Summer break, a Drarry fanfic

22

Hij P.O.V.

"Bespaar jezelf allemaal een oorlog die jullie nooit zullen winnen, geef mij Harry Potter en ik laat iedereen met rust!"
Was het enige wat Harry had verstaan door het plotselinge stekende gevoel aan zijn litteken.
Iedereen was in paniek, maar Pansy schreeuwde boven iedereen uit "WAAR WACHTEN WE OP, GRIJP HEM!!" Het was een regelrechte chaos, en Snape was alweer verdwenen toen Harry weer zijn kant op keek. Professor McGonagall riep voor stilte, en stuurde de Slytherins de kerkers in. Maar dat vond Draco geen goed idee, hij sloop ongemerkt tussen de gepikeerde Slytherins uit in de chaos van alle anderen.

"HARRY" riep Draco zo hard als hij kon, en voor hem draaide 3 mensen om. 'Granger, Weasley en Harry! Eindelijk!" Dacht Draco opgewonden. Hij kon het niet helpen of hij vloog al op Harry af, hem in de stevigste knuffel ooit trekken. Hermione en Ron die nergens iets vanaf weten kijken alsof ze water zien branden, maar het werd allemaal glashelder toen Harry Draco's hoofd vastpakte met twee handen en zijn lippen naar de zijne bracht. Harry hield Draco zo dichtbij als mogelijk, "ik heb je zo gemist" fluisterde Draco toen ze de kus braken. "Ik jou ook" zei Harry, met tranen stromend over zijn gezicht. "Maar, euhm ik moet gaan.. Iets doen.. Hoe minder jullie weten hoe beter, maar ik kom terug.. Hoop ik.." dat laatste fluisterde Harry bijna, en niemand verstond hem maat hij vertrok verder het kasteel in. Hermione en Ron keken Draco verbijsterd aan, ze wilde uitleg. "Nou.." vroeg Hermione benieuwd "Hoelang zijn jullie alweer samen" Draco bevroor. "We, euhm, Nee nee nee... Wat" zei Draco nerveus, maar Hermione leek meer te weten. "Mal-Draco ik zie al dat Harry iets voor me verbergt voor een jaar, toen we met z'n drieën.. weggingen dit jaar was het duidelijk, hij miste iemand.. Meer dan vrienden" Het verbaasde Draco nogsteeds hoe slim en opletten Hermione was, maar hij knikte. We hebben nu geen tijd om alles uit te leggen, er is een oorlog.. We moeten ervoor zorgen dat zo min mogelijk mensen erin betrokken raken" siste Draco en Ron knikte instemmend.

Toen ze buiten kwamen was er een enorme coupel ontstaan rondom Hogwarts, maar in de verte zag je de dooddoeners al aankomen. Draco weet hoe sterk sommige van de dooddoeners zijn, en aangezien ze met een groep waren met minstens een paar honderd man.. Was hij er vrij zeker van dat het schild het niet lang zou houden. "Weasley, Granger! Ik weet dat jullie mij niet vertrouwen, maar dat schild houd het niet lang! We móeten de jongere jaars hier weg krijgen, numeteen!!"
"Sodeknetter je hebt gelijk! Waarheen!?" Zei Ron, in lichte paniek. "Kamer van hoge nood, huis kamers, alles waar niemand zomaar bij kan komen.. Gaan jullie maar, ze zullen niet met mij mee willen" Hermione knikte dankbaar voordat zij en Ron wegrende op zoek naar iedereen die ze kunnen redden. Draco ging zijn eigen weg, richting het slachtveld voor hem. De oorlog was al in volle gang, want zoals Draco al had verwacht was het schild al na enkele minuten gebroken.

Spreuken schoten over de pleinen, en Draco haastte zich tussen iedereen heen om iedereen waaraan hij hulp kon bieden te helpen. Hij had al meerdere mensen naar veiligheid gebracht, naar de krijsende hut gesleept of helende spreuken over sommige wonden uit te spreken. Toen opeens een bekende, kille stem het gevecht onderbrak. Iedereen liet hun toverstokken naar beneden en luisterde met pijnen hun oren wat Voldemort nu weer te zeggen had.
" Kijk om je heen, er zijn genoeg doden gevallen. Er is genoeg volbloed tovenaars bloed vergoten. Ga naar uw verloren geliefde en neem een laatste keer afscheid. Ik richt me nu recht op jou, Harry. Laat niet nogmeer van je vriendje voor je sterven, al die onschuldige mannen, vrouwen en kinderen. Kom naar mij in het verboden bos, en aanvaard je lot"
De vreselijke stem hield op en een absolute stilte heerste, en iedereen die genoeg geluk heeft gehad nog te leven ging naar de grote zaal. Daar werden alle overledenen neergelegd, zodat iedereen een laatste maal afscheid kon nemen. Alle dooddoeners trokken naar het verboden bos, naar hun meester.

Maar Draco, hem maakte het nu niks uit of zijn ouders nog leefde of niet. Hij moet weg, hij moet Harry vinden. "HARRY!! HARRY!!" Riep Draco op het topje van zijn longen, maar er kwam geen antwoord. Hij is niet dood, dat is zeker. Dan zou Voldemort niet nogsteeds achter hem aan zijn, of wist hij het niet?? Na nog wat uren leek vonden de twee jongens elkaar eindelijk. "H-Harry a-alles oke!?" Stotterde Draco "J-je kan niet naar hem g-gaan oke, w-we verzinnen wel iets" "Dray, je weet dat ik n-niet anders kan... Ik ben een van de horcruxen, als ik niet sterf kan hij nooit verstagen woede. Ik moet dit doen.. Het is goed zo" fluisterde Harry terwijl hij de tranen van Draco's gezicht wreef. "I-ik weet het... Het is alleen zo oneerlijk, j-je haalt het nooit... Ze zijn allemaal daar, en niemand geeft iets om een oneerlijk gevecht.. Niemand kan het opnemen tegen die groep dooddoeners, zelfs McGonagall zou het lootje leggen.." In Draco's stem hoorde je de angst en woede duidelijk. Harry hing zijn armen om Draco's nek en hield zijn mond bij het oor van zijn vriendje. "Ik weet het, maar het kan echt niet anders.. Ik wil dat je me iets belooft oké," fluisterde hij, en Draco knikte voorzichtig. "Als ik sterf ga jij verder met je leven, pas goed op jezelf oké.. Ik hou van je, zoveel je wilt het niet weten.." dit waren de laatste woorden die de twee tegen elkaar sproken. De jongens plantte hun lippen weer op elkaar, voor wat waarschijnlijk de laatste keer zou zijn. "Ik hou ook van jou, nu ga" fluisterde Draco nu op zijn beurt in Harry's oor. En Harry vertrok op we naar het verboden bos.

Draco kon wel neervallen. Op zijn knieën zakken en de rest van zijn leven huilen. Hij wou zijn hoofd tegen de stenen muur aanslaan. Maar hij bleef roerloos aan de grond genageld staan. Dit was nou Hoe heeft hij hem kunnen laten gaan, hoe heeft hij Harry naar een zekere dood kunnen laten lopen...