Anonim

1.6

Anonim'le buluşmamızın ardından olanları hemen gidip Zeynep'e anlattım.Okulda dersi dinleyemiyordum aklımda sürekli Anonim vardı.Ama bu süre zarfınca Onur'u boşladığımı fark ettim.Yeni arkadaş olduğum birine bunu yapamazdım çünkü.Aslında yapabilirdim de canım istemiyor diyebilirdim.

Okuldan çıkıp Zeynep ile beraber yemeğe gitmeyi planlarken telefonum titredi , mesaj Onur'dandı.

'Ahmet Zeynep'i özlemişte çıkışta işiniz var mı?' yazıyordu,saçma bir şekilde Zeynep'e gülümsemeye başladım.Telefonu okuması için ona uzattım.'Biliyor musun?' dedi telefonu geri bana verirken 'Biz Ahmet'le whatsapptan konuşmaya başladık.' dediğinde heyecanlanmıştım.

'Bence yakışıyorsunuz.' dedim gülümseyerek ve Onur'a onayladığımı bildiren bir mesaj attım.

'Bence Onur'la sen de olabilirsin ama Anonim'in aklını karıştırdığını biliyorum.' dediğinde 'Anonim'e bunu yapamam Zeynep,biliyorsun.'diyerek yanıt verdim.

Onur'un söylediği kafenin önündeydik telefonum titremişti;

Anonim:Vay be hala Onur demek,o senin yanında olunca deliriyorum anlıyor musun?

Anonim:Elim,kolum bağlı bir şey de yapamıyorum.

Anonim:Çünkü beni bu sayede öğrenmeni istemiyorum.

Anonim:Sen bana fazlasın anlıyor musun?

Anonim:Hatta şöyle,sen bir okyanussun ve ben senin okyanusunda yaşamaya çalışan küçük bir balığım.

Anonim:Seni hak etmiyorum,sana kafa tutamam.

Anonim:Yine de seviyorum,seveceğim.

Yüzümde gülümsemeyle girdim kafeye ve dalgındım,Onur ve Ahmet'e selam verdikten sonra oturduk kafamı toparlayamıyordum.

Şu an da masadan kalkıp gitmek istiyordum,Onur'da dalgın ve üzgün görünüyordu.

'İyi misin?' dedi , gözlerim dalmıştı bu yüzden elini gözümün önünde sallıyordu.Toparlandım.

'Evet kafama takılan bir kaç bir şey varda.'

'Ne gibi?' dedi Ahmet birden.'Anlatmak istersen dinleyebiliriz biliyorsun değil mi?'

Minnettar bir şekilde kafamı salladım ve 'Sağol ama kendi içimde çözmem gereken bir şeyler var.' dedim.

Onur bana doğru uzandı ve masanın üzerinde duran elimi kavradı sıkıca.'Yanındayım biliyorsun değil mi?' dediğinde hızla elimi çektim.

'Evet biliyorum teşekkür ederim,ama şu an kendimi iyi hissetmiyorum biraz midem bulanıyor ben kalksam sorun olur mu?' dediğimde Zeynep bana endişeli gözlerle bakıyordu.

'Tamam ama bir şartla,' dedi Onur,o sırada kaşımı kaldırdım.'Eve ben bırakırsam.' kafamla onayladım.Zeynep ve Ahmet'i yalnız bıraktığımız için mutluydum ama Onur ile yalnız kalma fikri karnıma bıçak saplanırmışçasına giriyordu beynime.

Sahilde yürümeye başladığımız an Onur derin bir iç çekti.'Hoşlandığın biri mi var?Bak bu duyguyu bilirim tamam mı?Bana her şeyi anlatabilirsin.' dediğinde bana bu kadar iyi davrandığı için onu dövmek istedim.

'Var.' dedim.'Aslında yok gibi de ama vae gibi de,kafam o kadar karışık ki Onur,sana anlatamam.'

'Neden,hem nasıl var diyip hem yok diyebiliyorsun?' çantamı düzeltip konuşmaya başladım.

'Ben onu tanımıyorum,aslında tanıyorum ama hiç görmedim.Gördüm ama yüzünü değil.Sesini duydum ama kendi sesi değildi tam olarak.Onu tanıyorum ama bir o kadarda tanımıyorum.Oysa o beni benden iyi tanıyor,karşıma çıkmıyor,zorlamıyorum.'derin bir iç çekip konuşmaya devam ettim.'Çok merak ediyorum,ben seni hak etmiyorum diyor.İyi de sadece ben yani,sadece ben.' Onur lafımı kesip birden 'Kendini küçük görmeyi bırak.' dedi.

'Küçük görmüyorum sadece gerçekler,her neyse onunla uzun süredir konuşuyoruz,ve bu kadar zamanda onu nasıl bu kadar sahiplendiğimi bile bilmiyorum.Gerçeği söylemek gerekirse seni kıskanıyor,ben olsam ben de kıskanırım anlıyor musun?Sevdiğim insanın yanında ben hariç kimse olmasın isterim ben.'

'Arsu,'dedi yolun ortasında durup 'Bu bir veda konuşması mı?' omuzlarımı silktim 'Bence değil ama sen nasıl algılamak istersen.' dedim sakince.'Bak sana değer veriyorum ve seni tamamen kaybetmemem için bu gerekli anlıyor musun?'dedim sesim titriyordu ,Onur beni etkiliyordu gerçekten öyleydi,ona arkadaş gözüyle bakmam çok zor olacaktı ama Anonim daha ön plandaydı benim için.

'Ama şöyle düşün eğer bir gün Anonim benim karşıma çıkarsa o zaman seninle tekrar arkadaş olabiliriz.' dedim yutkundum.Gerçekten şurda,hemen şuracıkta hıçkırarak ağlamak istediğimi fark ettim.

Onur bana baktı , gülümsedi.'Senin kalbin çok temiz biliyor musun Arsu,kimse üzülmesin kimse kırılmasın diye her ince detayına kadar düşünüyorsun ya,bayılıyorum buna.' dediğinde kendimi tutmayı bırakarak ağlamaya başladım.

'İlk defa biri benim için böyle şeyler söylüyor ,' dedim elimin tersiyle göz yaşlarımı silerek 'Çok teşekkür ederim ya,iyi ki varsın.' dedim ve Onur'a sarıldım.Yolun ortasında sarılıyorduk.Anonim'in bu anı görmemesini diledim içimden.

'Şu sıralar çok fazla ağlıyorum ve galiba sümüğüm omzunda kaldı.' dedim gülümseyerek.

'Ah sorun değil.' dedi ve tekrardan gözlerimin içine baktı,şu an Onur'la olmayı o kadar çok isterdim ki,ama neden bunu Anonim'e yapamıyordum.Daha önce sadece bir kez yarım olarak gördüğüm birine neden bu kadar değer veriyordum,cevabını ben de bilmiyordum.Karşıma çıkacağı günü sabırsızlıkla bekliyordum.