Meer dan twee

26. Duiken

zaterdag 4 november, 8u24

'Kom maar mee, boven op de zolder staan er vast nog enkele... .' Wolfs sprak gedempt, maar met een zekere aanmoediging. 'Of wacht je liever tot Eva wakker is?' vroeg hij terwijl hij al met Amber achter zich aan de trap opliep.
'Nee, het is wel leuk zo met jou.' gniffelde Amber op haar beurt. Ze had het twaalf uur geleden nooit geloofd, maar eigenlijk viel Floris reuze mee. Wolfs grinnikte om haar ingehouden lach en liep in grote passen de trap op. Enkele minuten later kwamen ze alweer stommelend van de zoldertrap.
'Let op voor de laatste trede, hij is hoger dan de anderen.' waarschuwde Wolfs zijn tijdelijke pleegdochter. Zorgzaam draaide hij zich om en nam de twee dozen van haar over zodat hij er nu in totaal vier in zijn handen had.
'Geef deze maar aan mij, ik wil niet dat je valt.'
Terwijl Amber behoedzaam de laatste treden van de smalle stenen zoldertrap nam, opende Wolfs voorzichtig de deur van zijn slaapkamer en keek even kort de duisternis in. Hij sloot de deur opnieuw en fluisterde: 'Ssstt... Eva slaapt nog.'
Amber keek verward van de slaapkamerdeur van Wolfs naar de deur waar Eva gisteren van had verteld dat het die van haar slaapkamer was.
'Waarom slaapt Eva bij jou?' Ze kon wel om zichzelf vloeken dat ze zoiets had gevraagd. Ze was veel te nieuwsgierig, dat wist ze zelf ook wel, maar waarom moest het dan altijd verpesten met eruit te flappen wat er in haar opkwam?
Wolfs schommelde van ongemak zijn lichaam van het ene been op de andere. Hij wendde zijn ogen naar de grond en mompelde: 'Nou euh... zomaar... denk ik'.
Amber trok één van haar smalle wenkbrauwen naar boven en vroeg toen nog steeds nieuwsgierig:
'Is het leuk?'
'Wat?' schudde Wolfs zijn rood aangelopen hoofd.
'Bij Eva slapen. Vind je het leuk?' vroeg het kleine meisje met duidelijke pretlichtjes in haar ogen. Ze had altijd al gedroomd om eens naast iemand te mogen slapen. Iemand die lief voor haar was. Dus hoe vreemd deze vraag ook moest klinken, ze wou weten hoe het was. Hoe het voelde. Beschaamd perste Wolfs zijn lippen op elkaar en knikte zachtjes.
'We hebben alleen maar samen GESLAPEN, hoor Amber.'
Amber keek hem verward aan omdat ze niet meteen begreep wat hij hiermee bedoelde.
'Maar jullie hebben toch zeker ook met elkaar geknuffeld ? Of niet soms?'
Wolfs grinnikte toen hij terugdacht aan hoe Eva vannacht diep in zijn armen in slaap was gevallen.
'Hoe voelt het?' stond er nu geen maat op Amber's nieuwsgierigheid. Met pretlichtjes in haar ogen keek ze naar de nu zo verlegen man voor haar en fluisterde: 'Geeft het een tintelend gevoel? Voelt het alsof je boven de wolken zweeft? Voelt het alsof je de hele wereld aankan? Voelt het fijner dan wat dan ook? Voelt het alsof je adem stokt, je hart als een gek bonst en je je toch gelukkiger dan ooit voelt? Voelt het als de hemel?'
Wolfs kneep zijn ogen genietend dicht en lachte. Zijn hoofd zag zo rood als een boei maar het kon hem geen zier meer schelen.
Wat kan Amber het geweldig samenvatten, zeg!
Met glinsteringen in zijn ogen keek hij in het afwachtende gezicht van Amber.
'Hoe weet jij dat?'
'Zo voelt het altijd in de film!' klonk het gniffelende antwoord.
Wolfs schoot nogmaals in de lach en schudde genietend zijn hoofd.
'Voelt het echt zo?'
Hij keek opnieuw op en kantelde zijn hoofd. Terwijl Wolfs zich een stukje dichter naar Amber boog, overdacht hij zijn antwoord.
'Luister Amber,' fluisterde hij zacht, 'Het voelt niet altijd zo. Dat hangt af van hoeveel je van elkaar houdt. De persoon moet de ware voor je zijn, begrijp je? Het moet diegene zijn die voor jou de wereld betekent. Die jouw wereld ís. Jouw allerliefste. Diegene die je door en door kent en waar je je veilig en geborgen bij voelt. En eigenlijk heb ik lange tijd gedacht dat zoiets alleen maar in films bestond, maar ondertussen weet ik dat dat niet zo is. Het kan in het echte leven ook zo zijn. Je kan écht zoveel van iemand houden dat je hele bestaan rond hem of haar draait. Je kan écht zo bij iemand horen dat je je niet kan voorstellen wat je ooit nog zonder die persoon zou moeten doen. En ik weet het zeker Amber: ergens op de wereld is er zo iemand... ook voor jou. Wat je nu ook denkt, ooit vind je die persoon. En dán, met die persoon... dán voelt het zo.'
Verlegen sloegen ze beiden hun ogen naar de grond. Amber's mond vormde zich tot een hoopvolle glimlach en voorzichtig keek ze terug op naar de stoere, maar zo zachtaardige man voor haar.
Even keek ze opnieuw naar Wolfs' slaapkamerdeur en daarna terug naar hem.
'En voor jou...? Voelt het voor jou zo... bij Eva?'
Wolfs lachte schaapachtig en slaakte uit wanhoop een diepe zucht. Vechtend tegen zijn opkomende emoties, wreef hij met zijn handen door zijn gezicht. Daarna keek hij zijn pleegdochter kort aan en knikte.
'Ja, Amber. Bij Eva voelt het zo.'

