Stop The Endless Chase

Whatever you say

I woke up early the other day to go to school. Hindi na mabigat ang pakiramdam ko pagkagising kagaya ng mga nakalipas na araw. In fact, the heavy thing inside my chest is already gone. Maybe because I know for a fact that no matter how painful what happened are, I still made someone happy.

Hindi man ako. Pero ang taong mahal ko naman. Siguro rin dahil alam ko na kahit ganito ang nangyari ay wala akong narinig kina Mama at Papa.

I will be lying if I say that I am not hurting anymore because I am. I still am. Gusto ko nga rin umasa na nandito si DJ sa Paris para sa akin. But then, hoping to much can cause too much pain. And if ever DJ will go back running to me, I don't think I can accept him that easily. I'm not even thinking of still accepting him with my arms wide open.

I'd bear too much pain already and I don't think I can ever trust him again. Natatakot ako. Natatakot ako na kapag nagtiwala ako ulit ng sobra ay masasaktan lang ulit ako. At isa pa, dahil sa nangyari ay napatunayan kong walang tiwala sa akin si DJ at mas nanaisin pa niyang saktan ako kesa kausapin muna.

Huminga ako ng malalim at nagtungo sa banyo para makaligo na. Pagkatapos ay agad akong bumaba upang makakain na ng agahan. I'm thinking of eating some rice for breakfast starting today. This time, I shouldn't just care for myself because there's a life inside me. I need to make this child as my first priority. My child needs to get out of my tummy and see the world healthy.

And to make that happen, I need to take care of myself rather than crying over spilled milk. Hindi ko na muna iisipin ang kinabukasan at ang posibilidad na magtatanong ang anak ko tungkol sa ama niya. Eventually, I know it will come. But then, I'll make sure that I'll love him or her too much to the point that he or she will never notice it.

Kapag matanda na siya ay siya na ang bahalang maghanap kung gugustuhin niya. Basta ang gusto ko lang ay hindi niya maramdaman ang sakit ng hindi kumpleto ang pamilya habang lumalaki siya sa pagmamahal na ibibigay ko sa kanya.

Pagkababa ko ay nanlaki ang mga mata ko nang makita si DJ at Charmaine na nakaupo sa hapag kainan kasama sina Mama, Papa, Calvin at sina Tita Mona at Tito Jack. Saglit akong natigilan at napako sa kinatatayuan ko.

"Kath, buti gising ka na." Nakangiting saad ni Calvin.

"Halika, sabayan mo na kami sa agahan." Tinapik ni Mama ang bakanteng upuan sa tabi niya kung saan makakaharap ko si Charmaine. Hindi ako sumagot at tahimik lang na umupo sa bakanteng p'westo.

"So, we need to talk about what happened and settle this whole thing once and for all." Pagbasag ni Papa ng katahimikan.

"I... I'm pregnant," si Charmaine ang naunang nagsalita. Well, she already told about it so it didn't surprise me. What I am surprised of is their presence and why they are both here. Nasabi na ba nina Mama at Papa ang tungkol sa pagbubuntis ko? "C-Calvin is the father." Nanlaki ang mga mata ko sa idinagdag niya. Napasinghap naman si Tita Mona at Tito Jack at sabay na nagtinginan. Mayamaya lang ay ngumiti si Tito Jack.

"Good job, son," biro niya para maibsan ang tensiyon sa pagitan naming lahat.

"Well, w-what's your plan?" mahinanong tanong naman ni Tita Mona. Yumuko naman si Charmaine.

"S-Si Calvin na po ang magde-desisyon. I... I've caused him too much trouble and pain already and I don't want to be unfair to him." Mahinang sagot ni Charmaine.

"I'll marry you." Sagot naman ni Calvin. Yumuko si Charmaine  at tumango. Nagulat ako nang makita ang luhang tumutulo mula sa kanyang mga mata.