Αντέχεις

13

Θα ήθελα να διηγηθώ και εγώ μια προσωπική ιστορία, πολύ τρομακτική θα έλεγα, που έζησα πριν από χρονιά. Την ιστορία αυτή την διηγούμαι για να αποτρέψω άτομα, κυρίως νεαρά, από το να κάνουν κάποια πράγματα που έκανα εγώ, με κάποιους φίλους εκείνο το διάστημα προς χάριν αστειότητας.... 

Όλα άρχισαν όταν μαζί με κάποιους φίλους μαζευόμαστε σπίτι μου κάποια βράδια και κάναμε επικλήσεις πνευμάτων με ένα μικρο ποτήρι και μια αλφάβητο. Ακουμπούσαμε τα δάκτυλα απαλά στο ποτήρι και αυτό υποτίθεται ότι θα μας απαντούσε μεσώ της αλφαβήτου.... 

Στην αρχή γελάγαμε, κάποιες φόρες όμως αισθανόμασταν ότι κάτι έσερνε το ποτήρι επάνω στο χαρτί και εμείς άπλα ακολουθούσαμε.  Σε πολλές περιπτώσεις μέσα στο δωμάτιο υπήρχε μια άσχημη μυρωδιά. Επίσης ακούγαμε διάφορους χτύπους από σημεία που δεν μπορούσες να εντοπίσεις. 

Ένα απόγευμα γεμάτος περιέργεια, πήρα ένα κασετόφωνο, το έβαλα σε λειτουργιά θέλοντας να καταγράψω τι θα συμβεί και έκανα μόνος μου επίκληση σε ένα πνεύμα... όχι σε κάποιο συγκεκριμένο.

Απευθύνθηκα λοιπόν σε οποιοδήποτε, αυτό όταν έμαθα αργότερα ήταν μεγάλο λάθος. Συνήθως όταν δεν καλείς κάποιο συγκεκριμένο, έρχονται τα δαιμονικά πνεύματα. τ

Την ώρα της επίκλησης ένοιωσα μια μικρή ενεργεία να θέλει να κουνήσει το ποτήρι, άλλα μόνο για λίγο. Μέτα τίποτα.  Έκλεισα το κασετόφωνο και γύρισα την ταινία από την αρχή. Σε ένα σημείο άκουσα μια απόκοσμη φωνή, χωρίς να καταλάβω καλά τι έλεγε.  Τρόμαξα, έκλεισα το κασετόφωνο γρήγορα και έφυγα αμέσως σχεδόν τρέχοντας. 

Από αυτό το σημείο άρχισαν τα προβλήματα μέσα στο σπίτι. Ακούγαμε θορύβους, πολλές φορές ακούγαμε ομιλίες και ψιθύρους γύρω μας. Αυτά συνεχίστηκαν για αρκετό καιρό.

Ένα βράδυ καλοκαιριού, ενώ επέστρεψα από έξοδο στο σπίτι, μόλις μπήκα έβηξα και ενώ περάσαν κάποια δευτερόλεπτα, άκουσα διπλά μου κάποιον να βήχει προσπαθώντας να μιμηθεί τον δικό μου βήχα. 

Ταράχτηκα αλλά προσπάθησα να μη δώσω σημασία. Βγήκα στη βεράντα... έμενα στο δεύτερο όροφο και κοιμόμουν έξω,  σε ένα μικρο σιδερένιο κρεβάτι.  Οι υπόλοιποι μέσα στο σπίτι κοιμόντουσαν ήσυχα. Μόλις ξάπλωσα, τύλιξα το σεντόνι γύρω από το κεφάλι μου για τα κουνούπια,  έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να ηρεμήσω. 

Δεν περάσαν μερικά δευτερόλεπτα και κάποιος μου τραβούσε επιτακτικά το σεντόνι, σαν να ήθελε να σηκωθώ.  Νόμιζα ότι ήταν η μητέρα μου και τη ρώτησα τι θέλει... δεν πήρα απάντηση αλλά είχα το ίδιο τράβηγμα για δεύτερη φορά, πιο δυνατά και επίμονα.

Τότε είπα, υποτίθεται στη μητέρα μου, να με αφήσει και να τα πούμε το πρωί, αλλά αυτό που τραβούσε το σεντόνι με τράβηξε πολύ δυνατά. Η δύναμη αυτή ξεπερνούσε τη δύναμη ενός η δυο ανθρώπων.

Αντέδρασα αμέσως, προσπαθώντας να χτυπήσω με γροθιά αυτό που με τράβαγε. Τώρα για να με πετάξει κάτω από την βεράντα, σε αυτό το σημείο, δεν φοβόμουν... απλά πάλευα για τη ζωή μου. Το χτύπημα που έδωσα βρήκε τον αέρα και όταν ετοιμάστηκα να χτυπήσω ξανά, απλά με άφησαν.

Πετάχτηκα επάνω φωνάζοντας ότι κάποιος υπάρχει μέσα στο σπίτι. Σε καμιά περίπτωσή δεν σκέφτηκα ότι ήταν κάτι το υπερφυσικό. Κι όμως δεν υπήρχε κανένας μέσα στο σπίτι.  Η πόρτα ήταν κλειδωμένη και τα κλειδιά στη θέση τους. Σίγουρα δεν ήταν κάποιος άνθρωπος πάντως.

Μετά από αυτό το περιστατικό, κατά καιρούς, υπάρχουν κάποιες μικράς ενοχλήσεις. Γι' αυτό να θυμάστε, με αυτά τα πράγματα δεν παίζουν...