Deniz'den
7 yıl önce ....
Babamın işleri dolaysıyla yeni bir şehre taşınmıştık.Zaten babamın işleri yüzünden hep okulum aksadı. Sınıfta kaldığım bile oldu. Onlar benim başarısızlığım olarak gördü. ılgisiz bi çocukluk geçirdim.Evde sürekli ağabeyimle kıyaslanıyordum .O,hep daha zeki, hep daha başarılı hep daha iyi olmuştu.Bense içe kapanık ve başarısı olmayan çocuk..
Bu ister istemez ağabeyimi kıskanmaya neden olurdu. Yeni okulum da ilk gündü.8.sınıfın sonlarıydı . Tabikide derslerim berbattı.Sınıfıma giderken çekimserdim .Hatta bunun bi üst leveli eziklik.Kimseyle konuşmadan bu okul gününü bitirmeliydim.
Okul bitmişti. Eve doğru yürüken yolda ağlayan esmer bir kız gördüm. Benden 1 yada 2 yaş küçük olmalıydı.Normalde kimseyle konuşmayan ,benim,bu kızla konuşacağım tuttu .Yanına gittim .
"Neden ağlıyorsun " dedim .Oturduğu kaldırımda yanına oturdum.
"Babam " dedi.Sümüğünü çekerek"O beni sevmiyor ablamla daha fazla vakit geçiriyor "dedi
Kendi durumum da buna benzerdi.Kendi halime bile üzülürken ona " Üzülme " dedim
Hala ağlıyordu "Ama bana siz vermişti bisiklete bindirecekti beni " dedi.O an onu mutlu etmek istedim.
"Benim bisikletim var .Evimde yakın evden bisikletimi alayım seni bindiririm " dedim.
Gözlerdi parladı " Gerçekten mi?" dedi ."Gerçekten "dedim .Kocaman gülümsedi. O gün akşama kadar bisiklete binmiştik.
Vedalaşma zamanı geldi.Onun evide yakındı. "Burda mı kalıyorsun?" dedim ."Hayır " dedi "Burası teyzemlerin evi " dedi.Üzülmüştüm "Bi daha görüşemeyecek miyiz yani? " dedim
"Hayır tabi görüşürüz " dedi.Tam eve girecekken arkasından seslendim ."Peki adın ne ?" Dedim.Gülümseyerek "Melis " ve bana kocaman sarıldı "Teşekkür ederim" dedi.Eve girdi
O günden sonra okul çıkışı her gün teyzesinin evinin oralara bakıyordum her gün ama ona rağmen hiç görememiştim. 3 4 ay Sonrasındaysa yine taşınmıştık. Bu sefer üzgündüm. Bidaha hiç göremeyecek olmanın üzgünlüğü ...
