eva's ogen waren bevroren. Ze voelde dat wat hij net deed zo ontzettend belangrijk was. Dat het een surrogaat was van wat hij haar zou moeten vertellen, maar wat in godsnaam betekende het? Wolfs opende zijn mond en schraapte zijn keel:
'Dat is het enige dat ik je als antwoord kan geven, Eef... .'
Eva's gezicht betrok en boos draaide ze haar hoofd weg. Vloekend sprong ze van haar bed.
'Sukkel! Heb jij eigenlijk wel ballen aan je lijf, Wolfs?' kraakte haar stem op giftige toon.
'Eef, nee... ga nou zo niet weg...'. smeekte hij.
Eva schopte haar wollen sokken uit, trok het shirt over haar hoofd zodat ze alleen nog in haar pyjamabroek en hemdje voor het bed stond en duwde Wolfs ruw opzij.
'Zolang jij het lef niet hebt me te zeggen of je nu wel of niet jaloers bent, blijf ik hier wachten.   Dat is nou toch een hele eenvoudige vraag!  Dus ik ga niet weg alvorens je antwoordt!  Jij ligt vannacht op minstens één meter van mij vandaan en doet alleen nog je mond open om te zeggen wat je hierover te zeggen hebt. Begrepen, rotzak?'
Eva ging met een smak in het bed liggen en trok zijn dekbed tot ver boven haar oren.
Wolfs keek overrompeld naar haar actie, knikte verbaasd en deed uiteindelijk het nachtlampje uit. Zuchtend ging hij naast haar in bed liggen. Hij lag dichterbij dan één meter. Dat wist hij zeker. Hij voelde zelfs haar lichaamswarmte en zweerde dat ze haar voet op nog geen centimeter van zijn linkerbeen had gelegd. Maar hij besloot te zwijgen en vooral zo stil mogelijk te blijven liggen.
In plaats van haar "welterusten" te wensen, verscheen er een kleine grijns op zijn gezicht.
Als zwijgen zou betekenen dat ze voor altijd naast me ligt, zeg ik nooit meer wat.

A/N: In 2003 was ik zeventien en zat ik in het laatste jaar van het middelbaar (in Vlaanderen is dat het zesde jaar).  Ik herinner mij hoe de directie van onze school om één of andere onbenullige reden besloot dat wij, laatstejaars, opeens NIET meer onder de middagpauze buiten de school mochten gaan eten.  Zowat de hele klas was woedend!  En strijdvaardig, koppig en eigenwijs als we waren, hielden we een 'sleep-in'-actie.  Gewapend met slaapzakken, veel te veel snoep en veel te dunne  pyjama's gingen we voor de schooldeuren kamperen en dat tot we het antwoord kregen dat we wilden (namelijk dat we onder de middag terug buiten de school mochten).  NATUURLIJK had je daar dan mijn overbezorgde moeder die mij inclusief pyjama en slaapzak nog voor het donker werd van bij de schooldeur vandaan kwam plukken. 

Weg was mijn eigenwijsheid, weg koppigheid, weg strijdvaardigheid.    

Maar gelukkig is Eva zowat alles wat ik niet ben!  
Dus vandaar... Eva's eigen 'sleep-in'-actie.
Hopelijk met meer succes als die van mij... .