ADI AŞK OLSUN

ŞAKA SANMIŞTIM ??

Duyduğum haberle ilk önce kulaklarimda sagir olur gibi uzun bir uğultu hissettim. Gerçekten sok oldum. Çünkü... Çünkü normalde ben bunu saka olarak düşünmüştüm oysa gerçekmiş. Dun gece saat 12-1 sularında Elfin bayılmış ve burnundan kan gelmiş. Ailesi korkmuş hemen hastaneye gitmişler. Doktorlar hemen ameliyata almışlar Elfin'i. Elfinin ailesi ne olduğuna sasirmis önce. Çünkü Elfinin sağlık durumuna bakilinca hicbir sorun yokmuş, tabi benimle paylastigi tümör olayını saymazsak. Bundan ailesinin haberi yoktu çünkü sakladım ailesinden bunu bir tek ben ve Elfin biliyorduk. Sakladım çünkü Efline söz vermiştim. Onun ailesinden bunu sakladık hem de Elfinin canı pahasına. Sabah saat 7-8 sularında Elfin ölmüş, inanamadım bu habere. ÖLMÜŞ ? ELFİN ? ELFİN ÖLMÜŞ. Nasıl ama yaa daha dün birlikte olduğumuzu düşününce bu çok saçma geldi. Ve ben her zamanki gibi suçluluk duygusu hissetmeye basladim. Yere çöktüm ve ağlamaya başladım. Elfinin beyninde tümör olduğunu öğrendiğim anda Elfin bana "Eğer beni kaybetmek istemiyorsan bunu kimseye söyleme, bu önemsiz olay ilimizin araında sır olarak kalmazsa bozuşuruz ve yüzümü hiç göremezsin." demişti. Biliyordu... Benim en hassas noktamin arkadaslarimi, kardeslerimi kaybetmekten korkmak olduğunu biliyordu. Bu yüzden sürekli bu şekilde beni tehdit edip her seyi bana yaptirabiliyordu. Tabi Melis zaten saf hemen yapar ya. Bende onu kaybetmekten korktum ve ailesinden sakladım. Çok bencilce bir davranış gösterdim. Ben onu kaybetmemek için sakladım. "SADECE BEN" Oysa şimdi herkes onu kaybetti. Çok suçluydum çünkü kendim kaybetmemek için herkesin onu kaybetmesini göze aldim. Daha doğrusu bunu hic duşünmemistim ama bunu dusunemeyecek kadar da aptal olmamaliydim. Suçluluk hissediyordum. Suçluluk. Sucluluk. SUCLULUK ! Hemen hastaneye gittim. Elfinin ailesini aradim buldum. Hepsi ağlamaktan gözleri şişmiş bir şekilde yere çökmüş ve oturuyorlardı. Elfinin annesi Serpil Hanım beni görünce üstüme yürüdü. Boyle bir şeyi ondan nasil sakladigimi bu kadar kotu arkadas olmayi nasil basardigimi sordu. Sonunu bilemedim tahmin edemedim. Aptalcaydi ama benim bir suçum yok. Aslında suçum çok. Ama bilmiyorum. Ben bile bile yapmadım diye haykirsamda Serpil Hanim benden nefret ediyordu. Hemen oradan defolmami bir daha onların karsisina asla cikmamami insanların arkadaşlık hayatlarından ne kadar uzak olursam o kadar iyi olacagini söyledi bana. Bu son laflari benim çok üzülüp bayilmam için çok güzel bir sebep olmuştu gerçekten.BAYILMIŞTIM.