Van Moslima Tot Hoer

Deel 8

Zonder dat ik het door had rolde er een traan uit mijn ooghoek. Zonder nog wat te zeggen hing ik op en stond op. In welke shit heb ik me nu gewerkt.

Mounir pakt me vast bij mijn armen. "Rania, wat is er?" Ik kijk hem aan met mijn ogen vol tranen ik doe mijn mond open, maar er komt geen geluid uit. Mijn lip trilt heel erg. Mounir ziet het. Hij pakt me vast en imhelst me strak. Ik begraaf mijn hoofd in zijn nek en begin nog harder te huilen. Alle emoties komen los. Zoveel verdriet en tranen kan een mens haast niet aan. Mounir wrijft zachtjes over mijn rug en sust me stil. Zijn stem laat me rustig worden. "Hier neem een slokje water" zei hij en gaf me een flesje water. Ik bedankte hem en nam 3 slokjes water. "Ga je me nu nog vertellen wat er aan de hand is?" Vraagt hij. Ik hou me stil en staar wat voor me uit. Mounir legt zijn hand op mijn wang en duwt met zijn vinger mijn kin omhoog zodat ik recht in zijn prachtige ogen kijk. "Je kan me vertrouwen, het is goed om je hart te luchten." Zegt hij lief. Ik slik even en blijf hem aanstaren. Hij is zo lief voor me, maar er is iets dat me zegt dat ik hem niet moet vertrouwen, maar ik kan het niet laten. Dus besluit ik hem het toch te vertellen. "Kom op, zo erg kan het niet" grapt hij. Je moest eens weten wat ik op dit moment dacht. Ik vertel de thuis situatie. Aandachtig luistert hij naar mijn verhaal. Wanneer ik klaar ben veeg ik de laatste tranen weg en kijk voor me uit. Ik weet dat ik weer die medelijden blik ga krijgen. Zo gaat dat altijd bij mensen als ik erover praat. "Je moet er wat tegen doen, je kan niet zo verder leven." Zegt hij uiteindelijk. Ik zucht en kijk hem aan. Hij slaat zijn armen om mij heen en drukt zich hard tegen mij aan. Ik nestel mezelf bij hem en sluit mijn ogen. "Ik kan niets doen Mounir, dat is het probleem." Zeg ik. Hij is stil en gaat met zijn handen door mijn haar. "Ik ben er voor je.." fluisterde hij teder in mijn oor.