Kardelen (Tamamlandı)

Plörezi

"Anne, ben geldim" dedim duyabileceği tonda. Elimdeki anahtarlığı kasenin içine atarken çıkarttığı tınıyla, ürperdim.
"Hoş geldin kızım! Gel babanla yemek hazırladık." dedi şen şakrak.
"Aç değilim desem çok kızar mısınız?" mırıldandım. Gerçekten çok uykum vardı. Açlığı düşünemiyordum bile.
"Tadına baksan bari, o kadar uğraştık" dedi. Üzülmüş olduklarını gördüm, haklılardı tabii! "Peki madem, ellerimi yıkayıp geliyorum." hızla banyoya girdim.
Soğuk su tenime değdikçe, kahve kokusunu hissediyordum sanki.
Oysa, bir daha görmeyeceğim adam için böyle düşünmek çok saçmaydı.
Yüzüne bile bakmamıştım!
Görsem tanıyacağım bile muammaydı.
Masaya oturduğumda, annem ile babamın yüzü gülüyordu.
"Hayır ola? bugün pek bir neşelisiniz!" dedim kıkırdayarak.
"Sorma Kardelen, bu deli adam kış için bir dağ evi kiraladı. Senin karı ne kadar sevdiğini biliyor" dedi annem. Gözlerindeki parıltıyla babama baktı.
Kış, soğuktan başkaydı benim için. Aşk mevsimiydi. Yazda olduğu gibi heveslik ilişkiler yoktu, temeli sağlam aşk vardı.
Bana hissettirdiklerini seviyordum, sanırım bu kışın doğmamdan kaynaklanıyordu.
Öyle ki, benim doğduğum gün insan boyunu geçen kar varmış. Babam beni hastaneye yetiştirmek için canla başla uğraşmış.
"Ellerinize sağlık! Harika olmuş yemek. Ben dinlenmek için odama çekiliyorum" diyerek yanaklarına sulu öpücük kondurup odama girdim.
Üzerimdeki rahatsız giysilerden kurtulup mahvolmuş kitabımı elime aldım. Bir kitap kurdu olduğum için, bir kaç kere daha başıma bu talihsiz olay gelmişti. Çözümünü de haliyle bulmuştum. Bir gazetenin sayfalarını birbirinden ayırarak katlayıp kitabın sayfalarının arasına yerleştiriyorum. Hemen okuyamazdım, ancak kuruduğunda okuyabilirdim bunun için bilgisayarımdan film açıp yatağa yattım.
Çizgili pijamalı çocuk

Bir öneri üzerine izliyordum bu filmi, doğrusu hit katliamını izlemeyi sevmiyordum. Ama öyle güzel anlatmışlardı ki, mutlaka izlemeliyim dedim.

Film bittiğinde, öylesine duygulanmıştım ki, boğazıma bir yumru takıldı.
Bir damla yaş yastığıma düştü. Sonra nefesim kesildi.
Gerçek anlamda kesildi.
Çünkü ben bir;
Plörezi hastasıydım.

Son bir güç masanın üzerindeki su bardağını ittirerek yere düşmesini sağladım. Bu sayede ses çıkartabilecektim.
"Kızım!" annemin bağırışından sonra sesler bulanıklaşmaya, uğulmaya başlamıştı. Yoğun öksürük krizlerimin arasında ağlamaya başladım. Babam beni kucakladığı gibi arabaya bindirdi.
Gerisi fazla tanıdıktı.
Ciğerime sokulacak borular ve bir sürü ağrı kesici iğne.