Yağız>>
Saatlerdir burada bekliyorum. Kimse ağlamaktan başka birşey yapmıyor. Lanet olası Umut ! Kaza onun yüzünden olmuştu. Ben intikamımı almadan o kız ölmemeliydi. Çağrı'da sevgilisinin peşinden gitmişti. Uğraşacak kimse yoktu.. Ve burası iğrenç kokuyordu. Midem kalkmıştı resmen. Geçen bir hemşireye lavabonun yerini sordum. Hızlı adımlarla yürüyordum. Fakat daha fazla dayanamadım ve oraya kustum. Fena haldeydim. İki hemşire kız kollarımdan tutup götürmeye çalıştılar. Bir temizlik personelide elinde paspasıyla kendine kendine söyleniyordu. O andan hatırladığım en son bunlardı.
# #
Göz kapaklarımı açmaya çalıştım. Fakat çok bitkindim. Sadece bazı sesler duyuyordum. Hemşire ve hiç tanımadığım bir ses, konuşuyorlardı.
-Bazı tahliller için tekrar buraya gelmesi gerekli.
-Anlıyorum, peki ne zaman uyanır ?
-Birazdan uyanır, Fazla yormayın hastayı.
Ne oluyor ya ? sadece hastane kokusu yüzünden kusmuştum. Tahlile filan gerek yoktu. Zorda olsa gözlerimi açmayı başardım. Karşımdaki koltukta oturuyordu. Uzun koyu renk saçları vardı. Rüyamıydı bu ? Uyandığımı farkettiğinde yanıma gelmek için ayağa kalktı. Beyaz bir pantalon ve kısa kot gömlek vardı üzerinde. Ayak seslerinden topuklu ayakkabı giydiğini anlamıştım. Ben onu incelerken, yatağımın kenarına oturmuştu. Ellerini saçlarıma daldırdı. Ben sadece ona bakıyordum. Masumca gülümsedi. Elmacık kemiklerinin altındaki minik gamzeleriyle resmen gel beni sev diyordu.
-İyi misin ? diye sordu. Sesinde endişe vardı.
-İyiyim. Bir sorun yok deyip gülümsedim.
Hiç tanımadığım bu kız sayesinde içim bir anda huzurla dolmuştu. Tam kim olduğunu soracakken dudaklarından ismi döküldü.
-Elif... Elif Gürel. Şimdi bu kız kim diye düşünebilirsin. Babam burda doktor. Onu ziyarete gelmiştim. Tam o sırada seni muayne ediyordu. Yanında kimsen olmadığını öğrendim. Yalnız bırakmak istemedim.
-Peki beraber bir kahve içebilir miyiz ? dedim bir çırpıda.
Birden kapı açıldı. " Yağız Bey çıkışınızı alabilirsiniz. Daha sonra bazı tahliller için tekrar gelmeniz gerekebilir.Doktorunuzla konuşun" dedi. "Peki, teşekkürler " dedim. Odadan çıktı. Yerimde doğruldum.
-Sanırım bu koca bebeğe bir şans verebilirim dedi.
-Teşekkür ederim, dedim. Hoppala ! Kıyafetlerim ? Üzerime de mi kusmuştum? Bir bu eksikti.
-Sanırım bazı kıyafetlere ihtiyacın olacak. Bir kaç dakika beklersen babamın odasında bulunan yedek kıyafetlerden getirebilirim dedi. Başımı onaylarcasına salladım.
5 dakika sonra elinde bir kot pantalon ve kareli bir gömlek getirmişti.
-Hadi bakalım koca bebek giyinme vakti, dedi. Dışarı çıkacağını sanarken gömleği alıp düğmelerini açtı.
-Aa hadi ama utanmana gerek yok. O kaslı kollarını biraz öncede görmüştüm, dedi. Yanakları kızarmıştı. Kahkaha attım. Koluma vurdu. Pantalonumu giyerken kafasını eğmişti ama aynı şeyi gömleğimin giyerken yapmadı. Hatta gömleğimin düğmelerini iliklerken karın kaslarıma bakıyordu. Gömleğimin yakasını düzeltti.
# #
Son bir kez gelişme olup olmadığını öğrenmek için hemşirelerden birine Yağmur ve Umut'u sordum. Normal odaya alındıklarını öğrendim.
