The Last Moments

krok

On wie.

Muszę coś zrobić. On musi...

Musi zginąć.

Co? Nie!

Tak, trzeba się go pozbyć.
Zaczęłam się powoli zbliżać.

Stop!

Próbowałam krzyknąć. Próbowałam sie zatrzymać, ale moje ciało dalej zmierzało w jego kierunku. Straciłam panowanie nad własnym ciałem.

Czułam się jakbym była tylko widzem.

Strąciłam coś leżącego na blacie i wzięłam większy kawałek szkła.

Podchodziłam wolnym krokiem coraz bliżej przyszłej ofiary. 

Widziałam w jego oczach strach, przez co na moich ustach wykwitł obrzydliwy uśmiech.

Uśmiech osoby, która zaraz potnie człowieka kawałkiem szkła.
Osoby która będzie czerpać z tego ogromną przyjemność.
Uśmiech mordercy. Psychopaty.

Chciałam to powstrzymać.
Chciałam, ale byłam bezsilna wobec własnego ciała. Mogłam jedynie obserwować, jak moja ręka wędruje w kierunku szyi chłopaka, przyciskajac go do sciany, a druga trzymajaca szkło powoli nacina skórę.

Z rany trysnęła krew.

Próbował się bronić, wyrwać ale bezskutecznie.

To "coś" dawało mi, a raczej mojemu ciału wielką siłę.

Krzyczał, ale bezskutecznie. Było już po lekcjach i szkoła opustoszała.

Nikt nie mógł usłyszeć jego krzyków.
Byłam tylko ja, on oraz to coś kierujące moim ciałem.

Wbiłam szkło głębiej. Jechałam nim w dół tworząc wodospad krwi, ktora ciekła po ręce.

Kiedy stwierdziłam, że rana jest wystarczająco duża, odrzuciłam szkło i chwyciłam za jej brzeg po czym mocnym szarpnięciem rozerwałam szyje chłopaka.

Z jego ust wydał się przeraźliwy krzyk.

Przestał się ruszać i opadł bezwładnie na ziemię. Cofnęłam się oglądając tworzącą się na podłodze plamie krwi.

Na ścianie oraz najbliższych meblach znajdowała się czerwień.

Kiedy odzyskałam kontrolę spojrzałam w dół na swoje ręce. Poplamione krwią.

Nie. Nie, nie, nie!

Kolejna... Kolejna ofiara.  Kolejna osoba, która zginęła z moich rąk. Kolejny człowiek mający własne życie, rodzine. Kolejna dusza, ktora opuściła ciało przeze mnie.
Ja już dłużej tak nie mogę!

Wybiegłam z klasy potem ze szkoły i popędziłam przed siebie nie zważając na otoczenie.

Dobiegłam do wysokiej kamienicy i zaczęłam wspinać się po schodach pożarowych. W mojej głowie kłębiło się tysiące myśli, lecz ja skupiłam się na celu.

Dotarłam na dach. Podeszłam do krawędzi i spojrzałam na miasto.

Jakie ono piękne.

Z góry światła wyglądały wręcz magicznie.

Czy na pewno chcę to zrobić?

A co z tymi którzy wyboru nie mieli?

Którym ja ten wybór zabrałam. Wzięłam ostatni głęboki wdech i zrobiłam krok w przód.

Ostatni krok...