KATİL Ölüme Çağrı

BÖLÜM 6

Durdu, daha fazla konuşmasına kalbi müsade etmedi. Gözlerine baktı. Orada bir ışık, yüzünde de kocaman bir gülümseme...
Büyük bir nefes aldı ve konuşmaya devam etmeye çalıştı:

+"Artık içimden tutmak istemiyorum ellerini, gözlerini, yanağını. Elimle tutmak istiyorum. Nasıl bir şeye düştüm bilmiyorum ama bu durumdan kurtulmak istemiyorum, beraber bu durumda olalım istiyorum."

Hiçbir cümlesinin sonuna kadar gözlerine bakamamıştı Emir. Şimdi de susmuş; ondan bir cevap, bir tepki, bir şey bekliyordu. Fazla uzun sürmedi de zaten:

-"Ben, ben bu hislerin yabancısıyım. Sevilmek nedir pek bilmem ben. Ama çok severim. Sen de 'sevilmeyi ben sana öğretirim' diyorsan, varım. Ama beni yarıyolda bırakacak kadar doluysan hiç başlamayalım. Çünkü ben düşmekten ve her seferinde ayağa kalkmaktan yoruldum. Tutunacak bir el bulamamak hep içime battı. Hep ayaklarımdan destek aldım ben kalkarken. Sen de ayaklarımı koparırsan düştüğüm yerde çaresiz kalırım. Bana böyle birşey yapma Emir."

Derin bir nefes aldı Emir. Sena'nın gözlerinin ıslaklığı kendi gözlerine nem vermişti. Onun hayatınıçok merak ediyordu. Onu ne bu kadar yormuştu? Anne ve babasının olmadığını biliyordu, bu yüzden onu kendine daha fazla yakın görüyordu. Peki neydi ona bu kadar acı veren şey? Ailesinin olmayışı mı? Başka ne olabilir, üstü örtülmüş eski bir aşk mı?
Neyse ne, artık ona kimsenin acı vermesine izin vermiycekti. Kendinin bile..

Derin bir nefes daha aldı ve Sena'nın gözlerine baktı. O maviler suyunu taşırmış nehir olup akıyordu yanaklarından. İşte, Emir buna dayanamazdı. Elini yanağına götürdü ve o nehirlerin daha fazla ilerlemesini engelledi. Maviler Emir'e çevrilmişti. Gözleri gözlerinde, elleri hala kızın yanaklarındaydı..

+"Yere düşmene izin vermiycem, ben senin kanadın olucam. Biz sadece bulutların üstünde uçacağız, beraber." Durdu, gülümsedi. Bu sefer yapmıştı; hala toprak gözleri onun gözlerindeydi. Bu şekilde devam etti:
"Ve arada ben bu denizlere, sen de bu denizlerin toprağa ışıltısını nasıl vurduğuna bakacaksın. Göreceksin. Denizi topraktan ayıramazsın ya hani; sen denizsin, ben de dibin olucam."

Sena da gülümsemişti. İşte o bunu hakediyor diye düşündü Emir. Eğilip gözlerinden öptü. Sena da Emir'in ellerini tuttu ve:

-"Söz ver bu denizlere başka kıyı aratmayacağına."

+"Söz, bu denizler hep dibiyle kalacak."

.......

Gece sonuna gelmiş, misafirler gitmeye başlamıştı. Yine olduğu gibi Emir Sametle kapıda gidenleri uğurluyorlardı. Bir müddet sonra kimse kalmamıştı bahçede. Derin bir oh çekip eve doğru döndüğünde karşısında kendisine gülümseyen bir melek gördü. Sağına soluna baktı; Samet bir anda kaybolmuş, kimsecikler yoktu ortalıkta. İkisi dışında. Sena konuşarak kendisine doğru geliyordu:

-"uzun bir geceydi."

+"ama güzeldi." Senanın elini kalbinin üstüne koydu. Şimdi kalbi elinde atıyordu. Devam etti sözüne:
"Burası deli gibi atıyor. Kalbim diy-"
Cümlesini bir silah sesi ve bir anda kesilen nefesi yarıda bıraktı. Sesle beraber bir çığlık koptu Sena'dan. Kendisine dehşetle baktığını görüyordu.

-"Emir!!"

Emir birden dengesini kaybetti. Yere düşerken Sena onu tutmuş, beraber yere çökmüşlerdi. Sena ağlamaya başladığında Emir elini onun yanağına götürdü. Gülümseyerek:

+"A-ma ağ-lam-a bb-en daya-namam." Dedi. Her ne kadar gülümsese de acıdan konuşamıyordu. O sıra Sena sağ elinde bir ıslaklık olduğunu farketti. Hemen elini Emir'in omzundan çektiğinde kana bulandığını gördü. Hıçkırıkları artmaya başladı.

-"Sameeet!! Yardım edin." Ağlamaktan bağıramıyordu. Emir de konuşmaya çalışıyordu:

+"S-sena.."konuşmanı yarıda kesen, ağzından acının bin tonunu dışa vuran bir ah çıkıverdi.

-"tamam, tamam. Yorma kendini tamam mı? Ben buradayım." Daha çok sarılmıştı Emir'e. Gözkapaklarındaki ağırlığa rağmen son bir kez baktı Sena'ya. Gözleri ne de çabuk kızarmıştı, korkunun her tonu vardı. Artık düşünemiyordu. Gözleri kararmadan önce kendilerine koşan Samet'in sesini duydu:

+"Abii!! Sakın öle-"

Cümlesi henüz yarım kalmıştı ki daha fazla dayanamadan kendini karanlığa bıraktı.