Breek mij [HS]

7, nee MAAR, alles is roze

↠ Emma Luna-Mae Gonzalez ↞

Ondanks dat ik Noah sinds een lange tijd weer had gezien, genoot ik van de rit naar het vliegveld. Het was een korte rit, waarin ik me verwonderde over de mooie landschappen en velden, waar duizenden gekleurde bloemen bloeiden. Ik zag dingen die ik nog nooit eerder had gezien. Ik leefde in de stad, waar een groot deel in armoede leefde en ik dus niet echt ver kon reizen. Hierdoor had ik bijvoorbeeld nog nooit een dier met witte wol gezien.

"Eh," ik tikte voorzichtig op de schouder van de chauffeur "Wat is dat?" Ik wees naar buiten, naar het witte dier. "Dat?" De man begon te lachen toen hij het wollige dier zag. "Dat noemt men een schaap, meisje."

"O." Ik voelde mijn wangen rood worden. "Het spijt me," zei ik. "Dat wist ik niet."

Hij keek me aan via de autospiegel. "Weet je dat allemaal niet?"

Ik schudde beschaamd mijn hoofd. "Mijn ouders konden het schoolgeld niet betalen. Mijn oma heeft me thuis les gegeven, en alles verteld wat zij weet. Zij was getrouwd met een spaanse man en kon heel erg goed spaans en frans spreken. Dat heeft ze mij ook geleerd. Maar over schapen wist ze niks."

"Aha, zo." De man keek weer naar buiten. "Nou, ik zou graag een deal met je willen maken."

Nieuwsgierig keek ik op. "Wat voor deal?"

"Ik leer jou dingen over het land, zoals schapen, koeien en waar kindjes vandaan komen. Laat me je alvast vertellen, niet van de ooievaar. In ruil daarvoor leer jij mij frans. Is dat een deal?"

Ik begon te grinniken. "Waarom zou u dat doen?"

"Omdat ik je mag, meisje," was zijn antwoord. "En verder dan bonne jour kom ik niet." Hij maakte even een scherpe bocht en keek toen naar een raar apparaatje dat ik niet kende. "Dit is een routebeschrijving," vertelde hij me, alsof hij mijn gedachten kon lezen. "We zijn er over ongeveer een half uurtje." De man draaide zich weer naar me om. Hij glimlachte. "Hebben we een deal? Of wil je niet weten wat dat daar is?" Hij wees naar een ander soort schepsel dat zwarte en witte vlekken had.

Mijn nieuwsgierigheid nam de overhand. "Deal," zei ik beslist.

Het volgende half uur besteedde we eigenlijk alleen maar aan de dieren buiten. Ik leerde dat mijn melk van koeien kwam en dat kinderen zeker weten niet door de ooievaar worden gebracht.

"Zo, we zijn er," zei de chauffeur na een tijdje. Plots werd de deur open gedaan. "Lady Emma, volgt u mij alstublieft," zei een stem. Ik keek op en zag een man in een net pak staan. "Wie bent u?" Vroeg ik.

"Ik ben je bodyguard, tot u veilig bent aangekomen bij Het Paleis. Zou u nu willen uitstappen, alstublieft?"

"Natuurlijk." Ik pakte zijn uitgestoken hand vast en met een ruk stond ik overeind. Hij begeleidde me naar een bankje waar hij me vertelde te wachten op de andere twee meisjes.

Ik was zenuwachtig. Ik had de meisjes wel op televisie gezien, maar ik wist niet hoe ze echt waren. Daar zou ik wel snel genoeg achter komen.

"Hoooii!!" Een meisje liep vrolijk op me af. Ik glimlachte en stak mijn hand uit, als beleefde groet, maar in plaats van mijn hand te schudden, trok ze me in een knuffel.

"Jij moet Emma zijn toch? Ik ben Rosa." Haar glimlach was zo aanstekelijk dat ik ook begon te lachen. "Ja, mijn naam is inderdaad Emma. Hoe wist je dat?"

"Vanwege je donkere haar," zei ze en wees naar mijn donkerblonde lokken. "Bijna elk meisje dat meedoet heeft blond of heel licht haar. Zelfs ik," grinnikte Rosa. Ik wierp een blik op haar mooie golvende krullen, die net zoals bij elke Lady in een staart gebonden zat. Haar haar leek bijna op goud en scheen glimmend in de zon.