S E V E N

1.7K 180 17
                                    


Travis's POV

Κάθε φορά που την βλέπω θέλω να τραβήξω την σκανδάλη τόσο πολύ ρε γαμώτο μα κάτι με τραβάει πίσω.Με κοιτάει στα μάτια σαν να κρέμεται από τα χείλη μου και για κάποιον λόγο αυτό με εξιτάρει.Όμως δεν μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση και δεν πρέπει να συνεχιστεί αυτό διότι όλα είναι μονόδρομος.

Alexandra's POV

Τίποτα δεν είναι μονόδρομος.Ήταν η πρώτη μου σκέψη μόλις ξύπνησα.Πάντα υπάρχει μια εναλλακτική λύση για όλα.
Μακάρι αυτήν την στιγμή να βρισκόμουν με τον αδερφό μου,τους γονείς μου και την παρέα μου.Εκεί θα ζούσα.

Εδώ απλά επιβιώνω τις τελευταίες μέρες.

Η πόρτα ξανά άνοιξε και έτριξε τόσο που νόμιζα πως έγδαρε την ψυχή μου.
Μπήκε μέσα ανέκφραστος και τράβηξε την μικρή,κόκκινη πολυθρόνα που βρίσκεται δίπλα από την ντουλάπα με δέος και έκατσε απέναντι μου ώστε να έχουμε καθαρή οπτική επαφή."Σήμερα θα πάμε επισκέψεις κάπου όμορφη"
Έγειρε το κεφάλι του και άναψε ένα τσιγάρο.

Δεν το κρύβω,με αυτόν τον χαρακτηρισμό που μόλις μου απέδωσε μπορώ να πω πως χάρηκα πολύ,είχα καιρό να ακούσω κάποιον να με αποκαλεί έτσι,με αυτόν τον χαρακτηρισμό.

"Στους γονείς μου;" τον κοίταξα στα μάτια γεμάτη ελπίδες.Άρχισε να γελάει και τα λακκάκια έκαναν την εμφάνιση τους ξανά τραβώντας την προσοχή μου."Μην είσαι αφελής".Τεντώθηκε και χασμουρήθηκε."Θα σε πάω σε έναν κύριο"

Δεν είπα τίποτα,απλά έγνευσα λυπημένα.Ποιος είναι αυτός ο κύριος που πρέπει να με πάει;

Ο μόνος προορισμός που θα ήθελα να πάω,είναι η οικογένεια μου.

Σηκώθηκε και με πλησίασε για να μου πει κάτι.Εγώ τον έπιασα από το μπράτσο απαλά περιμένοντας με αγωνία τι θα πει,αλλά γρήγορα απομακρύνθηκε για κάποιον λόγο για άλλη μια φορά.Σαν να...με φοβήθηκε;Ποιος ξέρει.Μα ποιον κοροϊδεύω;Ας είμαι ρεαλίστρια μια φορά.Αυτός δεν φαίνεται να φοβάται κανέναν.
Δεν θέλει ούτε το χάδι,ούτε το χαστούκι.Δεν θέλει να παραδέχεται τα αισθήματα του και να αποκαλύπτει τις σκέψεις του.Μα μπορεί όμως να διαβάσει τις δικές σου και αυτό το ξέρω πολύ καλά.

Η φωνή του με ξύπνησε από τον λήθαργο μου.Μου πέταξε μια ζακέτα ώστε να καλύψω το σώμα μου για να μην κρυώσω, μάλλον επειδή είχε αρκετή ψυχρά εκεί που βρισκόμασταν.Κατέβηκα κάτω και ήμουν έτοιμη για το οτιδήποτε επρόκειτο να συμβεί.Ή να αφεθώ ελεύθερη,ή να ανανεώσω την καταδίκη μου.

Light My Fire #SCFS WINNER 2018Where stories live. Discover now