Summer break, a Drarry fanfic

21

Hij P.O.V.

Ze had een teddybeer vast met een rood sjaaltje, 'dat moet een Gryffindor zijn' dacht Draco. Toen het meisje zag dat Draco wakker was begon ze zacht te praten, Draco moest zijn best doen het te verstaan. "Euhm.. M-meneer.. mag ik m-misschien bij u komen liggen... W-want ik vind het een be-beetje eng alleen, h-helemaal in het donker" het meisje keek hem bijna smekend aan, en Draco lachte vriendelijk terug. "Als jij dat wilt" zei hij zacht. En het meisje klom op het bed, ze lagen met hun gezichten richting elkaar. "M-mag ik misschien iets vragen" vroeg het meisje na een tijdje, en Draco knikte. "Wie ben jij eigenlijk?"
Draco haalde diep adem, deze vraag had hij al verwacht. Het liefst zou hij geen antwoord geven, maar het kleine meisje verdiende de waarheid. "I-ik ben Draco... Malfoy.." een pijnlijke stilte heeste en Draco begon bang te worden. Bang dat hij met alleen zijn naam noemen hij het kleine meisje dusdanig bang maakte dat ze zover mogelijk bij hem uit de buurt wou gaan. Maar ze bleef liggen, even was het stil. Nogsteeds durfde Draco niet naar haar gezicht te kijken, totdat het kleine meisje de stilte doorbrak. "Jij, jij bent een Slytherin!? Jij hebt mensen pijn gedaan!? Jij, jij hélpt hij-die-niet-genoemd-mag-worden!?" Slaakte het meisje uit, en Draco kon niks ervan ontkennen. Langzaam knikte hij en begon zacht te fluisteren. "Ik kan het n-niet ontkennen.. Maar het is niet he-helemaal waar..." Draco sloot zijn ogen, en het meisje keek hem nieuwsgierig aan. "Ik wíl niemand pijn doen, ik wíl hem niet helpen... Ik wíl helemaal niet dat er een oorlog ontstaat, en ik wíl al helemaal niet dat mijn kant vóór me word gekozen... Ik word gedwongen, door mijn vader, door Snape, door de Heer hemzelf.. Ik heb geen keuze, en Merlijns baard wat zou ik graag de dapperheid van Longbottom of die Weasley meid hebben.. Dan zou ik misschien zelfs dapper genoeg zijn om tegen iedereen in te gaan.." Draco had niet door dat enkele tranen over zijn wangen rolde, maar het meisje had ze al gezien. "Rustig maar, ik snap het, je hebt net zo weinig keuze als de rest van ons... Misschien wel minder.." tot Draco's grote verbazing kwam het meisje dichter bij hem liggen, en hij omhelsde haar. Enkele minuten lagen ze daar zo, tot de hand van het meisje naar het robijn-rode steentje om Draco's nek gleden. "Wat is dat!?" Vroeg het meisje met grote ogen, en Draco glimlachte. "Een edelsteen, een robijn. Mijn vriendje heeft dezelfde, maar dan een groene Smaragd" het kleine meisje grijnsde "dus jou vriendje zit in Gryffindor! Wie is het, misschien ken ik hem" schreeuwde ze bijna uit, en Draco grijnsde. "Je bent wel slim hoor, weet je zeker dat Ravenclaw niks voor jou is?" Grapte Draco waarna hij verderging. "Maar je hebt gelijk, en ik weet zeker dat je hem kent.. iedereen kent hem, mijn vriendje is Harry Potter... Maar je mag niks zeggen, zeker niet tegen Snape.. Dan wird ik zo vreselijk gestraft..." op het einde van zijn zin klonk hij bijna smekend, en het kleine meisje knikte begrijpend. Ze kwam dichterbij liggen en haar ademhaling vertraagde. Langzaamaan viel ze inslaap. "Ik heb trouwens niet gelachen vandaag, toen je viel.." fluisterde ze nog, "Waarom niet, ik verdien het.." fluisterde Draco op zijn minst even zacht. Maar een antwoord kwam niet. Inplaats daarvan nestelde ze zich dichter tegen hem aan, en viel in slaap. Kort na haar viel Draco ook in slaap, hij vond het een fijn idee om het meisje te helpen. Buiten dat hij niet meer alleen in bed lag houd Draco ook ontzettend veel van kinderen, en hij is blij om eindelijk iets goeds te doen.

Enkele maanden gingen voorbij, en Draco had het kleine meisje nog een paar keer gezien. En ze had zich aan haar woord gehouden, niemand (buiten Draco, Harry en het kleine meisje) wist van hem en Harry. De sfeer op Hogwarts was wel slechter geworden, en onopgemerkt had Draco nu al meerdere eerstejaars gered. Ofwel had hij ze de kamer van hoge nood ingeloodst, of hij praatte zijn medeleerlingen om zodat ze ze niet zouden beheksen. Op een nacht lag Draco rusteloos in zijn bed als altijd, zijn hand aan het kettinkje om het geklop te blijven voelen. Toen opeens iemand zijn kamer in kwam stormen en zei dat iedereen uit bed moest, en naar de grote hal. Rustig aan kroop hij uit bed, hopend dat er niks aan de hand was met Harry. Zijn kettinkje had nogsteeds lichaamstemperatuur en dat stelde hem gerust. Toen hij in de grote hal stond zag hij dat iedereen uit bed was, nu werd hij toch ongerust. "Harry Potter is gesignaleerd in Hogsmeade. Als iemand hem ziet moet hij/zij dat meteen doorgeven aan mij. Wie dat niet doet zal gestraft worden..." sprak de emotieloze stem van Snape. Maar Draco was gestopt met luisteren na de eerste zin, Harry is hier! En hij moet hem gaan zoeken. Maar zo te zien kansarme niet nodig, want hij kwam al tevoorschijn. "Het is niet nodig om me te zoeken hoor, ik ben hier. Hoe durf je te staan waar hij stond!? Vertel het ze! Hoe je in de ogen keek van de man die je vertrouwde met zijn leven! En hoe je hem vermoorde!! In koud bloed!" Maar Harry had amper de tijd om zijn laatste zin uit te spreken voor hij werd onderbroken door een maar al te bekende, kille stem.