Elifle birlikte hastaneden çıktık. Bir taksi çağırdım. İlk önce evime gidip üzerimi değiştirmeliydim. Taksiciye adresi söyledim. yol boyunca Elifle hiç konuşmadık. Daha doğrusu cama başını yasladığı gibi uyuya kalmıştı. Çok masum duruyordu. Eve vardığımızda onu içeriye davet ettim.
Odamda bekliyebilceğini söyledim. Dolabımdan siyah bir kot pantalon ve bir tişört alıp banyoya girdim. Duş aldıktan sonra pantalon ve tişörtümü giyip parfüm sıktım. İçeriden sesler geliyordu. Kendini o kadar kaptırmıştı ki içeri girdiğimin farkında değildi.Çoban yıldızını söylüyordu. Biraz dinledim onu.
Ben hiç kimsem olmadan,
Tepeden tırnağa ona hiç sarılmadan,
Şimdi ölmek istemem kalbine dokunmadan
Hadi al götür beni hala benimmişler gibi,
Evime yurduma
Taze meyve tatları yağmurlarında
Çoban yıldızı...
devamını ben söyledim..
Sen benle kal, çoban yıldızı
Zamanın varsa, biraz daha
Sesimizi duyduğunda utanmıştı. Başını önüne eğip gülmeye başladı. "Sesin güzelmiş" dedim. "Teşekkür ederim, seninde öyle" dedi. Ceket almak için dolabı açtım. Fakat hangi ceketi giyeceğime karar veremedim. Elif birden yanımda belirdi. Açık gri renkteki blazer ceketimi askıdan alıp bana uzattı. Ceketimi giydikten sonra babamı aradım ve arabayı alacağımı söyledim. Ben telefonla konuşurken Elif odamda bulunan piyanonun tuşlarına dokunuyordu. Hemde çok büyük bir aşkla. Piyano koltuğuna oturmuştu. Telefonu kapattıktan sonra ona doğru yaklaşmaya başladım. Yavaşca fısıldadım.
-Çalabiliyor musun ?
-Hayır. Annem ve babam ayrıydı. Annemle kalıyordum. Annemin durumu pek iyi değil. Babamla görüşmeme izin vermiyordu. Artık babamla kalıyorum. 1 ay oldu.
-Üzgünüm...
-Hadi ama ne zaman gidiyoruz kahve içmeye ? dedi ve gülümsedi. Arabanın anahtarını alıp evden çıktık.
# #
-Buraya ilk defa geliyorum Yağız, güzel bir yermiş.
-Ben hep buraya gelirim. Fazla lüks bir yer değil fakat seviyorum. Samimi bir yer...
-Oo Yağız hoşgeldin dedi Ali abi. Birkaç saniye sonra Elif'i farketmiş olacakki "sende hoşgeldin, ne alırsınız bakayım" dedi.
-Ben şekerl, bir Türk kahvesi alabilir miyim ? dedi Elif. Ali abi başıyla onayladı.
-Bende bir Türk kahvesi alayım abi dedikten sonra Ali abi uzaklaşırken Elif etrafı incelemeye başladı. Sarmaşıkların, hanımellerinin, menekşelerin, begonyaların ve az ilerideki denizin kokusunu içine çekti. Dalıp gitti uzaklara. Ali abi çoktan kahvelerimizi getirmişti. Ama Elif farkında değildi.
-Nerelere daldın gittin, kahven soğuyacak dedim. Gülümsedi.
-Burası çok güzel bir yer dedi.
Bir süre sessizlik oldu. Konuşmak istiyordum. Ama nasıl başlıyacağıma karar veremedim. Aklıma ilk gelen şeyi söyledim.
-Ama ben hala seni tanıyor sayılmam.
-Tanışalım o zaman dedi ve tanıştık. Yaşadığı yeri, okulunu söyledi. Fakat okulunu değiştireceğini söyledi. Bizim okula gelmesini çok isterdim. Bir kaç saat sonra onu evine bıraktım. Arabadan inmeden önce yanağıma bir buse kondurdu. Daha sonra indi. Eve girene kadar bekledim. O eve girdikten sonra arabayı çalıştırıp hastaneye gittim.
