Αγαπη απο συμφερον

κεφάλαιο 27

Φτάνοντας στο νοσοκομείο επικρατούσε ένα χάος. Πολλοίς κόσμος περίμενε στην ουρά για εξυπηρέτηση. Άλλοι ήταν βαριά άρρωστοι, άλλοι είχαν κάποιον ασθενή σε κάποιο θάλαμο και άλλοι είχαν έρθει για απλές εξετάσεις. Εμείς είχαμε έρθει για την μητέρα μου η οποία ευτυχώς είχε ξεπεράσει τον κίνδυνο. Ρωτήσαμε στο γραφείο κίνησης που την έχουν και έτσι πήγαμε κατευθείαν στο δωμάτιο.
Ο πατέρας καθόταν σε μια παλιά καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι και εγώ με την Αναστασία στεκόμασταν από την άλλη μεριά του κρεβατιού. Μια νοσοκόμα που ήρθε να της αλλάξει τον ορό μας ενημερώσε για την κατάστασή της..
- είστε συγγενείς; Ρώτησε η νοσοκόμα
- ναι είμαι ο άντρας της και από εδώ η κόρη μου... Μας είπαν πως έχει ξεπεράσει τον κίνδυνο.
- μα ασφαλώς.. να ξέρετε ότι η γυναίκα σας είναι πολύ δυνατή. Έχει μεγάλη θέληση για ζωή. Χτυπήθηκε ελαφρώς στα πλευρά και στην μέση. Έχει ένα ελαφρύ κάταγμα και στο χέρι. Της χορηγησαμε όρο και της κάναμε κάποιες εξετάσεις. Θα πρέπει να νοσηλευτεί για λίγες μέρες αλλά το πιο σημαντικό είναι πως είναι καλα.
- ευχαριστουμε πολύ.. είπα εγώ και πλησίασα τον πατέρα μου. Τον ακούμπησα στον ώμο. Σκεφτόμουν πως μέσα σε όλη την ιστορία έμπλεξα άθελά μου και τους γονείς μου. Ήθελα κάτι να κάνω για αυτό όμως δεν θα μπορούσα να αφήσω την Αναστασία να επιστρέψει σε ένα δολοφόνο ούτε καν σε εκείνο τον βλάκα τον Αλέξη. Εξάλλου αυτός προκάλεσε το ατύχημα σίγουρα σε συννενόηση με τον πατέρα της. Ήμουν φανερά απογοητεύμενη από όλη την εξέλιξη.

Η Αναστασία με πλησίασε και με τράβηξε από το χέρι να με βγάλει έξω από το θάλαμο. Φαινόταν πως ήθελε κάτι να μου πει..

- συγνώμη.. εγώ φταίω.. ειπε και τα μάτια της είχαν δακρύσει..

-μην το σκέφτεσαι καν.. δεν φταις εσύ.. είπα και άνοιξα τα χέρια μου να την αγκαλίασω αλλά τραβήχτηκε.. πήγε και στάθηκε στο παράθυρο του διαδρόμου, έξω από το θάλαμο, που βκέπει στον μικρό κήπο του νοσοκομειου..

- άκου.. εγω φταίω που το άφησα να φτάσουμε ως εδώ.. σε αγαπάω και αυτό είναι το λάθος μου..είπε και γύρισε να με κοιτάξει.. θα πάω να μιλήσω στον πατέρα μου.. θα του πω την αλήθεια.. οτι δεν είμαι κόρη του..

- τρελάθηκες? θα κάνεις τα πράγματα χειρότερα.. θα το μάθει αλλά όχι τώρα.. ειπα προσπαθώντας να την λογικεύσω..ο΄τα θα τον αναλάβει η αστυνομία τότε πες του την αλήθεια..δεν θε μπορέσει έτσι να σε βλαψει.. ειπα και της χάιδεψα το μαγουλο..

- δεν μπορώ να κάτσω με σταυρωμένα τα χέρια.. κατάλαβε με.. αισθάνομαι άσχημα.. ειπε και με αγκάλιασε.. ξερω θα μου πεις οτι θα έχουμε σύντομα τα νέα απ΄τον ντεντέκτιβ και να κάνω υπομονή.. αλλά..

- δεν έχει αλλά.. θα κάνεις αυτο που λέω γιατί για την ώρα έτσι πρέπει να γίνει.. ξεφύσηξα.. άκου.. θα καλέσω τώρα αμέσως τον ντεντέκτιβ.. θα ρώτησω να μάθω αν έχουμε κάποια νέα ωστόσο επέστρεψε στο θάλαμο και κάνε παρέα στον πατέρα μου.. όπου να ναι θα ξυπνήσει και η μαμα.. εγώ σε λίγο θα είμαι μέσα μαζί σας.. δώσε μου πέντε λεπτά.. ειπα και πήγα πιο πέρα για να κάνω την κλήση..η Αναστασία μπήκε στο θάλαμο αλλά κοντοστάθηκε στην πόρτα και με κρυφοκοίταζε.. η φωνή του πατέρα μου την ταρακούνησε..

- γιατί στέκεσαι στην πόρτα και δεν μπαίνεις?

- μέσα είμαι.. όχι τίποτα απλώς.. η Στέλλα κάνει ένα σημαντικό τηλεφώνημα και εγώ είμαι κάπως αγχωμένη.. 

Εγώ στο εν το μεταξύ είχα καλέσει δυο, τρεις φορες τον ντεντέκτιβ αλλά κανείς δεν απαντούσε.. με ανησύχησε αυτό.. άθελα μου έβαζα κακό στο νού μου αλλα ευτυχώς πήρε πισω μετά από λίγη ώρα..

- έχω πολλά νέα.. η έρευνα προχώρησε και είναι θέμα λίγων ωρών για να εκδώσει η αστυνομία ένταλμα σύλληψης.. είπε αυτός και εγώ μέσα μου ένιωσα επιτέλους ανακούφιση αλλά και λύπη για την Αναστασία που δεν θα ξανά αντάμωνε την μητέρα της.

- ώστε δολοφονία ήταν..

-τα οστά που βρήκαμε ταιριάζουν στο DNA της Αναστασίας οπότε  επρόκειτο για την μητέρα της.. επισης παρακολουθούσα τον πατέρα της όλες αυτές τις μέρες και ξεσκεπάστηκαν και άλλες παράνομες δουλειες.. δεν καταλαβαίνω γιατί δεν απευθυνθήκατε σε μένα νωρίτερα..

- αλήθεια δεν περίμενα να φτάναμε ως εδώ.. σαε ευχαριστώ πολύ πάντως.. πραγματικά μας σώσατε..

-αυτή είναι η δουλειά μου.. δεν θα πώ καλή αντάμωση.. ούτε ελπίζω να ξανα μιλήσουμε.. είναι γιατί ελπίζω να μην με ξανα χρειαστείς.. να δώσεις πάντως χαιρετίσματα στον πρόεδρο, τον πατέρα σου.. ειπε και εκλεισε το τηλέφωνο.

Επέστρεψα στο θάλαμο.. όπου η μητέρα είχε αρχίσει να ξυπνάει και η Αναστασία στεκόταν διπλα στην πόρτα..