Η μητέρα της φίλης μου

ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΗ

" τι έπαθες αγάπη μου" είπε η μαρια και έκατσε δίπλα μου.Φαινοταν ότι είχε ανησυχήσει πολύ " πέθανε η μαρίνα" απάντησα και το βλέμμα μου ήταν κενό και τα δάκρυα μου δεν μπορούσαν να σταματήσουν να κυλάνε .." τι; Αλήθεια; Πως το ξέρεις;" Ρώτησε και η φωνή της έτρεμε." Δες" είπα και της έδειξα το κινητό με το μήνυμα.Αρχισε να κλαει και εκείνη και με πήρε αγκαλιά " δεν έχω όρεξη για αγκαλιές τώρα παρατα με!!" Είπα και αποτραβηχτηκα .Δεν ήθελα κανεναν εκείνη τη στιγμή.Ηθελα να μείνω μόνη μου να επεξεργαστώ τι ακριβώς συνέβη." Ρε μωρό μου ηρέμησε δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι" είπε καθώς έτρεχαν δάκρυα από τα κόκκινα μάγουλα τής." Πρέπει να φύγω τώρα.Δεν μπορώ να αφήσω την κολλητή μου μόνη της " είπα και αμέσως σηκώθηκα και άρχισα να φτιάχνω τη βαλίτσα " θα έρθω και εγώ μαζί σου" " όχι δεν χρειάζεται μπορείς να κάτσεις εδώ αν θες " απάντησα και το μόνο που με ένοιαζε εκείνη τη στιγμή ήταν να διακτινιστω και να βρεθώ Ελλάδα.Δεν με ενδιέφερε αν θα ερχόταν η Μαρία μαζί μου ή όχι." Πας καλά; Σιγά μην σε αφήσω μόνη σου σε αυτή την κατάσταση" απάντησε και κατάλαβα ότι είχε εκνευριστει με τρόπο που της μιλούσα.." κάνε ότι θες" ειπα καθώς  μάζευα τα πράγματα μου..

Μετά από πολύ ψάξιμο στο ίντερνετ κατάφερα να βρω εισητηρια για επιστροφή.Η πτήση θα έφευγε σε μια ώρα και εμεις ήμασταν ήδη καθοδόν για το αεροδρόμιο.Σε όλη τη διαδρομή προσπαθούσα να κρατήσω τα δάκρυα μου αλλά μου ήταν τρομερά δύσκολο αφού μου ερχόταν σκέψεις στο μυαλό από εκείνη ,όλα εκείνα που έγιναν τον τελευταίο καιρό,το πώς καταλήξαμε ....όλα..Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί.Γιατι να το πάθει αυτό νέα κοπέλα.Ηταν ένας άνθρωπος που δεν περνούσε απαρατήρητος για μένα . Παρόλο που δεν είχαμε καλή κατάληξη δεν σημαίνει ότι δεν την αγαπούσα σαν άνθρωπο ή δεν ήθελα το καλό της.Μετανιωνα για όλα τα λόγια που της είπα την τελευταία φορά,για το πώς δεν κατάφερα ποτέ να της εξηγήσω και να μείνουμε φίλες χωρίς έχθρα και θυμους.Ενιωθα σαν να μου είχε ξεριζώσει κάποιος την καρδιά.....

Μετά από λίγες ώρες είχαμε γυρίσει Ελλάδα.Μολισ βγήκαμε από το αεροδρόμιο κατευθυνθηκαμε στο παρκαρισμένο μου αμάξι που ήταν λίγα μέτρα πιο μακριά.Σε όλη τη διαδρομή δεν είχαμε μιλήσει καθόλου με την Μαρία,δεν ειχαμε ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα και η αλήθεια είναι ότι δεν το χρειαζομουν κιόλας. Το μόνο που ήθελα ήταν να πάω σπίτι της Ελένης και να την σφίξω στην αγκαλιά μου......

