Örümcek Adam ve Kızıl cadı (Spiderman-SpiderWitch-Scarlet Witch)

Bölüm 2

Quinns sokaklarında bavulumla yürümeye başlamıştım. Beni karşılamaya gelecek olan Peter Parker ortada yoktu. Ben de babamı aramaya karar verdim.
-Baba, Peter Parker'ı lütfen ara henüz buraya gelmedi.
-Gelmesi gerekirdi ben onu ararım. Şimdilik bir cafeye otur.
-Tamam baba. Starbucks'a otururum.
Ses kesildiğinde aramanın sonlandığını anladım ve Starbucks'a doğru yürüdüm ve vardığımda, kendime Caramel Makiato Ice (Yazarınızın en sevdiği kahve-öneririm,canım çekti-) alarak boş bir masa bulup oturdum. Pipeti, alt ve üst dudağımın arasına alarak yudumlamaya başladım. Kahvem bitince bir süre oturdum ve telefonumla ilgilendim. Karşımdaki sandalye çekilince Peter isimli çocuğun geldiğini düşündüm, Ki çocuğun yüzünü hiç görmediğim için bunu anlayamazdım. "Merhaba. Ben Peter. Peter Parker." Dedi. Gülümsedim ve "Merhaba. Ben de Wanda. Wanda Stark. Tanıştığımıza memnun oldum." ,"Bende. Bay Stark'ın bir kızı olduğunu bilmiyordum." Dedi Peter. "Zaten ,Yenilmezler ve sayılı birkaç kişi haricinde bilen yok." Dedim. "Sen, babamı nereden tanıyorsun?" , "Daha yeni bir yenilmez oldum." Dedi. Bu olay ilgimi çekmişti ve gözlerimi pörtleterek "Nasıl yani? Yenilmezlere sadece çok güçlü olan kişileri alırlar. Yani... Özelliğin ne?" Peter'ın çok güzel gülümsediğini söylemiş miydim? Söylemediysem, söyleyeyim. Peter çok güzel gülümsüyor... Hava kararmıştı ve yıldızlar ortaya çıkmaya başlamıştı. "Neden beni seçtiklerini öğrenmek ister misin?" Dedi. Kafamı salladım. "Ama çok merak ettiğim bir şey var. En sevdiğin süper kahraman kim?"dedi. Sorduğu soruya şaşırdım ve yinede şaşkınlığımı gizleyerek cevap verdim. "Kızlardan en sevdiğim Natasha. Erkek süper kahramanlardan ise... Sanırım 3 tane var. Thor, babam yani Iron Man sonuncuyu babama söylemeni istemiyorum. Spider man. Çocuk çok harika. Sanırım en çok onu seviyorum ve gerçek kimliğini çok merak ediyorum. Gerçi örümcek adam halini bile canlı canlı görmedim. " dedim sonlara doğru üzülürken. Peter gülmeye başladı ve aynı zamanda kızardı. Tamam... Bu çocuk kesinlikle en az benim kadar anormal. "Hadi gel sana yeteneğimi göstereyim." Dedi ve bavullumu aldı. "Sana zahmet olmasın, ben taşırım." Dedim. "Benim için sorun yok ben taşırım." Dedi. "Şimdi şu binanın üstüne çıkıcaz." Diyerek eliyle çok yüksek bir binayı gösterdi. "Nasıl çıkıcaz?" Dedim. "Ellerini boynuna dola ve yeteneğimi gör." Dedi. Dediğini yaptım ve elini örümcek adamın ağ atma şeklindeki gibi uzattı. Havalandığımızı hissettiğimde, onun örümcek adam olduğunu anlamıştım. Tanrım!!! Resmen çocuğun yüzüne baka baka, kendisine takıntılı olduğumu söylemiştim. Binanın üstüne vardığımızda "Aman Tanrım! Sen, osun." Dedim. Sonra devam ettim. "Babamın, beni senin yanına yolladığında, söylemediğine inanamıyorum." Dedim. Yine o güzel gülümsemesini gözler önüne sunarken "Peki sen de baban gibi kahramanlık mı yapıyorsun? " dedi. "Eskiden kahramanlık yapıyordum ama babam gibi değil. Doğuştan gelne güçlerin var ama nedenini bilmiyoruz." Dedim "Vay canına! Gücünü gösterir misin? " dedi. "Pekala." Dedim ve derin bir nefes alarak vücudumda dolanan o akımı elime topladım. Bu sayede akım görünmeye başladı.

"Yeteneğin, ellerinden havai fişek çıkartmak mı?"

"Hayır.Kaos Büyüsü yapmak,Telekinezi,Psişik Savunma ve fazlası... Kısacası bu bahsettiğin havai fişekler çok can yakıyor. Peki ya sen sinirlenince örümcek mi oluyorsun?"

"Hayır. Örümcek adam oluyorum. Örümceklerin özelliklerini kullanabiliyorum. Tam henüz hepsini keşfetmiş değil. Ama insanüstü bir varlık olduğum kesin. "

"Yıldızlara ağ atmayı denedin mi?"

"Ciddi misin? Tam benim kafadansın. Binlerce defa denedim. Ama olmadı."

"Sana bir şey göstereyim mi?"

"Bekliyorum..."

Ve bir yıldız kaydı...

"Bunu sen mi yaptın? "

"Hayır. Havai fişeklerim yaptı."

Yeni bir bölümle karşınızdayım. Umarım beğenirsiniz. Vote ve yorum atmayı unutmayın. Sizi seviyorum.