Αγαπη απο συμφερον

κεφάλαιο 2

Σηκώνομαι από το κρεβάτι.. πηγαίνω στο μπάνιο να βρεξω λίγο το πρόσωπο μου. Κοιτάζω τον καθρέφτη. Τα μαλλιά μου έχουν μακρύνει και τα χείλη μου δεν χαμογελούν όπως παλιά. Παρατηρώ τις αλλαγές και θέλω να γυρίσω στο παλιό μου εαυτό. Τότε που περναγα καλά και ζούσα ξέγνοιαστα. Τότε που την γνώρισα. Αν μπορούσα να γυρναγα πίσω το χρόνο τότε πολλά θα άλλαζα. Αλλά δεν θα άλλαζα αυτήν. Όσο και αν με πονάει είναι ένα κομμάτι μου. Με αγαπάει όπως την αγαπάω εγώ? Άραγε αυτό που κάνω είναι το σωστό? Και αν δεν είναι το σωστό τουλάχιστον αξίζει να το προσπάθησω για εκείνη? Πολλά ερωτήματα λίγο πρίν το τέλος. Αλλά όλα έχουν την ίδια απάντηση. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς και δεν θέλω να κάνω τώρα πίσω. Γιατί θα πληγώσω τούς ανθρώπους που με αγαπούν και αγαπώ γιατί το ένα ψέμμα φέρνει το άλλο. Γιατί εδώ ποτέ δεν θα είμαστε ασφαλείς. Παίρνω μία βαθιά ανάσα και κατεβαίνω τις σκάλες και κατευθύνομαι στο χολ. Ο Λιχούδος ήταν εκεί μαζί με τους γονείς μου. Έτρεξε κατά πάνω μου και άρχισε να κλαίει. Η απουσία μου τον τρόμαζε. Κρίμα που δεν μπορώ να σε πάρω μαζί μου. Ήσουν για πάρα πολλά χρόνια ο πιο πιστός μου φίλος. Πάντα δίπλα μου. Εκλαιγα κ εκλαιγες μαζί μου. Μου έκανες παιχνίδια όταν στεναχωριομουν για να με κάνεις να χαμογελάσω. Μου κοστίσες πολλά λεφτά αλλά εσύ τίποτα δεν ζήτησες από μένα, μόνο αγάπη. Και από σένα με μια λέξη ελαβα αγάπη. Πλησίασα τούς δικούς του. Ο πατέρας μου, με έσφιξε στην αγκαλιά του. Δεν μπορούσε να με αφήσει. Τα τελευταία του λόγια ήταν "να προσέχεις εκεί που πας και να μας παίρνεις κάνα τηλέφωνο που και που. Η πόρτα τού σπιτιού μας θα ναι πάντα ανοιχτή για σένα" και η μάνα μου απο την άλλη να κλαίει και να με κρατάει αγκαλιά " πόσο δύσκολο να πείς αντίο στο ίδιο σου το παιδί" είπε η μητέρα μου. Και την φίλησα στο μάγουλο.
-Όλα θα πάνε καλά, της απάντησα. Θα μιλάμε στο τηλέφωνο και όποτε μπορώ θα έρχομαι.
Πήρα τις βαλίτσες και άνοιξα την πόρτα. Το αμάξι μου με περίμενε πλυμένο, καθαρό, γυαλισμένο. Έβαλα τις βαλίτσες στο Πορτ παγκαζ και έκατσα στο τιμόνι έτοιμη για το αεροδρόμιο. Οι δικοί μου στην πόρτα στέκονταν και με κοιταζαν να απομακρύνομαι όλο και πιο πολύ. Η Αναστασία ήταν έτοιμη έξω από το σπίτι της και με περίμενε με τις βαλίτσες της. Παρκάραμε το αμάξι, τακτοποιήσε τα πράγματα μπήκε μέσα και ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο. Σε όλη την διαδρομή δεν είπε λέξη. Είχε πολύ άγχος. Το ξέρω πως έχει υψοφοβια αλλά το μόνο μέρος που σκέφτηκα ήταν το παλιό μας σπιτι στην Θεσσαλονίκη. Προτίμησα το αεροπλάνο από το τρένο γιατί μας πίεζε ο χρόνος. Είχα μαζί μου και τον χαρτοφυλάκα με τις 500.000€ που ειχαμε συννενοηθει με εκείνο τον τύπο. Ο μόνος τρόπος που θα μας άφηνε ήσυχες και δεν θα πείραζε την οικογένεια της ήταν αυτές οι 500.000€. Ελπίζουμε πως όλα θα πανε καλά με την συναλλαγή και πως μετά από αυτό θα είμαστε ελεύθερες για μια νέα ζωή, ένα νέο ξεκίνημα στην Θεσσαλονίκη. Κάπου που κανείς δεν μπορεί να μας εντοπίσει από όλους αυτούς. Για καλό και για κακό. Προληπτικα. 