Φτάσαμε στο σπίτι που ξεκίνησαν όλα.Βγηκαμε από το αμάξι και πήγαμε προς την πόρτα.Χτυπησα το κουδούνι και η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει από το άγχος και την αγωνία.Μετα από λίγα δευτερόλεπτα άνοιξε την πόρτα η Ελένη.Ηταν σε πολύ κακή κατάσταση,είχε μαύρους κύκλους και πρησμένα μάτια,φορούσε μαύρα ρούχα και φαινόταν ότι δεν είναι πολύ καλα.Χωρις πολύ σκέψη έτρεξα στην αγκαλιά της.
" Λυπάμαι πολύ αγάπη μου" της είπα και άρχισα να κλαίω χωρίς σταματημό.Το ίδιο και εκεινη" γιατί σε εμάς ρε Λίνα; Ήταν ο πιο αγαπημένος μου άνθρωπος σε όλο τον κόσμο.Η ζωή είναι τόσο άδικη" είπε καθώς έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια της." Πως έγινε όλο αυτό; Θέλω να μου τα πεις όλα" της είπα αφού βγήκα από την αγκαλιά της και την κοίταξα στα μάτια." Περάστε και καθίστε" είπε και έτσι κατευθυνθηκαμε
προς το σαλόνι.

Αφού κατσαμε και οι τρεις η Ελένη προσπαθούσε να ηρεμήσει από το σοκ που είχε πάθει και πήρε μια βαθιά ανάσα" Ήταν από καρδιά.Αυτο μας είπε ο γιατρός.Την βρήκα εγώ η ίδια στο δωμάτιο της.Ηταν πρωί και πήγα κοντά της.Συνηδειτοποιησα ότι παρολο που την σκουντουσα πολλές φορές και της φωναζα δεν αποκρινοταν.Και έτσι κατάλαβα ότι ήταν νεκρή.Αμεσωσ έβαλα τα κλάματα και έτρεμα ολόκληρη.Δεν ήξερα τι να κάνω.Απλα καθόμουν εκεί δίπλα της και εκλεγα με λυγμούς" μας είπε η Ελένη και τα μάτια  της  είχαν βουρκωσει." Νιώθω τόσο άσχημα." Της είπα καθώς την κοιτούσα.Δεν απάντησε.Απλα καθόμασταν και κοιταζομασταν μες τα μάτια.Πρωτη φορά βλέπω τα όμορφα της μάτια να έχουν γίνει μαυρα ,κενά και χωρίς να εκπέμπουν αυτή τη ζεστασιά που έβγαζαν.Το βλέμμα της δεν θα ήταν ποτέ ξανά το ίδιο σκεφτόμουνα...

Μετά από λίγη ώρα ,αφού μας μίλησε για το τι έγινε και μετά από πολύ κλάμα και δάκρυα,η Μαρία έφυγε και είχαμε μείνει μόνες μας στο σπίτι και κοιτάζαμε το κενό.Δεν μου έβγαιναν λόγια να πω,δεν ήξερα κιόλας τι να πω,ένιωθα τόσο άδεια." Μου έλειψες" είπε η Ελένη και γύρισε το βλέμμα της σε μένα.Ομως παρέμενε κενό." Και εμένα πάρα πολύ.Δεν θέλω να σε ξαναχασω" της είπα και πήγα δίπλα της." Σε αγαπάω όσο τίποτα" της είπα και της φίλησα απαλά το μάγουλο.Ξαφνικα χωρίς να καταλάβω πως και γιατί,τα χείλη της ήταν κολλημένα στα δικά μου.Αμεσως τραβήχτηκα και είχα πάθει σοκ "τι κάνεις" την ρώτησα φανερά απορημένη." Συγγνώμη αλλά μου βγήκε δεν ξέρω γιατί.Πραγματικα συγγνώμη δεν ήθελα να σε φέρω σε δυσκολη θέση." Απάντησε και ένα δάκρυ κύλησε στα ροζ μάγουλα τής.Αρχισε να κλαιει με λυγμούς και εγώ μην μποροντας να κάνω κάτι άλλο έσκυψα και την αγκάλιασα.Δυνατα και σφιχτά.Βγηκε από την αγκαλιά μου και τώρα κοιταζομασταν στα μάτια.Μου έβγαινε να την φιλήσω αλλά δεν ξέρω γιατί.Ποτε πριν δεν είχα σκεφτει κατι τέτοιο για εμάς τις δύο.Ισωσ επειδή είμαστε και δύο συναισθηματικά φορτισμένες να μας βγαίνει σαν αντίδραση αυτό.Αυτα σκεφτόμουν και τα χείλη μας βρέθηκαν ξανά ενωμένα........