End Of Time

Prologue

We all have fears. Kahit gaano kaman katapang sa harap ng mga tao, may kinakatakutan kapa rin.

"N-nay a-ayaw ko pang mamatay." Kanina pa ako iyak ng iyak dahil nalaman ko na may matinding sakit pala ako. And yes, I'm afraid to die. I'm just 17 years old girl who is still reaching for her dreams and goals. Tapos ngayon malalaman ko na may matinding karamdaman ako? The hell was that!

"N-no baby you're not going to die, o-okay?" Ramdam ko na mas nasasaktan siya para sa akin.

"I don't want to leave the both you nay, kayo ni tatay. Ayoko ko kayong iwan." At umiyak naman ako na parang bata.

Kahapon pa raw kami nanditi sa hospital. Sabi ni nanay, nawalan daw ako ng malay during our practice in volleyball. At ngayon lang daw ako nagising. Iwan ko ba, basta wala akong maalala sa mga nangyari kahapon.

"W-where is tatay?" Tanong ko ng tumigil na ako sa kakaiyak.

"Canteen" Tipid na sagot ni nanay.

Tumango naman ako at pinikit nalang ang aking mga mata. Nakakapagod rin ang umiyak.

My disease is not a joke. It can put me to death. And I don't want it to happen.

Kung mamamatay ako, paano na sila nanay at tatay? Paano na ang mga kaibigan ko? Paano na ang pag-aaral ko? Damn this disease!

Kung mangyari man ang kinakatakutan ako, gusto ko munang makasama ang mga mahal ko sa buhay at sayangin ang oras na kasama sila.

Life is too short to waste the precious time. Hindi lahat ng tao, may natitirang oras. Lahat ay may katapusan. Malay mo, hanggang Christmas kalang. Kaya spend the time with your family and friends. Time is too precious for me. Kung mamamatay man ako, yan na siguro ang tinatawag ko na End of Time.

Heart disease kalang, si Isabella 'to...