DİCLE

4. Bölüm

Cihan'dan:

"Dicle nerde?"

"Gökhan nerde"dedi Melisa ve Eylül lafa atlayarak,
"Sigara içmeye gitmiştir." Benim içime bir kuşku düşmüştü yinede. Gökhan öyle ona yapılanı hemen silmezdi.

"Dicle nerde, Gökhan zarar vermiş olmasın!"

"Saçmalama" dedi Ali ama onunda içine kuşku düşmüştü. Bağıra bağıra ararken, mutfağa gittik ve balkonun kapısının açık olduğunu fark ettik.

"Koşun!" Dışarı çıktığımızda, Dicle'yi duvarın kenarına kıvrılmış, kanlar için gördük.

"Dicle, iyi misin?"

"Cihan, canım yanıyor..."

"Yanmasın, sen yanmayı haketmiyorsun." Dimi Gökhan diye bakış atarken Dicle'yi kucağıma aldım ve odama götürdük arkama döndüğümde;

"Kimse gelmesin!"

"Sen uzan şöyle, ben pasuman malzemelerini getiriyim." Getirdim ve hafif hafif kanları temizlerken cam parçalarını alıyordum.

"Dicle, yapma böyle uzak dur onlardan belalı onlar anormal onlar."

"Ben çok normalim dimi Cihan! töbe töbe."

"Bak o Gökha'nın kimseden korkusu yoktur. Sana her şeyi yapabilir korkuyorum."

"Korkma! ben senin neyinim ki?"

"Arkadaşım"

"Çok komiksin, benim sadece bir arkadaşım var o da Eylül ikinciye yer yok!" dedi gözlerimin içine bakarak. Onun yeşil gözleri benim kömür gözlerim bir anda bakakalmıştı birbirlerine...Göz kırpmıyorduk bile.

Dicle'den:

"Teşekkür ederim, iz kalır mı?"

"Sanmam" dedi gözlerimi gözlerinden çekerek.

"Peki" daha önce kimseye atmadığım gülüşü atarak. Cihan'a iyi baktım ve derin bir nefes alarak;

"Teklifin hala geçerliyse arkadaş olabiliriz." bir anda Cihan'nın kollarının arasına girdiğimi hissederek;

"Oha çüş yavaş arkadaşız dedim!"

"Şey, senden beklemediğim bir hareketti." gülerek.

"Kendine iyi bak." gözlerime bakarak.

"Sende, arkadaşım."

Harika bir partiden sonra duş alıp yatak yastık yorgan yapmam gerektiğıni fark ettim. Yarama bakıp bakıp:

"Ben ona ne yapacağımı biliririm." Havalarına girimiştim. Anahtarımı çantamdan çıkarıp, kapıyı açmaya çalıştım fakat becerememiştim.

"Niye açılmıyor bu?" diye kafamı yorarken bir anda karşıma ev sahibi çıktı.

"Kapı açılmıyor."

"Evet, kilidi değiştirdik."

"Neden?"

"Dört aydır kira ödemiyorsun, bacağının haline bak, anası yok dedik evi verdik ama yeter bir yere kadar."

"Senin kokudan geçilmeyen evine kalmadım ben. Anahtarı verde eşyalarımı alayım." Kapıyı açtı ve,

"beş dakikan var." Hemen bavukumu çıkarıp bütün eşyaları içine bastım. Şimdi büyük bir sıkıntım vardı.

EVİM YOK!

2 Gün sonra:

Evden atdığımdan beri sokada yatıp kaldım. Eylül'e gidemem ve gidecek kimsem yok sorunlarım bitmiyor hayat zorlaşıyordu. Üzerimi 1tl'lik lavabolarda değiştirip cafe'nin yolunu tuttum.