Etrafına baktı, kimse yoktu. Banka otururken elindeki kağıt parçasını açtı genç kız.
"Biliyorum, buluşmayı uzun zamandır bekliyordun sevgilim. Ben de ölmeyi."
Ne oluyordu, bu kağıt da neydi?
Okumaya devam etti.
"Ben artık olmayacağım. Şimdi ölüm mektubumu yazıyorum, sen bil diye."
Ölüm mektubu mu? Hayır, bu olamazdı. Olmamalıydı.
Deli gibi çarpan kalbiyle okumaya devam etti.
"Önce anla, ben artık yokum."
Gözlerinin buğusundan yazıları göremiyordu. Kalbinde tarifsiz bir sancı vardı kızın. Tahmin ettiği şey olamazdı, imkansızdı.
"İnan bana, benim için de zordu. Sana bunu yaşatmak canımı çok yakıyor. Ama öğrenmeliydin, sana veda etmeden gidemezdim. Beni affetmezdin."
Kağıt, birkaç damla yaşla ıslandı. Gözyaşlarının düştüğü yerdeki yazılar yavaşça dağıldı.
"Ben seni çok sevdim."
Genç kız daha fazla dayanamadı, hıçkırmaya başladı. Oysaki iki sene boyunca onunla buluşmanın, onu görmenin hayalini kurmuştu.
Hayaller vardı.
Ama şimdi hepsi, onu korkutan ve içine çeken birer karanlığa dönüşmüştü.
Parçalandı.
Kalbinin yerine onu koymuş, kendi yerine onu yaşatmıştı.
"Seni hep yaşatmıştım." dedi ağlarken. İnsanlar duymasın diye elini ağzına götürdü.
"Herşey, altından kalkamayacağım birer yük. Seni çok sevdim. Yemin ederim ki seni çok fazla sevdim. Sen, sahip olduğum en iyi şeysin. Ama artık sen bile yaşamama yetmiyorsun."
Kafasını hayır, anlamında salladı.
"Hayır, yapmadın."
"Özür dilerim. Tek isteğim beni affetmen. Ölmeyi uzun zamandır istiyordum."
"Sen," diye mırıldandı kız. "İki kişiyi öldürdün. Neden?"
Ağır da gelse, okumaya devam etti. Bilmek, acıyı sonuna dek tatmak istiyordu.
"Sonumun nasıl olacağını ikimiz de biliyorduk. Sana bunu söylemiştim, değil mi? İlk konuştuğumuz gün. Sana attığım ilk mesajda, ölmek istediğimi söylemiştim. Bana, istersen yap demiştin. İstedim ve yaptım."
Kendini suçladı kız. Ona engel olamamıştı.
"Beni sevdiğini söylediğinde, bana dünyaları vermiştin. Aslında, beni en çok sen sevmiştin. Ben aptalım. Yanında kalmak yerine, ölmeyi seçtim."
"Aptal değilsin..." diye mırıldandı. Bir kez daha hıçkırdı. Tüm bunların geçip gitmesini istiyordu. Yok olmak, uyumak istiyordu. Sonsuz bir uykuya dalmak.
"Ama yine de seni sevmiştim. Herkes kötüydü, bir sen iyiydin. Ve beni sevdiğini biliyorum. Çok korktum. Seni üzmek istemedim. Ama başka çarem yoktu. Gitme, demiştin. Gitmeyi seçtim. Üzgünüm."
Kafasını kaldırıp derin bir nefes aldı. Saçını kulağının arkasına koydu.
"Geçecek, geçecek..."
"Ve mutlu kal, bir gün yanıma geleceksin. Seni hep seveceğim."
Kız yere çöktü, sırtını banka yasladı. Yüzünü dizlerine gömerken saçlarını yoluyordu.
"Seni çok sevdim."
Aklında o cümle yankılandı.
Mutlu kal.
Mutlu kal.
Mutlu kal.
O öldü, ama mutlu kal.
