Pencerenin kenarına oturmuş, loş ışıkların süslediği sokağa bakıyorum.
Elimde bir kalem, dizlerimin üstünde bir defter...
Tıpkı eskisi gibi.
"Yine mi yazıyorsun?" dediğini duyar gibiyim.
O tatlı sitemlerin çınlıyor kulağımda.
Hani hep kıskanırdın kalemlerimle, defterlerimi.
"Onlarla benle olduğundan daha çok vakit geçiriyorsun."
derdin.
Keşke dinleseydim seni.
Yada hiç almasaydım elime ne kalemi, ne defteri.
Her anım seninle olsaydı,
Her an tutsaydım elini.
Sarılsaydım hiç bırakmayacakmış gibi sıkıca.
Belki gitmezdin tek başına sonsuzluğa.
Gözyaşlarımla ıslanan sayfalar değil, omzun olmalıydı.
Hani sen hiç dayanamazdın ağlamama.
Tutardın ellerimi, sarılırdın dakikalarca.
Öpücükler kondururdun saçlarıma, koklardın usulca.
Daha yaşanacak hayallerimiz vardı bizim onlarca.
Gerçekleştiremediğimiz ve her hatırladığımda bana acı veren ...
Geçen zaman hiçbir şeyi değiştirmedi.
Gittiğin günden beri tıpkı bir harabeyim.
Her neyse,
Gün doğuyor.
Yeni bir gecede görüşmek dileğiyle,
Benimle Kal Sevgilim.
