Na een onverwachte ontmoeting met een "oude bekende" voelt Eva de leegte van een al reeds lang aanwezig gemis. Als ze besluit hier wat aan te doen, zou dit zomaar eens haar hele leven op zijn kop kunnen zetten.
Maar gevoelens van schaamte en onzeke...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
dinsdag26 september, 18u50
Kom op, Wolfs, verman je. Nasi Singapore is normaal een makkie voor je.
Wees nou niet zo zenuwachtig. Je moet gewoon toegeven dat je loog en zeggen dat het je spijt. En daarna moet je proberen je niet zo met haar leven te bemoeien. Dat is nou toch niet zo moeilijk? Doe normaal! Met trillende handen stak Wolfs de kaarsen op tafel aan. Nog één keer keek hij naar het perfect gestreken tafellinnen, de keurig gevouwen servieten, de wijnglazen die hij wel vijf keer had opgeblonken en het bosje bloemen dat een tikkeltje nonchalant in een té klein vaasje was gepropt. Pffff... dit wordt toch helemaal niets. Net toen hij had besloten dit charmeoffensief - nu het nog kon - volledig af te blazen, hoorde hij hoe Eva thuiskwam. Hij hoorde hoe ze langer dan normaal in de inkomhal bleef staan. Hij kon haar in zijn verbeelding haast zien twijfelen wat ze nou zou doen. Hij bedacht hoe ze daar nu stond, niet wetend of ze naar de keuken wou komen. Nog steeds in diezelfde stoere houding, maar met de onzekerheid in haar ogen. Niet beseffend hoe die kleine twijfeling op haar gezicht haar zo ontzettend onweerstaanbaar maakt. Niet beseffend hoe ongelofelijk sexy ze de laatste twijfeling uit haar hoofd kon schudden als ze het besluit nam hem toch maar eens even te laten zien hoe stoer ze nou precies wel was. Ze komt naar beneden. Al is het maar om mij, met die negerende blik van haar, knettergek te maken. Ze zal naar beneden komen. Ze kan het niet laten. Ze zal op zijn minst proberen om me te treiteren. Nog voor hij werkelijk uit zijn gedachte kwam, zag hij Eva in het trapgat verschijnen. Haar ogen stonden net zoals hij had gedacht. Koud, koel, afstandelijk en zo bewust van het feit dat hij hierdoor gewoon omver werd geblazen. Maar plotsklaps veranderde haar blik. Haar rechte rug en strakke houding viel als in pudding in elkaar toen ze de netjes gedekte tafel, de kaarsen, de bloemen en haar lievelingsgerecht zag. Eva raakte volledig de kluts kwijt en zocht paniekerig met haar ogen naar een aanknopingspunt. Een punt dat haar woede en haar verdriet nog een beetje vasthield, een punt dat maakte dat ze niet zomaar alles opeens zou vergeven en vergeten. Het punt dat haar rede vasthield en de misselijkmakende rotvlinders in haar buik, al was het maar voor héél even, kon verjagen. Dat punt vond ze snel. Het stond zenuwachtig en met ingehouden adem voor haar. Friemelend met zijn vingers aan de knoopjes van zijn overhemd. Zijn hoofd was zo rood als een tomaat. Wolfs stond daar. Voor haar. In zijn allermooiste pak. God nee, Wolfs, niet doen. Je breekt mijn hart! Ik wil zo graag dat dit... dit is zo romantisch... . Dit zou een afspraakje kunnen zijn. Het zou het moeten zijn! Maar het is het niet dus waarom in hemelsnaam doe je mij dit aan? 'Eef... het spijt me...' stotterde Wolfs met de grootste moeite. Het was alsof zijn keel opeens door een onzichtbare hand werd dichtgeknepen. 'WAT? Wát heeft dit te betekenen, Floris Wolfs?!' Eva had haar vechtlust teruggevonden. Ze was niet van plan zich te laten sussen met een semi-romantisch etentje en een paar lieve woorden die haar zo ongelofelijk veel hoop zouden geven dat het haar alleen maar stilletjes zou vermoorden. 'Eva, ga zitten... . Ga nou gewoon even zitten, alsjeblieft... ik wil je wat vertellen.' Wolfs' stem klonk breekbaar en zonder enig spoor van zijn gewoonlijke zelfingenomenheid. 'Wat dan? Dat je mij hebt belogen, Wolfs? Ga je mij nou met je mooie bloemen en je lekkere eten vertellen dat je hebt gelogen?' siste Eva hem vol venijn toe. 'Hoe weet jij dat ik heb gelogen...?' 'Wolfs, kom op man!' spotte Eva luid terwijl ze haar handen demonstratief in de lucht smeet. 'Marion?' vroeg Wolfs kleintjes. 'Ja, Marion, ja, wat dacht je nou zelf? Dat we nooit met elkaar zouden praten? Dat je zomaar kon liegen zonder dat ik erachter zou komen?' De toon van Eva's stem dreef Wolfs meer en meer tot waanzin. Net als het verre idee in zijn achterhoofd dat ze misschien toch nog altijd een nieuwe liefde zou kunnen hebben. Een andere liefde dan die van mij... . 'Dat dacht jij van jezelf toch ook of niet soms, Eva?' klonk hijzelf nu ook verwijtend. 'Dat is niet hetzelfde, Wolfs! DAT is NIET hetzelfde!' 'Oh nee... en in welke zin is het anders Eva? In welke zin?' 'Hou je kop toch!' schreeuwde Eva nu. Ze draaide zich met een ruk om en ging met grote stappen richting de bar. Ze haalde er een grote fles chocomelk tevoorschijn en griste haar laptop van de toog. Daarna haastte ze zich naar de trap terwijl Wolfs het tafereel met lede ogen gade sloeg. Ze gaat weg. Dat was niet de bedoeling... nee... nee... ze moet blijven! 'Eva, kom op... het is je lievelingseten. Eet dan toch! Ik heb het speciaal voor je gemaakt... .' leek Wolfs de wanhoop in zijn stem terug te vinden. Eva draaide zich zelfs niet meer om. Alleen haar hese stem verraadde haar tranen toen ze nog één keer naar hem schreeuwde: 'VOOR MIJN PART STIK JE ER IN!'
