L.I.E || yoonmin

Chapter Forty Six

- Herbaty, kawy? - zagaił.

- A masz może jakiś sok? - spytał siadając na brązowo-czarnej kanapie.

- Grejpfrutowy, pomarańczowy albo... jabłkowy. - rzekł zaglądając do szafek kuchennych.

- Grejpfrutowy poproszę.

Yoongi nalał i podał młodszemu szklankę z sokiem, uprzednio nalewając sobie wody gazowanej do swojego ulubionego, czarnego kubka.

- To... - zaczął po chwili ciszy. - Co chciałeś mi powiedzieć?

- Wiesz... To jest trudne do powiedzenia... zwłaszcza, że boję się, że... - zacisnął łapki na bawełnianym materiale, czarnej koszulki. - Że mnie odrzucisz.

- Spokojnie...

- No bo... - westchnął. - Pamiętasz początki naszej znajomości?

- Pamiętam.

- Napisałeś wtedy, że... Nienawidzisz kilku rzeczy, które występują u ludzi. Pamiętasz jakie rzeczy wymieniłeś, prawda?

- Tak, pamiętam to dokładnie. To były po kolei: nietolerancja, kłamstwo, egoizm, chciwość. O ile dobrze pamiętam ty stwierdziłeś, że nienawidzisz ludzi egoistycznych, zbyt szczerych, a także dwulicowych.

- Dokładnie tak było.

- No i wiesz... Bo... Dopuściłem się jednej z tych rzeczy. - powiedział i spuścił głowę w dół.

- Jakiej konkretnie?

- K... kłamstwa.

- W sensie... Jak dokładnie?

- No w twoim strumieniu. Chyba tak to można określić. Kłamałem pisząc do ciebie... J-ja... Nie nazywam się Kim Taehyung...

- A-ale... Jak to? - spytał z niedowierzaniem.

- Ja... Jestem Park Jimin... I... żaden brat i  jego dziewczyna nie istnieli. Wymyśliłem ich. Wymyśliłem śmierć rodziców. J-ja... Nie mam pojęcia po co.

- Czyli... cały Taehyung był twoim wymysłem?

- Nie cały, ale tak... Wymyśliłem go.

- Wyjdź.

Jimin tylko wstał, zabrał swoje rzeczy i wyszedł z mieszkania starszego. Odczekał kilka sekund pod drzwiami chłopaka, lecz usłyszał tylko dźwięk uderzenia czymś o ścianę i cichy szloch. Pobiegł przed siebie. Miał dość.

Tymczasem Yoongi osunął się po ścianie i zaczął płakać. Płakać z bezsilności. Nie wiedział dlaczego. Nie wiedział dlaczego go wygonił.

***

Niedługo koniec, skarby ❀◕ ‿ ◕❀

Luv ya ♡