Van Moslima Tot Hoer

Deel 1

Tringgg tringgg tringgg*
Ik word wakker door mijn wekker. Ik sta op en loop naar de douche. Niemand is wakker, meestal ben ik altijd de enige die zo vroeg op staat, want me broer en zus zitten niet op school en me ouders werken niet. Nadat ik klaar ben met douchen droog ik me af en doe me kleding aan. Ik heb een grijze broek, met daarboven een wit blousje dat je net me kont niet ziet. Ik doe mijn grijze hoofddoek op. Ik pak mijn tas in en loop naar beneden. Ik maak een broodje met worst en eet het op. Ik drink een glas yoghurt bij. Ik loop naar de gang en doe mijn zwarte enkellaarsjes aan. Ik stap de deur uit en loop naar de bus, ik mag mijn vader's auto niet lenen en ook niet de scooter van me broer. Dus ga ik maar met de bus. Aangekomen bij de bushalte zie ik de bus al staan. Ik ren snel de bus binnen.

Aangekomen op school loop ik naar binnen. Ik loop gelijk naar de klas toe en zoals gewoonlijk zit ik alleen en wil er niemand naast me zitten. De schooldag loopt weer zoals normaal. Na school ga ik lopend naar huis, me huis is niet zo heel ver en het duurt best lang voor de bus er is. Ik maak de deur open en loop gelijk door naar boven. "Heeee, terug naar beneden, nu!!" Hoor ik mijn vader schreeuwen. Oh nee, wat js er nu weer?! Ik loop terug naar beneden en zie dat iedereen in de keuken staat. Ik loop de keuken binnen en zeg: "salamoualaykom." "Waar was jij?!" Schreeuwt mijn broer tegen me. "I... ik was op sch.. school" zeg ik met een bibberend stem. Hij geeft me een harde klap waardoor ik tegen de muur val. Ik huil zachtjes. Hij slaat me steeds harder, en ondertussen lachen me moeder en zus me uit. Nadat mijn broer klaar is met slaan, ren ik weg. Ik ren naar buiten. Ik ren naar een plek, waar niemand komt, daar kom ik altijd als ik moet huilen of als er iets met me is. Dat is mijn lievelingsplekje. Ik ga op de bank zitten en huil zachtjes. Ik hoor een stem: "wat is er meisje?" Ik kijk op en zie een prachtige jongen, met een getint huidje en groen/blauwe ogen. Ik zeg zacht: "wat doe jij hier?" Hij antwoord met: "Dit is mijn lievelingsplekje, maar waarom huil je?" "Niks, er is niks." Antwoord ik en loop weg. Hij trekt me terug. "Zou ik alsjeblieft mogen gaan, me ouders worden ongerust. Hij laat me los en ik loop weg. Ik loop naar huis. Thuis aangekomen loop ik gelijk naar me kamer en doe me pyjama aan. Gelukkig heeft niemand me binnen horen komen. Ik lig in mijn bed en denk aan de jongen van het park. Hij is zo mooi, ik ben nooit verliefd geweest, ik ben ook niet iemand van de jongens. Met de jongen in mijn gedachte val ik in slaap.

Heeeyy leukerdsss, wat vinden jullie van mijn eerste deel? Ik weet het, het is nog niet zo leuk maar ik beloof jullie dat het leuker word! Als jullie ideeën of tips hebben kunnen jullie me een berichtje sturen of me snappen. Ik heet op snap: beautywithnaila. (Ik heb al 559 woorden!)