'Nou wat is het hier een gezellige boel, zeg!' lachte Eva toen ze een halfuurtje later de trap afliep.
De gehele vloer van de keuken was bezaaid met opengevouwen kartonnen dozen en Amber en Wolfs zaten er samen gehurkt op.
'Eva!' gilde Amber tevreden terwijl ze recht sprong en hierbij de kleurstift uit haar handen liet vallen.
'Goedemorgen Amber!' klonk Eva vertederd terwijl ze het meisje voorzichtig ineen omhelzing nam.
Tegelijkertijd viel haar oog op haar partner die haar liefdevol aankeek. Ook hij had een dikke stift in zijn handen en was druk in de weer met het kleurrijk versieren van de dozen.
'Kijk Eva! Dit wordt mijn nieuwe duikboot! Floris heeft er een deur opgetekend, en een raampje en kijk, ik heb er vissen op getekend en nu gaat Floris ook nog een haai tekenen!'
Eva lachte met haar hele gelaat en keek met ogen vol pretlichtjes naar Wolfs.
'Nou ja, die haai is nog niet meteen gelukt...' mompelde die beschaamd terwijl hij liet zien wat hij tot dan toe had.
Amber schatterlachte om zijn beperkte tekenkunsten en ook Eva proestte het uit.
'Geef mij nou maar...'. zei ze met een zelfverzekerde stem. In één elegante beweging zakte Eva door haar knieën en haar heupen raakten kort die van haar partner. Ze reikte naar zijn hand en nam de stift van hem over. In één vloeiende beweging tekende ze een haai en Wolfs keek met grote ogen toe.
'Nou, dat is een talent dat ik nog niet van je kende, van Dongen!' grijnsde hij breed.
'Ik heb nog wel meer verborgen talenten, hoor.' grijnsde Eva terwijl ze speels met haar ogen wiebelde.  Kort maar verleidelijk beet ze op haar lip en Wolfs' hoofd schoot meteen weer rood aan.
'Oh' kwam er piepend uit zijn keel.
Amber stond ondertussen verrukt in haar handen te klappen.
'Dankjewel, Eva! Wat een leuke haai!'. Haar schoudertjes schokte op en neer van plezier. Eva keek haar pleegdochter aan en haar hart vervulde zich met een warme gloed.
Ze stond op en liep terug naar Amber. Aangestoken door het enthousiasme van het meisje, nam ze Amber terug in een warme omhelzing. Ook Amber sloeg haar smalle armpjes nu rond Eva's middel, maar plots liet ze één hand los. Ze strekte haar hand uit naar Wolfs die meteen brok in de keel toekeek.
'Kom je ook knuffelen, Floris?' vroeg ze zacht.
Wolfs keek de twee meiden eerst geschrokken aan, maar herpakte zich snel. Hij liep op hen af en legde nu ook een arm beschermend om de smalle schouders van Amber.
'Je mag Eva ook wel knuffelen hoor!' riep Amber vrolijk uit.
'Nou misschien dat Floris liever alleen jou knuffelt...' mompelde Eva wat ongemakkelijk.
'Nee hoor!' giechelde Amber met een hoge stem 'Het liefste knuffelt hij jou, Eva! Want jij bent zijn hele wereld! Zijn allerliefste! Dat heeft 'ie vanmorgen zelf gezegd!'
Wolfs stapte geschrokken terug naar achter. Angstig en vol schaamte keek hij in Eva's ogen die nu op slag ook heel wat minder zelfverzekerd leken. Ze keek hem intens aan. Vertederend, opgelucht maar ook angstig en onzeker. De seconden leken wel minuten te duren, maar hij kon zijn blik simpelweg niet uit de hare trekken. Tot zij opeens haar blik terug naar Amber liet glijden en zachtjes tegen niemand in het bijzonder fluisterde:
'Is dat zo? Nou, in dat geval mag hij me inderdaad wel een keertje knuffelen.'