KANATSIZ MELEK

~ 5.BÖLÜM ~

Gözlerimi açmaya çalışırken boğazımdaki kuruluk yüzünden nefes almakta zorluk çekiyordum. Kokudan anladığım kadarıyla hastanedeydim. Gözlerimi açınca bembeyaz tavanla karşılaştım. Sağa sola baktığımda kimse yoktu. En son hatırladığım kendimi birinin kollarına bıraktığımdı. Odanın kapısı açıldığında hemşire gelmişti.

"Kendini nasıl hissediyorsun?"

"İyi,iyiyim. Ben buraya nasıl geldim?"

"Arkadaşın getirmiş, senin için çok korktu. Dışarıda bekliyor çağırmamı ister misin?"

"Lütfen." diyerek rica ettim. Dışarı çıktığında başımı cama çevirdim. Hava yağmurluydu. Kapının sesiyle gelen kişiye baktım.

"Furkan" 

Furkan:" Nasılsın? "

Günce:"Beni sen mi getirdin?"

Furkan:"Evet,konuşurken bayıldın. Bende hastaneye getirdim. Eğer kendini iyi hissediyorsan seni yurduna bırakayım?"

Furkan da bir haller vardı,benden çekinir gibiydi sanki. Sebebini bilmiyordum ama rahatsız etmişti.

Günce: " Gerek yok,ben kendim giderim. Sağ ol. "

Furkan:"Olmaz,ben söz verdim. Yani şey ben sebep oldum bayılmana,ben bırakacağım seni."

Günce: " Pekâlâ."

Yataktan kalkıp koltuktan çantamı aldım. Çıkışa doğru yürümeye başladık. Ne o ne de ben konuşmuyorduk.

Günce: " Furkan,ben bayıldığımda biri bağırmıştı 'melek' diye. O kimdi? Ben hatırlamıyorum hiçbir şey. "

Furkan:"Bana bir şey sorma günce, zamanı gelince hepsini öğrenirsin."

Neydi bu şimdi? Nasıl bir oyunun içindeydim ben. Umarım en kısa zamanda çözerdim. Arabayla yurdun önüne gelince,teşekkür edip arabadan inecektim ki furkan durdurdu.

Furkan:" Günce ben,ben özür dilerim. Yani seni az çok tanıyordum ama öyle saçma sapan davranmamalıydım. Bundan sonra bir şeye ihtiyacın olursa ben her zaman buradayım,arkadaş olarak."

Dediklerini sindirmeye çalışırken gözlerimde şaşkınlıkla bakıyordu. Okulun en belalı çocuğu bana arkadaş olarak yanındayım diyordu.
Yorgun olduğum için teşekkür edip arabadan indim. Yavaş adımlarla yurda girerken telefonuma mesaj gelmişti. Kilidi açtığımda mesaj  Feza' dandı.