brother? ;; yoonmin ✓

::::::::::::::

¡bu sefer değil

Beyin bir gün unutsa da her şeyi, kalp hatıraları hep sol yanında dururmuş insanın.

Nedenini bilmeden her koşulda red ettiğimiz duygular, istekler, koşullar; ne kadar dirensek de karşımıza çıkan insanlar ve değişen hayatlarımız...

Hiçbir şey tesadüf değildi.

Tonlarca ağırlık koymuşlar gibi hissettiğim göz kapaklarımı zor da olsa açmaya başladığımda bulanık görüntü ile birlikte boğuk sesleri de işittim. Pekala neredeydim?

Yıllarca uykusuz kalmış gibi hissediyordum. Bedenimin belirli bölgelerine ara ara ağrılar giriyordu. Kaşımda ve dudağımın kenarında da belli belirsiz bir sızı vardı.

Yüzüme değen el ile irkildiğimde, göz kapağım başka bir el tarafından çekiştirilip neredeyse beni kör eden bir ışık tutulmuştu.

"Kendine geliyor."

Sanırım benden bahsediyorlardı. Yavaş yavaş zihnime gelen anılar ile farkındalığı her hücremde hissettim. Kaza, kan, ambulans sesleri, tiz çığlığım ve Yoongi.

"Yoongi?"

Benim bile zor duyduğum fısıltım ile gözlerimi tekrar araladığımda bir hastane odasında olduğumu anlamıştım.

Başımda doktor olduğunu düşündüğüm yaşlı bir adam, ve hemşire olduklarını düşündüğüm iki genç kadın vardı.

"Yoongi nerede?"

Biraz daha yüksek ve güçlü çıkarmaya çalıştığım sesim ile üçü de bana dönerken ses tellerimi fazla zorlamış olmalıyım ki boğazım yırtılırcasına öksürmeye başladım.

"Kendini zorlamanı istemiyorum. Şimdi sana bilincinin yerinde olup olmadığını kontrol etmek için bir kaç soru soracağım. Ama dediğim gibi kendini zorlama."

Kafamı onaylar anlamda sallayıp beklemeye başladım.

"Adın ve soyadın nedir?"

Cevabı doktorun da bildiğini biliyordum bu yüzden de bir an ne kadar komik bir durumun ortasında olduğumu düşünmeden edemedim.

"Park Jimin."

Kafasıyla onaylayıp devam etti.

"Kaç yaşındasın Jimin?"

Her şeyi bilmeme rağmen garip bir şekilde yanlış cevap vermekten korkuyordum.

"Ekimde 18 olacağım."

Doktor elindeki kağıda bir şeyler yazarken ben de bulunduğum odayı incelemeye başladım.

"Annen ve babanın adı nedir?"

Babam, benim babam yoktu ki.

"Annem Park Y- Min Youra, babam... Babam yok. Annemin başka bir kocası var sadece."

Elindeki kağıda bir kaç şey daha ekledikten sonra kapağını kapattı.

"Jimin, dün bir kaza geçirdin ve kaza geçirdiğiniz yer merkezden uzak bir yer olduğu için yoldan tesadüfen geçen birileri tarafından fark edildiniz. Bu yüzden yardım ekibi geç saatlerde geldi. Senin aldığın küçük yaralardan başka ciddi bir durumun yok fakat aynı arabada bulunduğun Min Yoongi'nin durumu ağır, fazla kan kaybetti."

Gözlerimden istemsizce düşen yaşlar ile kalbimde bir sızı oluşmustu.

"Bay Min ve Bayan Min'e haber verildi birazdan burada olurlar."

Doktor odadan çıkarken ışık hızı ile yanımda bekleyen hemşirelere döndüm.

"Yoongi'yi görebilir miyim? Lütfen, onun bana ihtiyacı var."