Breek mij [HS]

2, ik pak mijn schaakspullen bij elkaar en ben weg

↠ Emma Luna-Mae Gonzalez ↞

"Gewonnen!" riep ik triomfantelijk uit. Mijn vader grinnikte en stak zijn handen in de lucht, als teken van overgave. "Goed gedaan, sonrisa, je begint echt veel beter te worden. Misschien word je later nog beter in schaken dan ik!" Mijn vader klapte blij in zijn handen.

"Naar mijn persoonlijke mening zou me dat niks verbazen," hoorde ik een stem achter me. Ik draaide me om en ik zag mijn oma Belle glimlachend in de deuropening staan. In haar handen droeg ze een dienblad met een pot thee en kopjes.

"Hé," bracht mijn vader in verdediging, "zo slecht ben ik niet meer hoor."

"Uhu." Mijn oma schonk grinnikend de thee in kopjes die ze op het tafeltje had gezet. "Je hersens gaan achteruit, Hunter. Ik zou maar uitkijken, als ik jou was. Emma haalt je zo in!"

"Dat geloof ik wel." Dit keer was het Katherine, mijn zus. Ze kwam naar me toe om me een knuffel te geven, die ik dankbaar aannam. "Valt wel mee hoor," zeg ik, licht blozend.

"Kom op, Luna!" Door de deur kwamen nog twee personen de keuken in. Aiden en Olivier. Het was Olivier die sprak, hij noemt me altijd Luna. "Iedereen weet dat jij slimmer bent dan papa."

"Ja," stemde Aiden op zijn broer in, "helemaal waar."

'Wat hebben jullie toch tegen mij!' Mijn vader barstte in huilen uit. Nep, natuurlijk. Kon ook niet anders. Papito was vroeger namelijk een acteur. Iedereen begon hard te lachen.

"KUNNEN JULLIE ALSJEBLIEFT WAT ZACHTER ZIJN?!" hoorden we opeens iemand van boven gillen. De stem leek verdacht veel op die van mijn moeder, Elizabeth. "LEO, MARGOT EN LARA HIER PROBEREN TE SLAPEN, JA?"

Het was een moment stil, en dan barstten we allemaal tegelijk in lachen uit.

Grinnikend deed ik de schaakstukken weer netjes in het doosje. Mijn moeder toch. Het was een schat, en ik hield van haar, maar soms waren haar acties niet helemaal doordacht. Gelukkig bleek dan dat ik datzelfde niet van een vreemde had.

Er werd zachtjes op de deur geklopt. Binnen no-time stond mijn moeder beneden. "Wie is dat, zo laat op de avond?" Vroeg ze achterdochtig.

"Geen idee, mam, maar als je het wil weten, zou ik gaan kijken als ik jou was," vertelde ik haar. Ze wierp me een boze blik vanwege mijn reactie en ik begon te grinniken.

"Ga je dan even bij Leo kijken, alsjeblieft?"

Ik gaf haar blij een knikje en snelde naar boven. Bij mijn broertje zijn vond ik altijd al fijn. Alsof ik eventjes gewoon mezelf kon zijn. Zachtjes sloop ik de kamer van leo in. Het was er donker, de gordijnen waren gesloten, alleen het licht van de maan maakte het minder eng. Ja, sorry, maar ik ben bang in het donker.

Ik liep naar het raam. Binnen twee stappen was ik er, waarna ik de gordijnen een stukje open deed. Bedenkelijk staarde ik de ruimte in. Leo's kamer was niet heel erg groot. Mijn ouders hadden eigenlijk geen kind meer verwacht, maar ik was blij met mijn kleine broertje.

Mijn moeder heeft het maar zwaar gehad. Ze heeft zeven kinderen gebaard, en dat is niet niks. Ook gezien de situatie waar we inzitten. We waren niet een van de rijkste, om het zo even te zeggen. Ook al waren we arm, mijn familie zat vol met liefde, wat je van sommige andere niet kon zeggen. Mijn opa vooral. Hij was van spaanse afkomst en zat vol met vreugde en liefde. Hij hield van mijn oma en was een echte gentleman voor haar. Ook hield hij van schilderen en was hij een echte 'Kerst Persoon.' Zo noemde ik hem tenminste. Mijn oma zei soms dat ik in dat punt vreselijk op hem lijk. Misschien had ze daarin wel gelijk, ik hou van schilderen en was zelf ook wel een Kerst Persoon.