Breek mij [HS]

1, broskino's en materino's

↠ Harry Edward Styles ↞

"Harry! Harry!"

Ik stapte de ruimte in. Camera's flitsten. Mensen gilden. Mijn glimlach op verschillende T-shirts sprong tevoorschijn. Handen en gezichten zaten vol met zwarte en rode stift. Overal stond mijn naam of iets van mijzelf. Geschreeuw kwam uit alle hoeken. Mensen duwden elkaar uit de weg, gewoon om een beter zicht van mij te krijgen. Alleen vanwege mij. Het geschreeuw drong mijn oren binnen en meteen voelde ik de pijn opkomen in mijn hoofd. Mijn zicht werd troebel. De stemmen die ik hoorde, waren minder hard, maar er was nog wel één duidelijke zin; "We love you!", vulde mijn oren luid en duidelijk. Ik verzette me tegen de pijn en perste een glimlachje op mijn gezicht. Ik kon dit. Ik moest wel. De fans hielden van mij, en ik van hun. Ze betekenen veel voor me. Ik kon dit en ik ging het doen ook.

Met een geforceerde glimlach op mijn gezicht wandelde ik verder door de ruimte, poseerde ik voor foto's, deelde ik handtekeningen uit en praatte veel met mijn fans. Het ging goed, en de pijn in mijn hoofd drong ik verder naar achteren, tot ik het niet meer voelde.

Nadat ik klaar was na verschillende interviews, werd ik weer meegesleept naar de ruimte achter het gebouw, die speciaal voor mij was ingericht. Niemand kon me hier storen. Opgelucht plofte ik in een stoel en liet mezelf een kop sterke koffie brengen. Precies wat ik nodig had. De hoofdpijn steeg naar mijn hoofd, maar ik negeerde het en sloot mijn ogen.

"Harry?" Ik opende mijn ogen en zag Jeffrey staan, mijn manager. "Ja?" Vroeg ik nieuwsgierig. Mijn eigen stem verbaasde me. Ik klonk zo moe.

"Het ging niet zo goed vandaag." Het was niet eens een vraag, gewoon een conclusie. Natuurlijk had ik dat zelf ook wel gemerkt, maar ik kon mijn fans toch niet in de steek laten? Ik knikte langzaam, me volledig bewust dat er iets niet goed was.

"Ik heb de jongens gebeld. Ze komen eraan," zei Jeffrey. "Wat?" Ik sprong overeind, stootte onderweg nog een paar glazen om, en spoog de koffie op het tapijt.

"Het gaat niet goed met je Harry, ik zie het aan je." De bezorgdheid was in zijn ogen te zien. "Al een tijdje, ik maak me veel zorgen om je. De jongens weten wat ze moeten doen, okay?"

"Ik wil gewoon niet dat ze me als zwak zien," fluisterde ik. "Ik moet sterk zijn, voor de wereld en mijn fans. Ik hou van ze." Ik voelde de tranen in de hoeken van mijn ogen prikken, maar hield ze vastbesloten tegen. Ik ging niet huilen.

"Oh Harry," begon hij en hij legde zijn warme hand op mijn wang. Zijn stem was zacht en breekbaar. "Dat weet ik toch." Een waterige glimlach verscheen op zijn gezicht. Ik deed net mijn mond open om iets terug te zeggen, maar ik werd onderbroken door een zeer bekende stemmen.

"Harry!" Ik draaide me weer om en zag daar de jongens staan. Mijn hart verwarmde zich. Ik rende naar ze toe en gaf ze een stevige knuffel. Louis bewaarde ik voor het laatst. "Hé, Lou," zei ik zachtjes.

"Hé, Harold," fluisterde hij terug. Hij sloeg zijn armen om me heen en ik genoot van zijn warmte tegen mijn lichaam. Ik had hem een heel lange tijd niet had gezien, en ik besefte nu pas hoe erg ik hem had gemist. Zijn stem, zijn warmte, zijn lichaam, zijn geur. Alles.

Zijn hoofd legde hij in mijn nek, een speciaal plekje dat precies voor hem gemaakt leek te zijn. Mijn huid tintelde toen zijn lippen per ongeluk mijn huid raakten.

"Ik heb je gemist," fluisterde hij in mijn oor, zo zachtjes dat alleen ik het kon horen. "Je weet niet hoe erg het voor me was." Zijn stem was een beetje schor. Nadat hij dat had gezegd schoten mijn gedachten naar zijn nieuwe single, 'Miss You', die vorig jaar was uitgebracht.

Het hele liedje speelde zich af in mijn hoofd, zachtjes. Hij zong het voor mij, terwijl hij op een klein podium stond. Bijna iedereen was er; de jongens, onze families, vrienden. Ook het management stond erbij. Dat maakte me nieuwsgierig, wat deden ze hier? Ze stonden tegen de muur aan, verwoed fluisterend met elkaar en gespannen gezichten, alsof ze boos waren, ongelofelijk boos. Ze keken op en ik volgde hun blik. Hun ogen gingen van mij naar Louis en weer terug. Op hun gezicht was alleen maar afkeer te lezen.