Αντέχεις

14

Γεια σας και πάλι. Είμαι ο Σάκης και θα σας διηγηθώ μια  ιστορία για κάτι που έζησα εγώ ο ίδιος.

Το 1993 μετακομίσαμε στην Γερμανία. Προσωρινά στην αρχή μέναμε σ΄ έναν θείο μου μέχρι να βολευτούν από δουλειά οι δικοί μου. Μετά από κάνα δυο μήνες μετακομίσαμε στο δικό μας διαμέρισμα.

Κύλισαν τρία χρόνια ώσπου είχα καταλάβει ότι στο δωμάτιό μου ακουγόταν κάθε βράδυ θόρυβοι. Θόρυβοι, όπως σιγανά χτυπήματα σε ότι ξύλινο υπήρχε στο δωμάτιο μέσα. Στην αρχή θεώρησα ότι ήταν η αλλαγή θερμοκρασίας ή κάτι τέτοιο, ότι ήταν κάτι το φυσιολογικό. Ώσπου μια μέρα, καθώς γύρισα απ το σχολείο, πρόσεξα πως η μητέρα μου λιβάνιζε το σπίτι. 

Μου είπε ότι ήταν έτσι για το καλό, εφόσον δεν το κάναμε όταν μπήκαμε σπίτι. Μετά από μια βδομάδα κατάλαβα ότι δεν ακουγόταν ο παραμικρός θόρυβος μέσα στο σπίτι. Τίποτα απολύτως.

Μετά από καιρό όμως έγιναν τρία διαφορετικά γεγονότα που με άφησαν με απορίες.

Ένα βράδυ, λίγο πριν κοιμηθώ, την στιγμή που σκεπάστηκα, ακούω βήματα σαν κάποιος να περπατά πάνω στο χαλί. Σκέφτηκα πως θα ταν η μητέρα μου, αλλά αναρωτιόμουν γιατί δεν άκουσα την πόρτα του δωματίου μου να ανοίγει. Έτσι καθώς σκεφτόμουν αυτό, ανασηκώνομαι να δω ποιος είναι. Κανείς, απόλυτη ησυχία.

Ένα άλλο βράδυ κουνήθηκαν τα κλειδιά που ήταν στην πόρτα σαν κάποιος περνώντας από εκεί να τα σκούντηξε.

Και μετά από καιρό, για δυο συνεχόμενα βράδια, καθώς άκουγα μουσική με τα ακουστικά, νιώθω ένα παγωμένο αεράκι σαν κάτι να περνά γρήγορα από το πρόσωπό μου. Πετάχτηκα πάνω πετώντας τα ακουστικά και άνοιξα το φως. Δεν είδα τίποτα μέσα στο δωμάτιο. Ούτε θα μπορούσε να ήταν, πόρτες και παράθυρα ήταν όλα κλειστά. Αυτό ήταν που με τρόμαξε κ πιο πολύ.