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο η Αναστασία όλο και αγχωνόταν.
-Φοβάμαι αγάπη μου.. φοβάμαι για τον πατέρα μου. Πρέπει να πάνε όλα καλά. Πρέπει να πετύχει η συναλλαγή. Προέχει η υγεία του. Ανησυχώ πολύ για αυτόν.. μου είπε και με πήρε αγκαλιά, έτοιμη να βάλει τα κλάματα.
- Το ξέρω.. μην ανησυχείς όλα θα πάνε καλά. Το μόνο πού ελπίζω είναι να τηρήσει το λόγο του και να μην πειράξει ούτε μια τρίχα από τα μαλλιά του.
Μπαίνουμε μέσα και αφήνουμε τον χαρτοφυλάκα στο σημείο που μας υπέδειξε. Αν όλα πήγαιναν καλά θα άφηνε ένα σημείωμα την θέση του που θα μας το επιβεβαίωνε αλλιώς θα χτύπαγε το τηλέφωνο και θα μας μίλαγε ο συναίτερος του πατέρα της πού ήταν στο κόλπο. Περιμέναμε με αγωνία να περάσει εκείνος ο τύπος.. ένα από τα τσιρακια του. Εμείς δεν θα το βλέπαμε αλλά ξέραμε ότι σε 10λεπτα όλα θα είχαν τελειώσει. Πήγαμε στο καφέ και αναμεναμε τα αποτελέσματα.
-πως θα μπορέσω ποτέ να σου ξεπληρώσω όλα όσα κάνεις για μενα;! Είπε η Αναστασία αναστενάζωντας.
Της έπιασα το χέρι.. -με το να με αγαπάς.. της είπα και την κοίταζοντάς την στα μάτια..
- Μα σε αγαπάω.. ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως πέρασαν 5χρονια από την πρώτη φορά που σε είδα... Μου είπε και μου χαμογέλασε. Τα 10 λεπτά πέρασαν το τηλέφωνο δεν χτύπησε.
-ολα φαίνεται πως πήγαν καλά.. της λέω και την καθησυχαζω..
-ναι έτσι φαίνεται.. πάμε όμως και να δούμε;  Είπε η Αναστασία και σηκώνεται από την καρέκλα.
Με πιάνει από το χέρι σηκώνομαι και πάμε στο σημείο να ελέγξουμε. Δεν υπήρχε όμως κανένα σημείωμα. Για λίγο τρόμαξα και εγώ μαζί της αλλά στην πορεία απλά είδα πως είχε πέσει παρά πέρα και είχε πατηθεί λιγάκι. Το άνοιξα και το διάβασα.. " αποστολή εξετελεσθει" έγραφε αλλά δεν έλεγε τίποτα παραπάνω.
-ουφ τουλάχιστον όλα πήγαν καλά. Σε αγαπάω.. πόσες φορές με έσωσες και τώρα έσωσες και τον μπαμπά είπε η Αναστασία και με πήρε αγκαλιά ανακουφισμένη πλέον.
-λοιπον τώρα πρέπει να πάρουμε το αεροπλάνο... Είναι δύσκολο για σένα το ξέρω αλλά...
-τιποτα δεν μου είναι δύσκολο όταν έχω εσένα δίπλα μου.. αποκρίθηκε εκεινη.
Αφού περάσαμε από τον έλεγχο κ περιμέναμε να να ειδοποιήσουν, επιβιβαστήκαμε έτοιμες για νέες αλλαγές , αφήνοντας πίσω όσα μας πληγώνουν και όσα μας θέτουν σε κίνδυνο. Παίρνει μια βαθιά ανάσα η Αναστασία και λέει χαμογελώντας..
-τουλάχιστον αν πέσει το αεροπλάνο θα πέσουμε μαζί...
Εγώ έκατσα στο παράθυρο για να μην το κάνω πιο δύσκολο για εκείνη και σε όλο το ταξίδι σκεφτόμουν όσα έχουμε ζήσει από την αρχή μέχρι τώρα.