***
“Nung nagdecide akong pumasok bilang SJ e, sobrang excited talaga ako kahit medyo kinakabahan. Feeling ko kasi parang first day din sa school, yung wala kang kakilala at kelangan mo makisama sa iba. Nung First Day ko, I Didn’t fail to have new friends with my co-workmates. Mababait sila at hanggang ngayon kasama ko pa din sila pero hindi lang pala dun natatapos ang lahat, part lang sila ng naging summer blues ko. Nung pumasok ako sa office na inassign sakin e. Dun lang.. Dun lang.. Dun ko pa lang nag-umpisa ang summer moments ko At age of 17 that time e. na-encounter ko ang Iba’t ibang ugali sa real world. Ganito pala talaga? Hindi mo pwede makasundo ang lahat, Hindi mo pwede i-please ang iba kung ayaw talaga nila. In about 37 days of staying here, I really tried to cope up with these nega attitudes.. I tried. I really tried to.. *but as of this moment. I realized that in the end, I still failed. Failed to feel that I am once belonged to their clan.”
Ako ba yun o kamuka ko lang? imposible, wla naman akong kakambal. Kamuka ko lang siguro, Kamukhang kamukha.
Nakatayo sya sa gitna ng stage. Umiiyak..
Teka, Bakit nga pala sya umiiyak? bakit parang ang bigat din ng nararamdaman ko?
Asan nga ba ako? Ba’t ang daming tao dito. Mga hindi ko maaninag ang mukha nakatingin dun sa babaing kamuka ko?
“Siguro.. Siguro.. Napansin nyong wala akong kasama tonight for this event dahil kasi hanggang ngayon.. wala lang ako sa kanila.. Hindi ko alam kung anu ang mali sakin. Siguro nga hindi lang kasi ako marunong makisama.. Wala kasi akong kwenta. For 37 days, I know I really messed a lot.. I almost put their office in trouble everytime I failed on a given task But.. Mistakes are just part of this right? Lahat naman nagkakamali e. kahit naman sila. Pero bakit pag mali ako? Parang they put all the blame on me instead of letting me understand that I made a mistake and learn from this. Yeah. Sometimes maybe I look so weak. Weak because in their eyes. In their eyes.. I am just a kid who made nothing but a mistake.. They never appreciate me when I done something good.. The only thing they can see is.. When I got failed.”
“I didn’t know if I really deserve this award but I wanna have this whole-heartedly. You know why? Kasi.. Kasi.. Ito lang unang beses na ma-acknowledge yung bagay na inambag ko sa company na to. To all my efforts, Blues and Hatreds in the whole period of my summer here. Only this night, in front of all of you. I receive this gift that symbolizes that I made a right decision to spend my vacation here.”
“To those people that never believe on my abilities, Sayang.. Sayang.. wala kayo dito. Nakita din sana nyo na may ginawa rin akong maganda at hindi puro kapalakan..”
“As I ended this speech.. Ayoko naman matapos sya na puro sama ng loob ang sinasabi ko. Pasensya na talaga. Naipon lang po kasi at ngayon lang nag sisink in na hanggang matapos to e. ganun pa din sila.. Pasensya na po talaga at ang haba ng speech ko...Kaya Thank you sa lahat.. I still should be thankful to them that they let me know the reality thing outside my box. They made me stronger and let me know my strengths and weaknesses and lastly they test how long my temper would last. Hindi nila alam na within 37 days na ini-stay ko dito naging mature ako in a sense of it. Kaya thank you pa din. Now, I’m 18. I can say that when I leave the company tonight, I learn something that would last forever. Maybe that is something that made me proud of. Yung thought na.. I didn’t quit though it became rough for me. na.. kahit naging disaster yung moments ko dito e. may natutunan naman ako. Kaya dapat hindi ako malungkot dahil sa dulo.. Sa dulo.. May mabuti rin syang naibunga.
Sa lahat ng kaibigan ko, Sa boss, sa award na to at lalong lalo na sa mga supervisors that act as a real teachers, Friends, mother to us. I really salute you. Maraming salamat sa lahat lahat..”
Nagpapalakpakan sila..Hindi ko maintindihan yung sinasabi nung kamuka ko, Pahina sya ng pahina, Pero bawat salita nya, parang lalong nagpapabigat sa dibdib ko.
Huminto na sya sa pagsalita, parang nagulat pa nga.
Nakitingin sya sa pwesto ko, nakikita nya ba ako? Nakapagtataka, kamukha kamukha ko talaga sya.
Sinundan ko ang tingin nya. Sa likod ko, May nakatayo, Dun sya sa nakatingin, Tama. May Lalaki sa likod ko.
Nagulat ako ng bigla syang tumakbo. Palabas ng kwartong yun.
Dinaanan nya ako. Lumagpas sya sakin ng parang walang nakita.
Ano ba to? Ano ba talagang nanyayare? Lalong bumigat ang nararamdaman ko. Parang nanghihina ako at hindi ka makahinga.. Ang bigat sa pakiramdam.. At lalong pang bumibigat habang tumatagal.
hindi ako makahinga.
